Μοιράζοντας τη «νέα φτώχεια» του ΣΥΡΙΖΑ

Η κυβερνητική νομενκλατούρα, Κεντροεπίτροποι, υπουργοί και βουλευτές, συνεδρίασε στο Μέγαρο Μουσικής, σε μια επίδειξη σημειολογικής εξουσιαστικής υστεροβουλίας.

Μετά την πρόσφατη διαπίστωση του πρωθυπουργού, ότι βλέπει στην κοινωνία «χαμογελαστούς ανθρώπους», (δεύτερη αξιομνημόνευτη διαπίστωση μετά από εκείνη ότι έβλεπε τους δρόμους γεμάτους αυτοκίνητα κατά την έξοδο του Πάσχα), θα περίμενε κανείς ότι οι σύντροφοι που τον άκουγαν, θα ήταν γελαστοί και ενθουσιώδεις, με τα τόσα επιτεύγματα που απαρίθμησε στα δυόμισι χρόνια κυβερνητικής θητείας 

(Μιλούσε για τη διετία αλλά κατά την ομιλία του παρεισέφρησε και το «η εντιμότητα και η αποφασιστικότητα» που επέδειξε η κυβέρνηση κατά το πρώτο εξάμηνο του 15).

Φευ, προβληματισμένο το ακροατήριο, ελάχιστα, ανόρεχτα, σχεδόν τυπικά και διεκπεραιωτικά τον χειροκρότησε. 

Διεκπεραιωτικός ήταν και ο ίδιος στην ομιλία του, τουλάχιστον αυτό σηματοδοτούσε η σύνολη παρουσία του. 

Χωρίς τον συνήθη στόμφο, ακόμη και όταν επιτέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση, λέγοντας πως ο Μητσοτάκης επιδιώκει τον ταξικό διχασμό της κοινωνία.

Σε αυτό το τμήμα της ομιλίας υπήρξε και η πλέον σουρεαλιστική στιγμή κριτικής: 

Κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι βρίσκεται διαρκώς… σε μανιασμένη στάση και σε αντιπολιτευτικό αμόκ (προφανώς οι ΝΔτες έχουν στα σπίτια τους τις κρεμάλες, αλλά από σεμνότητα τις κρύβουν, βρίζουν τον πρωθυπουργό ως Νενέκο, γερμανοτσολιά και προδότη, αφού υπέγραψε τα χειρότερα από ό,τι υπέγραψαν οι ίδιοι – «έδωσαν στους δανειστές περισσότερα από ότι ο Σαμαράς», σύμφωνα με τα ηχογραφημένα του Γιάνη – αλλά μάλλον… είναι εγγαστρίμυθοι και δεν τους ακούμε όταν τα εκφράζουν)!

Βέβαια εσεμνύνθη να παραδεχτεί ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σκληρή αντιπολίτευση, αλλά την έκανε προτρέποντας την τότε κυβέρνηση να αντισταθεί σθεναρά στους εταίρους και δανειστές μας. 

Η διαφορά, κατά τον πρωθυπουργό, είναι ότι η νυν αντιπολίτευση ζητεί από τους εταίρους και δανειστές να αντισταθούν την ελληνική κυβέρνηση (έτσι ελύθη το μυστήριο ποιος υποχρέωσε την κυβέρνηση να υπογράψει χειρότερο μνημόνιο, να μας βάλει στην πλάτη άλλα 100 δις, να δώσει τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, και να υπογράψει μειώσεις συντάξεων και αφορολόγητου με προβολή το 19 και το 20).

Με τον τρόπο αυτό περιέγραψε και το μελλοντικό δίλημμα του 2019, χρόνου εκλογών κατ΄αυτόν, για ποιος θα διαχειριστεί την μεταμνημονιακή Ελλάδα. 

Η Αριστερά με το προοδευτικό πρόσημο ή η νεοφιλελεύθερη ΝΔ που στοχεύει στην κοινωνική ισοπέδωση; (στα τμήματα εκείνα που δεν έχει προλάβει να ισοπεδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς ). Φυσικά το δίλημμα προϋποθέτει ότι σε δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει ηγετική δύναμη στον πολιτικό χώρο αριστερόθεν του Κέντρου. Ίδωμεν.

Όσο για το όραμά του για το μέλλον, είναι μια Ελλάδα δίκαιη προοδευτική, έξω από τα μνημόνια (!), μια Ελλάδα που θα έχει κερδίσει τη μάχη, περιορίζοντας την ανεργία σε ευρωπαϊκά επίπεδα με γερό σύστημα υγείας, με νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που το σχολείο δεν θα είναι εξεταστικός προθάλαμος. 

Ωραία αυτά, μας τα είπαν και άλλοι.

Αυτό ωστόσο που προβληματίζει τον ακροατή, είναι οι θεσμικές αλλαγές που φέρνει, με στόχο «μια Ελλάδα με περισσότερη δημοκρατία και σε ό,τι αφορά τον τρόπο εκλογής, τόσο για το κοινοβούλιο, όσο και για την τοπική αυτοδιοίκηση» (δηλαδή η απλή αναλογική που είναι προείκασμα συνεχών εκλογών και επερχόμενης ακυβερνησίας).

Προβληματίζει επίσης η νέα επίθεση στη Δικαιοσύνη, που την οραματίζεται ότι θα είναι «ανεξάρτητη, που δεν θα λαμβάνει αποφάσεις υπέρ των εργοδοτών, που δεν θα αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι έμποροι ναρκωτικών και όσοι διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα». Ίσως στο μέλλον να κατανοήσουμε γιατί αυτή επιθετική στάση απέναντι στο «θεσμικό εμπόδιο» της Δικαιοσύνης – τι προσπαθεί να πετύχει ή και να αποφύγει...

Φυσικά αναφέρθηκε και στην ανεργία (που τη νικάει σταδιακά και αποφασιστικά), στην Υγεία ανακοινώνοντας την επόμενη εβδομάδα διαγραφή των βεβαιωμένων χρεών ανασφάλιστων συμπολιτών μας από το 2015, εξήγγειλε το νομοσχέδιο για την πρωτοβάθμια υγεία, που έρχεται τη επόμενη εβδομάδα, αλλά ως είθισται δεν έκανε την παραμικρή αυτοκριτική για το φρικώδες κώμα στο οποίο βρίσκεται η Υγεία, και άλλα, όσα ένα κυβερνητικός απολογισμός πρέπει να περιλαμβάνει.

Είχαμε γράψει τις προάλλες ότι ο κ. Τσίπρας μόνο όταν καταγγέλλει «λάμπει». Χθες ήταν σε φάση απολογισμού, ακόμη και οι καταγγελίες περί κοινωνικής ισοπέδωσης από τη ΝΔ, φάνταζαν εκτός κλίματος, με τόση κοινωνική ισοπέδωση που έχει ήδη επιφέρει και το κόμματου. 

Εξ αυτού η ομιλία του δεν ενέπνεε –γιατί με τόσα ατυχή πεπραγμένα δεν μπορούσε να είναι εμπνευσμένη.

Έχει ήδη το δικό του μερίδιό στην κοινωνική ισοπέδωση. Τώρα απλώς κομπορρημονεί «με αριστερό πρόσημο», μοιράζοντας τη φτώχεια.


Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr