Το αχόρταγο κτήνος!

Ε​​βλεπα τα πλάνα με τον πρωθυπουργό στην Κρήτη. Και ομολογώ ότι είχα διττά συναισθήματα. 

Ενα κομμάτι μου ήθελε να χαρεί, γιατί ο κ. Τσίπρας έσπειρε πολλές από τις θύελλες που ο ίδιος θερίζει. 

Δεν το χάιδεψε απλώς το κτήνος του λαϊκισμού. Το τάισε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γιγάντωσή του. 

Δικοί του άνθρωποι, δική του κουλτούρα ήταν όλο αυτό που είδαμε. 

Πριν από μερικά χρόνια θα εγκαλούσε ο ίδιος τον πρωθυπουργό της χώρας επειδή τολμούσε να κάνει
μια σύσκεψη πίσω από κλειστές πόρτες.

Θα τον εγκαλούσε ότι είναι προδότης και αυταρχικός.

Τώρα είναι αυτός που θέλει να κλείσουν οι πόρτες...

Ο κ. Τσίπρας καβάλησε το κύμα του ακραίου λαϊκισμού, το οποίο γεννήθηκε μέσα από την αντιμνημονιακή σταυροφορία. 

Βρήκε τους πιο παράταιρους εταίρους σε αυτήν την καμπάνια, από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά, από τους θερμοκέφαλους του εθνικισμού έως τους αριστεριστές - αναρχικούς. 

Tώρα, πολλοί από τους συνοδοιπόρους, όσοι δεν βολεύτηκαν ή έμειναν αγνοί «Ταλιμπάν», τον εμφανίζουν σαν Λογοθετόπουλο.

Ως διάδοχο, δηλαδή, ενός άλλου «κατοχικού» πρωθυπουργού. 

Η τρέλα έκανε τον κύκλο της και το κτήνος, όπως πάντα, δαγκώνει το χέρι εκείνου που το τάιζε.

Γράφαμε στην αρχή της κρίσης πως «δεν πρέπει να χύνετε άλλο εύφλεκτο υλικό στην ελληνική κοινωνία. Μην τροφοδοτείτε το μίσος και τον διχασμό». 

Μας απαντούσαν οι ιεροκήρυκες του μίσους, που όπως συμβαίνει πάντοτε ήταν απλοί πλασιέ που πουλούσαν ό,τι τραβούσε η αγορά: 

«Τι φοβάστε; Μήπως είστε γερμανοτσολιάδες και φοβάστε;». 

Προειδοποιούσαμε πως η δημοφιλία των θεωριών συνωμοσίας και ο πλήρης εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου θα έχουν πολύ μεγάλο κόστος για τον τόπο.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέλυσαν το εν πολλοίς άρρωστο παλαιό μιντιακό σύστημα, αλλά το αντικατέστησαν με κάτι πολύ άρρωστο και επικίνδυνο.

Ο κοινός νους και η μετριοπάθεια είναι είδος υπό διωγμόν σε αυτό το νέο πεδίο «ενημέρωσης» και αντιπαράθεσης. Οι οπαδοί τους δέχονται «μπούλινγκ» από τους ακραίους, οι οποίοι έχουν τον τρόπο τους να ισοπεδώνουν τα πάντα.

Δεν φανταζόμασταν ποτέ, βέβαια, ότι θα φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, στα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν, π.χ., μετά την ασθένεια του Θάνου Πλεύρη. 

Ούτε είχαμε, επίσης, φαντασθεί ότι όσα βιώναμε στη χώρα μας από το 2010 θα τα βλέπαμε να ταλανίζουν σήμερα τη Δύση και να απασχολούν αναλυτές και ακαδημαϊκούς.

Ξαναπάμε όμως στον κ. Τσίπρα, που από θύτης μεταμορφώνεται σε θύμα. Είναι πολύ κοντόφθαλμο να χαίρεται κανείς με τα παθήματά του. 

Το κτήνος του λαϊκισμού δεν θα πεθάνει εύκολα. Το παγκόσμιο περιβάλλον το ευνοεί, καθώς ακούει τις ιαχές των επελαυνόντων ομόσταυλών του στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Η κρίση δεν τελειώνει και θέλει να μασήσει και άλλους πρωθυπουργούς. 

Πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά με ποιον τρόπο θα αντιδράσουμε στον εκχυδαϊσμό και στις ακρότητες που μας κατακλύζουν. 

Φθάνει η ώρα να αναρωτηθούμε αν, τελικά, η χώρα είναι κυβερνήσιμη ή όχι, ακόμη και αν κυβερνήτης είναι ο... Θεός ο ίδιος.


Α.Παπαχελάς
kathimerini