Για το δυστύχημα στην Εθνική Οδό δεν
θα ασχοληθώ με τα ευχολόγια ότι πρέπει να μας συνετίσει βελτιώνοντας την
οδική μας συμπεριφορά.
Ανάμεσα στο πρέπει και το γίνεται μεσολαβεί ο ανθρώπινος χαρακτήρας. Ο
οποίος λέει ότι ακόμα και εάν ένα ατύχημα έχει συμβεί μπροστά σου,
αρχικά θα σοκαριστείς και θα πάρεις την απόφαση ότι στο μέλλον θα είσαι
προσεκτικός.
Αλλά το μέλλον διαρκεί λίγο αφού μερικές ώρες αργότερα θα επιστρέψεις στον τρόπο που οδηγούσες.
Όπως και δεν θα ασχοληθώ με τις αντιδράσεις στον τρόπο που αντιμετώπισαν το δυστύχημα τα Μέσα. Από την Ακρόπολη του ’60 που ανέβαζε την κυκλοφορία της όποτε είχε κάποιο «καλό» έγκλημα, ως την τηλεόραση του ’90 με το κλισέ «σπέρμα, αίμα, ψέμα», τα Μέσα κατηγορούνται για εκμετάλλευση της δυστυχίας.
Είναι αλήθεια, αλλά το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό αλλά παγκόσμιο.
Οι άνθρωποι στενοχωριούνται από τα δυστυχήματα αλλά ταυτόχρονα ξορκίζουν τον θάνατο με τις λεπτομέρειες νοιώθοντας μια ένοχη χαρά που είναι ζωντανοί. Και άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο, τα Μέσα υπακούουν στις ανάγκες των ανθρώπων.
Το σημαντικό στο δυστύχημα είναι η εικόνα και το έκανε πραγματικό, κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο γραπτός λόγος και η επιβεβαίωση της διαίρεσης της Ελλάδας.
Ώρες μετά το δυστύχημα τα social media είχαν ταμπουρωθεί πολιτικά. Με τη μία πλευρά να φτάνει στο σημείο να προσπαθεί να δικαιολογήσει το δικαίωμα κάποιου να οδηγεί με 200 χιλιόμετρα και με την άλλη να εύχεται στον πατέρα του οδηγού της Porsche αιώνιο πόνο, επειδή είναι καπιταλιστής και καταπιέζει τους εργαζόμενους στα καταστήματά του.
Οι περισσότεροι φυσικά έγερναν κάπου, αλλά όχι τόσο πολύ.
Η αρχική μου εντύπωση ήταν ότι το μίσος που διακρινόταν μετά το δυστύχημα οφειλόταν στην όραση του τούνελ των social media. Στην οποία 10 μηνύματα στο περιορισμένο εμβαδόν της οθόνης του υπολογιστή μοιάζουν σαν την κοινή γνώμη.
Η εντύπωση διατηρήθηκε μέχρι να διαβάσω τις δηλώσεις του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Κυκλάδων Νίκου Μανιού και της «βουλεύτριας» ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων Μερόπης Τζούφη. Και να καταλάβω ότι το ταξικό μίσος των social media μπορεί να μην έχει τέλος αλλά σίγουρα μπορείς να δεις που είναι η αρχή.
Αρχίζει στις δηλώσεις του Μανιού «Ότι υπάρχουν γρήγορα αυτοκίνητα είναι ένας ταξικός παραλογισμός, διότι απευθύνεται σ' έναν πολύ πλούσιο, εγώ δεν μπορώ να αγοράσω τέτοιο αυτοκίνητο. Ο άλλος το παίρνει εύκολα. Αυτή η ευκολία δημιουργεί μια κατάσταση στον ίδιο ότι "δεν βαριέσαι, όλα είναι δικά μου"». Που συνδυάζουν τους νεκρούς των τροχαίων με τον πλούτο, όταν τα φτιαγμένα rallye 106 της εργατιάς της Δυτικής Οχθης έχουν στείλει στο νεκροταφείο περισσότερους από το Αλβανικό.
Και καταλήγουν στην «ανάλυση» της Τζούφη. «Η πρώτη ανάγνωση είναι αυτή: ότι είναι ένα πολύ πλούσιο παιδί με πολύ ακριβό αυτοκίνητο, να μη βλέπει όριο στο δρόμο και να θεωρεί ότι όλα αυτά του ανήκουν. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να έχει αυτή την έπαρση και να συμπεριφέρεται μ' αυτό τον τρόπο. Να μην είναι οριοθετημένος. Έτσι έγινε πρόξενος αυτού του ατυχήματος». Με μία επιστήμονα και δη γιατρό να διακρίνει σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν γνώρισε έπαρση λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν πλούσιος.
Το πρωτόγνωρο για δυτική κοινωνία είναι ότι ο Μανιός και η Τζούφη αποδίδουν δικαιοσύνη σαν δικαστές σε δικαστήριο της Κίνας του Μάο.
Σε παλιότερες εποχές τα προηγούμενα δεν θα ήταν παρά αριστερές γραφικότητες. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ όμως που την περασμένη εβδομάδα ο Μηταφίδης πρόβαλε την Βενεζουέλα του Μαδούρο σαν παράδεισο δημοκρατίας, σε αυτή που δύο βουλευτές αποδίδουν συνοπτικά ταξική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να ισχύει το «η σιωπή μας προς απάντηση τους».
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το λένε αλλά το φωνάζουν ότι θέλουν άλλο πολίτευμα. Και σε τέτοιες συνθήκες η σιωπή δεν είναι σύνεση αλλά άρνηση της πραγματικότητας.
Του Αντώνη Πανούτσου
liberal.gr
Αλλά το μέλλον διαρκεί λίγο αφού μερικές ώρες αργότερα θα επιστρέψεις στον τρόπο που οδηγούσες.
Όπως και δεν θα ασχοληθώ με τις αντιδράσεις στον τρόπο που αντιμετώπισαν το δυστύχημα τα Μέσα. Από την Ακρόπολη του ’60 που ανέβαζε την κυκλοφορία της όποτε είχε κάποιο «καλό» έγκλημα, ως την τηλεόραση του ’90 με το κλισέ «σπέρμα, αίμα, ψέμα», τα Μέσα κατηγορούνται για εκμετάλλευση της δυστυχίας.
Είναι αλήθεια, αλλά το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό αλλά παγκόσμιο.
Οι άνθρωποι στενοχωριούνται από τα δυστυχήματα αλλά ταυτόχρονα ξορκίζουν τον θάνατο με τις λεπτομέρειες νοιώθοντας μια ένοχη χαρά που είναι ζωντανοί. Και άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο, τα Μέσα υπακούουν στις ανάγκες των ανθρώπων.
Το σημαντικό στο δυστύχημα είναι η εικόνα και το έκανε πραγματικό, κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο γραπτός λόγος και η επιβεβαίωση της διαίρεσης της Ελλάδας.
Ώρες μετά το δυστύχημα τα social media είχαν ταμπουρωθεί πολιτικά. Με τη μία πλευρά να φτάνει στο σημείο να προσπαθεί να δικαιολογήσει το δικαίωμα κάποιου να οδηγεί με 200 χιλιόμετρα και με την άλλη να εύχεται στον πατέρα του οδηγού της Porsche αιώνιο πόνο, επειδή είναι καπιταλιστής και καταπιέζει τους εργαζόμενους στα καταστήματά του.
Οι περισσότεροι φυσικά έγερναν κάπου, αλλά όχι τόσο πολύ.
Η αρχική μου εντύπωση ήταν ότι το μίσος που διακρινόταν μετά το δυστύχημα οφειλόταν στην όραση του τούνελ των social media. Στην οποία 10 μηνύματα στο περιορισμένο εμβαδόν της οθόνης του υπολογιστή μοιάζουν σαν την κοινή γνώμη.
Η εντύπωση διατηρήθηκε μέχρι να διαβάσω τις δηλώσεις του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Κυκλάδων Νίκου Μανιού και της «βουλεύτριας» ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων Μερόπης Τζούφη. Και να καταλάβω ότι το ταξικό μίσος των social media μπορεί να μην έχει τέλος αλλά σίγουρα μπορείς να δεις που είναι η αρχή.
Αρχίζει στις δηλώσεις του Μανιού «Ότι υπάρχουν γρήγορα αυτοκίνητα είναι ένας ταξικός παραλογισμός, διότι απευθύνεται σ' έναν πολύ πλούσιο, εγώ δεν μπορώ να αγοράσω τέτοιο αυτοκίνητο. Ο άλλος το παίρνει εύκολα. Αυτή η ευκολία δημιουργεί μια κατάσταση στον ίδιο ότι "δεν βαριέσαι, όλα είναι δικά μου"». Που συνδυάζουν τους νεκρούς των τροχαίων με τον πλούτο, όταν τα φτιαγμένα rallye 106 της εργατιάς της Δυτικής Οχθης έχουν στείλει στο νεκροταφείο περισσότερους από το Αλβανικό.
Και καταλήγουν στην «ανάλυση» της Τζούφη. «Η πρώτη ανάγνωση είναι αυτή: ότι είναι ένα πολύ πλούσιο παιδί με πολύ ακριβό αυτοκίνητο, να μη βλέπει όριο στο δρόμο και να θεωρεί ότι όλα αυτά του ανήκουν. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να έχει αυτή την έπαρση και να συμπεριφέρεται μ' αυτό τον τρόπο. Να μην είναι οριοθετημένος. Έτσι έγινε πρόξενος αυτού του ατυχήματος». Με μία επιστήμονα και δη γιατρό να διακρίνει σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν γνώρισε έπαρση λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν πλούσιος.
Το πρωτόγνωρο για δυτική κοινωνία είναι ότι ο Μανιός και η Τζούφη αποδίδουν δικαιοσύνη σαν δικαστές σε δικαστήριο της Κίνας του Μάο.
Δικάζουν και καταδικάζουν τον οδηγό της Porsche χωρίς να χρειάζονται άλλο στοιχείο εκτός του ότι ο κατηγορούμενος ήταν γιος μανδαρίνου.
Σε παλιότερες εποχές τα προηγούμενα δεν θα ήταν παρά αριστερές γραφικότητες. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ όμως που την περασμένη εβδομάδα ο Μηταφίδης πρόβαλε την Βενεζουέλα του Μαδούρο σαν παράδεισο δημοκρατίας, σε αυτή που δύο βουλευτές αποδίδουν συνοπτικά ταξική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να ισχύει το «η σιωπή μας προς απάντηση τους».
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το λένε αλλά το φωνάζουν ότι θέλουν άλλο πολίτευμα. Και σε τέτοιες συνθήκες η σιωπή δεν είναι σύνεση αλλά άρνηση της πραγματικότητας.
Του Αντώνη Πανούτσου
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου