Τι είναι η πολιτική; Η διαχείριση των συμβόλων, φέρεται να είχε απαντήσει κάποτε ο Φρανσουά Μιτεράν.
Και ο Τσίπρας, έσπευσε να το επιβεβαιώσει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο.
Όχι μόνο τώρα, καπηλεύοντας την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που αν μη τι άλλο, ήταν συνεπής στις ιδέες του.
Αλλά από την αρχή αυτής της ξέφρενης πορείας του στην εξουσία.
Εργαλειοποιεί οτιδήποτε χρειαστεί (πρόσωπα, ιδέες, ευαισθησίες) για να διατηρηθεί σ αυτήν. Στον Μπελογιάννη θα είχε ενδοιασμούς;
Μια ωραία Δευτέρα του Μαρτίου, ο πρωθυπουργός που γενικά δεν έχει κανένα δισταγμό, κατέβηκε ως την Αμαλιάδα, πήρε ένα γαρύφαλλο στο χέρι, ανέβηκε στην εξέδρα και μίλησε για τον Μπελογιάννη «Ένα ήρωα που παρέμεινε πιστός στις αρχές και τις ιδέες του μέχρι τελευταία στιγμή», όπως είπε.
Και είμαι σίγουρος πως δεν σκέφτηκε δεύτερη φορά πόσο παράταιρο θα ακουγόταν όταν έβγαινε αυτό από τα χείλη του.
Ένας καιροσκόπος να μιλάει για συνέπεια.
Ο Τσίπρας- και η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης-έχουν δείξει πως δεν έχουν αναστολές ικανές να τους αποτρέψουν για να κάνουν τα χειρότερα.
Και αυτά δεν είναι η ασυνέπεια ή ο συνήθης για τα Ελληνικά δεδομένα πολιτικαντισμός.
Αλλά η διάθεση να οικειοποιηθούν και να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε, να τα φέρουν στα δικά τους μέτρα, να αυτοπροβληθούν ως συνεχιστές τους, να επιχειρήσουν να κερδίσουν εντυπώσεις.
Δεν γνωρίζω ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν μια τέτοια συμπεριφορά. Γνωρίζω πως το αποτέλεσμα που έχει οδηγήσει στον κυνισμό.
Αν θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε ο Τσίπρας και η κυβέρνηση από τις πρώτες κιόλας ημέρες που κέρδισαν την εξουσία, δεν θα πρέπει να ξαφνιαζόμαστε σήμερα.
Η πρώτη του επίσκεψη ήταν στο Σκοπευτήριο Καισαριανής, οι πρώτες τους επικοινωνιακές κινήσεις ήταν η καθιέρωση μιας νέας πολιτικής ορολογίας στο λεξιλόγιο της καθημερινότητας που ωστόσο δεν άλλαζε την πραγματικότητα.
Η τρόικα μετατράπηκε σε θεσμούς, η ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου για την χώρα ονομάστηκε δημιουργική ασάφεια, οι τροϊκανοί έπαψαν να κάνουν συναντήσεις με τους υπουργούς στα υπουργεία αλλά σε ξενοδοχεία, η παράταση εφαρμογής του μνημονίου πήρε την εξωτική ονομασία γέφυρα και οι γενναίες υποχωρήσεις απέναντι στους δανειστές έγιναν μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία!
Η πολιτική, πράγματι είχε μετατραπεί σε συμβολισμούς τους οποίους τότε ωστόσο-και για αρκετό χρόνο ακόμα-ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τους υιοθετούσε πιστεύοντας ότι αποτελούν πολιτική στάση και μάλιστα εμφανώς διαφοροποιημένη από τις προηγούμενες.
Η σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής επιβίωσης,-αποτέλεσμα μιας ανερμάτιστης πορείας- περιόρισε σημαντικά την επίδραση των συμβολισμών, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το βασικό κυβερνητικό κόμμα έχει μειώσει θεαματικά την επιρροή του.
Ωστόσο, δεν υπάρχει γι αυτό δεύτερη επιλογή από την εμμονή σ αυτούς τους συμβολισμούς.
Γι αυτό χθες ο Τσίπρας πήγε στην εκδήλωση για τον Μπελογιάννη, γι αυτό είχε πάει λίγους μήνες πριν στην κηδεία του Κάστρο, γι αυτό αύριο θα πάει οπουδήποτε θεωρεί ότι του επιβεβαιώνει αυτό που θέλει να εμφανίζεται ότι είναι. Αριστερός.
Αν δεν τα κάνει όλα αυτά, υπάρχει το κενό. Κενό ιδεολογικό και πολιτικό.
Του Γιάννη Παντελάκη
liberal.gr
Όχι μόνο τώρα, καπηλεύοντας την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που αν μη τι άλλο, ήταν συνεπής στις ιδέες του.
Αλλά από την αρχή αυτής της ξέφρενης πορείας του στην εξουσία.
Εργαλειοποιεί οτιδήποτε χρειαστεί (πρόσωπα, ιδέες, ευαισθησίες) για να διατηρηθεί σ αυτήν. Στον Μπελογιάννη θα είχε ενδοιασμούς;
Μια ωραία Δευτέρα του Μαρτίου, ο πρωθυπουργός που γενικά δεν έχει κανένα δισταγμό, κατέβηκε ως την Αμαλιάδα, πήρε ένα γαρύφαλλο στο χέρι, ανέβηκε στην εξέδρα και μίλησε για τον Μπελογιάννη «Ένα ήρωα που παρέμεινε πιστός στις αρχές και τις ιδέες του μέχρι τελευταία στιγμή», όπως είπε.
Και είμαι σίγουρος πως δεν σκέφτηκε δεύτερη φορά πόσο παράταιρο θα ακουγόταν όταν έβγαινε αυτό από τα χείλη του.
Ένας καιροσκόπος να μιλάει για συνέπεια.
Ο Τσίπρας- και η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης-έχουν δείξει πως δεν έχουν αναστολές ικανές να τους αποτρέψουν για να κάνουν τα χειρότερα.
Και αυτά δεν είναι η ασυνέπεια ή ο συνήθης για τα Ελληνικά δεδομένα πολιτικαντισμός.
Αλλά η διάθεση να οικειοποιηθούν και να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε, να τα φέρουν στα δικά τους μέτρα, να αυτοπροβληθούν ως συνεχιστές τους, να επιχειρήσουν να κερδίσουν εντυπώσεις.
Δεν γνωρίζω ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν μια τέτοια συμπεριφορά. Γνωρίζω πως το αποτέλεσμα που έχει οδηγήσει στον κυνισμό.
Αν θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε ο Τσίπρας και η κυβέρνηση από τις πρώτες κιόλας ημέρες που κέρδισαν την εξουσία, δεν θα πρέπει να ξαφνιαζόμαστε σήμερα.
Η πρώτη του επίσκεψη ήταν στο Σκοπευτήριο Καισαριανής, οι πρώτες τους επικοινωνιακές κινήσεις ήταν η καθιέρωση μιας νέας πολιτικής ορολογίας στο λεξιλόγιο της καθημερινότητας που ωστόσο δεν άλλαζε την πραγματικότητα.
Η τρόικα μετατράπηκε σε θεσμούς, η ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου για την χώρα ονομάστηκε δημιουργική ασάφεια, οι τροϊκανοί έπαψαν να κάνουν συναντήσεις με τους υπουργούς στα υπουργεία αλλά σε ξενοδοχεία, η παράταση εφαρμογής του μνημονίου πήρε την εξωτική ονομασία γέφυρα και οι γενναίες υποχωρήσεις απέναντι στους δανειστές έγιναν μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία!
Η πολιτική, πράγματι είχε μετατραπεί σε συμβολισμούς τους οποίους τότε ωστόσο-και για αρκετό χρόνο ακόμα-ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τους υιοθετούσε πιστεύοντας ότι αποτελούν πολιτική στάση και μάλιστα εμφανώς διαφοροποιημένη από τις προηγούμενες.
Η σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής επιβίωσης,-αποτέλεσμα μιας ανερμάτιστης πορείας- περιόρισε σημαντικά την επίδραση των συμβολισμών, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το βασικό κυβερνητικό κόμμα έχει μειώσει θεαματικά την επιρροή του.
Ωστόσο, δεν υπάρχει γι αυτό δεύτερη επιλογή από την εμμονή σ αυτούς τους συμβολισμούς.
Γι αυτό χθες ο Τσίπρας πήγε στην εκδήλωση για τον Μπελογιάννη, γι αυτό είχε πάει λίγους μήνες πριν στην κηδεία του Κάστρο, γι αυτό αύριο θα πάει οπουδήποτε θεωρεί ότι του επιβεβαιώνει αυτό που θέλει να εμφανίζεται ότι είναι. Αριστερός.
Αν δεν τα κάνει όλα αυτά, υπάρχει το κενό. Κενό ιδεολογικό και πολιτικό.
Αν σταματήσουν οι συμβολισμοί πως θα οριοθετεί ιδεολογικές διαφορές και θα χτίζει τείχη, ποιος θα είναι ο λόγος ύπαρξης;
Του Γιάννη Παντελάκη
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου