Πολλές μικρές εξεγέρσεις ζητά ο Κουφοντίνας

Τo «πιστόλι» της 17 Νοέμβρη, ο περιβόητος «Λουκάς», κατά κόσμον Δημήτρης Κουφοντίνας, «ξαναχτύπησε».

Αυτή τη φορά με αφορμή την παρουσίαση ενός βιβλίου της Γερμανίδας Μάργκριτ Σίλερ, πρώην μέλους της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (RAF), ο Δημήτρης Κουφοντίνας εμφανίστηκε ως μεταφραστής καταθέτοντας το νέο «μανιφέστο» του και ζητώντας «πολλές μικρές εξεγέρσεις».

Ο Δ. Κουφοντίνας εμφανίστηκε αμετανόητος για την εγκληματική δράση της 17 Ν και, σύμφωνα με

το «Βήμα της Κυριακής» ήταν σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου «Μια σκληρή μάχη με τη μνήμη» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, την περασμένη εβδομάδα, «ωσεί παρών».

Και αυτό γιατί μίλησε, όπως ειπώθηκε, τηλεφωνικά από τις Φυλακές Κορυδαλλού, όπου βρίσκεται έγκλειστος. Διάβασε ένα κείμενο παρέμβασης και δεν δέχτηκε ούτε ερωτήσεις ούτε παρατηρήσεις, χαρακτηριστικό δείγμα του κόσμου που ευαγγελίζεται.

Η επανεμφάνισή του δείχνει ότι αναζητεί νέους δρόμους για την επαναστατικοποίηση του κινήματος, σίγουρα διαφορετικούς από αυτούς που είχε στο παρελθόν επιλέξει η 17Ν. Ο νέος αυτός δρόμος περνάει, όπως ο ίδιος σημειώνει, από «την υπομονετική ανάπτυξη ενός πολύμορφου συγκρουσιακού κινήματος, που χρειάζεται πολλή ιδεολογική και πολιτική πάλη, πολλούς διεκδικητικούς αγώνες, πολλές μικρές εξεγέρσεις, πολλή αντοχή στις απογοητεύσεις από τις αποτυχίες των θεσμικών μόνον αγώνων». Πουθενά δεν κάνει αναφορά στον «ένοπλο αγώνα».

Ο Δ. Κουφοντίνας εμφανίζεται να αναθεωρεί τις μεθόδους της 17Ν με τις δολοφονίες και τις τοποθετήσεις βομβών και ζητεί όλες αυτές οι μικρές εξεγέρσεις να γίνονται αυτή τη φορά «με σεβασμό στην ευαισθησία όσων αγωνίζονται για να αλλάξουν τη μοίρα τους, αλλά υπόκεινται στην υποκειμενικότητα». Ισως να είναι αυτός ο λόγος που ζητεί «αυτοοργάνωση παντού, ιδιαίτερα σήμερα, που οι συνθήκες ευνοούν τη γρήγορη ανάπτυξη της πολιτικής κατανόησης».

Είναι φανερό ότι με την «παρέμβασή» του αυτή, με τις συχνές αυτοκριτικές για την «κατανόηση των λαθών», ο Δ. Κουφοντίνας επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τη στάση του, χωρίς αναφορές στο παρελθόν, αλλά και χωρίς να ζητεί συγγνώμη στην ιδιόμορφη πολιτική συγκυρία που βρίσκεται η χώρα κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού και οι πάντες ψάχνονται.

Με την παρέμβασή του στην παρουσίαση του βιβλίου της Γερμανίδας μέλους της RAF, που παρέμεινε επί επτά χρόνια στις γερμανικές φυλακές (και που το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται, όχι σε εξεγέρσεις και σε συγκρούσεις, αλλά στις συνθήκες κράτησής της), επιχειρεί να επανατοποθετήσει και το περιεχόμενο του «νέου αγώνα» με τις «πολλές μικρές εξεγέρσεις», λέγοντας ότι «στη μάχη να πιάνουμε και να ξαναπιάνουμε το νήμα της μνήμης, της επαναστατικής μας παράδοσης, να το ματίζουμε όπου το έχει διαρρήξει ο χρόνος και η επέμβαση της επιστήμης, αλλά και της δαμασμένης ιστοριογραφίας. Στη μάχη να το κάνουμε υφάδι, να πλέξουμε το υφαντό της συλλογικής μνήμης».