ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας είναι συνώνυμα της πολιτικής απάτης

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας δεν ήταν συνώνυμα της πολιτικής απάτης, τώρα θα είχαν την εξουσία, θα μας απάλλασσαν απ' το επαχθές χρέος, τη λιτότητα και τα Μνημόνια.


Θα σταματούσαν τα λουκέτα, θα μείωναν την ανεργεία, θα αποκαθιστούσαν τις συντάξεις, τους μισθούς και τα μεροκάμματα, κι όλα αυτά χωρίς να βγούμε απ' το ευρώ...
Σαμαράς και Βενιζέλος τους πρόσφεραν την εξουσία στο πιάτο.

Κι αυτοί είπαν ένα τεράστιο ΟΧΙ, σαν εκείνο του Μεταξά κι ακόμα
μεγαλύτερο!


Από τη στιγμή εκείνη, για μένα αυτή η παράταξη τέλειωσε.
Κι ερχόμαστε σ' ένα άλλο θεματάκι: ποιος φταίει για την οικονομική κατάρρευση της χώρας μας;
Ασφαλώς την κύρια ευθύνη έχουν τα δυο κόμματα που μονοπωλούσαν την εξουσία.


Θυμάμαι αμυδρά τον γερο-Καραμανλή που κει γύρω στα 1977 κρατικοποιούσε ό,τι περπατούσε, πετούσε ή κολυμπούσε.
Και μετά ήρθε ο Αντρέας, διόριζε καραβανιές στο Δημόσιο και στις ήδη προβληματικές επιχειρήσεις, έδινε αριστερά και δεξιά συντάξεις μαϊμούδες, μας φόρτωνε με νέα δάνεια...


Και οι διάδοχοί τους δεν ήταν καλύτεροι: ρουσφετολογικοί διορισμοί, προνόμια στις συντεχνίες του Δημοσίου (και όχι μόνο), συνεχείς αυξήσεις μισθών και συντάξεων χωρίς παραγωγικότητα, επιδόματα για γέλια, κι όλα αυτά με ξένα (δανεικά) χρήματα.


Και τι έκανε η Αριστερά μπροστά σ' αυτό το ρεσάλτο των "πειρατών";
Μήπως όρθωσε το ανάστημά της; Ζήτησε να μπει ένα φρένο;
Όχι! Έκανε το ακριβώς αντίθετο.


Υιοθετούσε κάθε συντεχνιακή διεκδίκηση, απαιτούσε μαγαλύτερες αυξήσεις, περισσότερους διορισμούς στο δημόσιο, μεγαλύτερη επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.
Δεν είναι αυτό δική της ευθύνη;


Και τελειώνω με τούτο: 
φίλοι, γνωστοί και συγγενείς με "έφαγαν" τις τελευταίες μέρες να μεταφέρω τις καταθέσεις μου στο εξωτερικό!
Αυτό δεν πρόκειται να γίνει!
Σε τούτη τη χώρα έζησα φτωχός, σε τούτη έφτιαξα ό,τι έφτιαξα, σε τούτη και θα ξαναφτωχύνω αν χρειατεί.


Θυμάμαι πώς έβγαλα το Δημοτικό στο Καρπενήσι.
Με δυο ζευγάρια παπούτσια.
 Με αυτά πήγαινα σχολειό, μ' αυτά έπαιζα μπάλα, με τα ίδια πήγαινα και στην εκκλησιά.
Καινούργιο ρούχο δεν φόρεσα ποτές. Πάντα έβαζα ό,τι δεν έκανε στο μεγαλύτερο αδελφό μου.


Στη δευτέρα Δημοτικού μάς πήρε ο πατέρας μας δώρο μια δερμάτινη μπάλα. Την κρατήσαμε πέντε χρόνια. Τον τελευταίο δεν υπήρχε καν δέρμα. Όλο μπαλώματα με μεσινέζα και σακοράφα...


Η Ελλάδα με μεγάλωσε, η Ελλάδα με σπούδασε, αυτή με έκανε ό,τι είμαι, και σ' αυτήν (και στην οικογένειά μου) χρωστάω τα πάντα.


Ούτε μισό ευρώπουλο δεν θα πάω στην Ελβετία ή στη Γαλλία ή στην Κύπρο.
Και στο κάτω της γραφής, καλύτερα να μου τα φάει ο Τσίπρας παρά μια πουτάνα με νυφικό...