Ποιος άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει την ύπαρξη μιας γενοκτονίας; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μα τότε ποιος; Χρόνος. Τα
τέρατα! Ναι, αυτά μπορούν… Αφού αντέχουν όλες τις ανθρώπινες αδικίες…
Γιατί όχι και τις απάνθρωπες; Σωστά, γιατί όχι… Έτσι κι αλλιώς τα
χρειαζόμαστε για κάτι άλλο; Χρόνος. Όχι βέβαια… Αρκεί να αντιστέκονται στα κτήνη και να σώζουν τους ανθρώπους… Μα ζωή είναι αυτό; Ποιος άνθρωπος θα την άντεχε; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Κι η χαρά; Παύση.
Δεν είναι γι’ αυτά… Δεν μοιράζουν τον πόνο γιατί να μοιραστούν τη
χαρά. Η χαρά είναι ανθρώπινη, έτσι δεν είναι. Δεν την έχουν
ανάγκη. Η
ύπαρξη τους προέρχεται από την ανάγκη. Αν τα άτομα δεν ήταν η δύναμη
του συστήματος, αν τα κτήνη δεν ήταν τα εργαλεία του συστήματος, ποιος
θα έβρισκε χρήσιμα τα τέρατα; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μια
ερώτηση μόνο…Τώρα που το σκέφτηκα, τώρα που είμαι μόνος, τώρα που δεν
έχω οικογένεια, πως κατάφερα να γίνω άνθρωπος; Ποιος με βοήθησε; Έγινα
μόνος μου; Μακάρι να μπορούσα να το πω με σιγουριά…Ναι, μακάρι…Μήπως τα
τέρατα; Χρόνος. Αλλά κι αυτά πως…όχι! Παύση. Γιατί; Χρόνος. Ναι, γιατί; Τα τέρατα είναι έτσι από την αρχή. Γεννιούνται τέρατα. Για να βοηθήσουν τους ανθρώπους… Και γιατί; Γιατί; Σιωπή. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτού του ρόλου; Ποιος; Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω… Σιωπή. Εκτός αν…Χρόνος. Εκτός αν είναι η ανθρωπότητα. Τότε εξηγούνται όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου