Ελληνικό Μνημόνιο ή χάος

Τρία χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία πλήττεται από τη χειρότερη οικονομική-κοινωνική κρίση που γνώρισε ποτέ αναπτυγμένη κοινωνία. Οι Έλληνες υποφέρουν, «στριμώχνονται», πτωχαίνουν κάθε μέρα και περισσότερο. Αυτοκτονούν, εκπατρίζονται, έφτασαν να λιμοκτονούν!

Το θέμα όμως είναι να μην «ξοφλήσει» η Χώρα! Και η Χώρα έχει μεγάλες πιθανότητες να «ξοφλήσει»  αν την εξουσία κατακτήσει το «μόρφωμα» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί θα μας σφάξουν με κονσερβοκούτια ή θα μας πάρουν τα σπίτια (αστεία πράγματα), ούτε επειδή θα μας «πνίξουν» οι λαθρομετανάστες ή θα μας επιτεθεί η Τουρκία (απίθανα σενάρια). Η Χώρα θα καταρρεύσει σε μια τέτοια περίπτωση απλούστατα επειδή το συγκεκριμένο «μόρφωμα» έκπληκτο και το ίδιο από την ξαφνική του εκλογική γιγάντωση είναι

εντελώς απαράσκευο για να ασκήσει εξουσία. Χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, με αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις, με θολή και ασύντακτη στόχευση, με μαξιμαλιστικές (άρα προβοκατόρικες) υποσχέσεις, με ακροβατική εξωτερική πολιτική, αποτελεί την τέλεια συνταγή ακυβερνησίας και διάλυσης της Ελλάδας.

Η ΝΔ, όμως τι κάνει; Αν δεν είναι ανακουφισμένη που δεν θα «σκάσει» η χρεοκοπία στα χέρια της, μοιάζει να σύρεται πίσω από διχαστικά και χρεοκοπημένα στη συνείδηση του κόσμου διλήμματα. «Αριστερά – Δεξιά», «Αστική Δημοκρατία – Κομμουνιστικός Κίνδυνος», «Φως – Σκοτάδι» και άλλα τέτοια. Με τέτοια προτάγματα συμπτύσσει προεκλογικά μέτωπα που προς το παρόν εξαντλούνται στον χώροςτης, αυτοϊκανοποιείται με κομματικές φιέστες, βαυκαλίζεται με ελάχιστες δημοσκοπικές «υπεροχές» που το μόνο που εξασφαλίζουν στην επερχόμενη πολιτική «έρημο» είναι η απόλυτη ακυβερνησία!

Αλήθεια, σκέφτεται κανείς στη Συγγρού την «επόμενη μέρα»; Σκέφτεται κανείς πως και με ποιους θα κυβερνήσει αυτή τη Χώρα σε τούτη την κρίσιμη ώρα αν όντως ο Λαός την βγάλει πρώτο κόμμα;

Ας έρθουμε λοιπόν στην ταμπακιέρα. Όλοι μας έχουμε κουραστεί με τις αναλύσεις και τις προβλέψεις. Ας μιλήσουμε επιτέλους για το «δια ταύτα». Έχω τη γνώμη πως αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Λαός είναι μια μίνιμουμ βεβαιότητα σωστής και αποτελεσματικής «κυβερνησιμότητας» μετά τις επερχόμενες εκλογές. Θέλει κάποιον να του πει τι ακριβώς θα κάνει, πως και με ποιους. Όσο αυτό το μίνιμουμ σιγουριάς δεν εξασφαλίζεται, τόσο αυξάνει η πιθανότητα μιας αυτοκτονικής και αυτοτιμωρητικής ψήφου. Τόσο κοντύτερα πλησιάζει η ακυβερνησία ή χειρότερα η άνοδος στην εξουσία των «παιδικών χαρών» του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ παρά τα προβλήματα και τις «χρεώσεις» της από τον Λαό, παραμένει το κυρίαρχο αστικό κόμμα με επικεφαλής έναν πολιτικό που παρά τα λάθη ή τις παραλείψεις που έγιναν, είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει μετεκλογικά με ασφάλεια τη χώρα.  Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα, μετεκλογικά η χώρα δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί από ένα κόμμα. Χρειάζεται λοιπόν να βρεθεί από τώρα η «συγκολλητική» ουσία, το “modus operanti”  μιας όσο το δυνατόν πιο πλατιάς συνεργασίας πολιτικών δυνάμεων για να βγούμε από την κρίση χωρίς άλλες απώλειες.

Έχω γράψει και παλαιότερα ότι αυτή η “συγκολλητική ουσία”  μπορεί να είναι ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Ένας δικό μας ΜΠΟΥΣΟΥΛΑ εξόδου από την κρίση που θα αντιπαρατεθεί στο ξενόφερτο αποτυχημένο σχέδιο της τρόικας. Ένα σχέδιο με βάση τις ανάγκες της χώρας και του λαού μας, που όμως θα πείσει τους εταίρους μας για τις πραγματικές μας προθέσεις να αλλάξουμε ως οικονομία και ως χώρα και να φύγουμε προς τα εμπρός. Ένα σχέδιο με μεταρρυθμίσεις, με συγκεκριμένα μέτρα, κοστολογημένο, εφικτό και κυρίως «ταιριαστό» στις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες της κοινωνίας μας. Ένα σχέδιο εν τέλει ΠΕΙΣΤΙΚΟ προς τα έξω που θα αντικαταστήσει το επαχθές μνημόνιο και θα στείλει μήνυμα βούλησης και εργασίας όλης της κοινωνίας για έξοδο από το αδιέξοδο του σπιράλ της ύφεσης.

Χωρίς ένα τέτοιο ρεαλιστικό ΣΧΕΔΙΟ κάθε κουβέντα για «καταγγελία», «επαναδιαπραγμάτευση», «ακύρωση», «αναθεώρηση» του μνημονίου της τρόικας είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό και δεν προσφέρει καμιά προοπτική για τη χώρα, ακόμη και αν αποφασίσουμε (ή μας αναγκάσουν) να εξέλθουμε οικειοθελώς από το ΕΥΡΩ και να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα. Λέω δηλαδή τελικά, πως ένα τέτοιο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΕΞΟΔΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, αφού εγκριθεί και οριστικοποιηθεί από διαφορετικά κόμματα και πολιτικές δυνάμεις μπορεί να γίνει κοινή πρόταση του πολιτικού συστήματος για έξοδο της χώρας από την κρίση και να λειτουργήσει ως ο συνεκτικός ιστός μιας μετεκλογικής σύμπραξης τουλάχιστον όσων κομμάτων μπορούν ακόμη να προσφέρουν κάποιο ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο κυβερνητικό όραμα στην ελληνική κοινωνία.

Γνωρίζω ότι ο καιρός είναι πολύ λίγος αλλά μην ξεχνάμε πως ο πολιτικός χρόνος μπορεί να είναι τόσο πυκνός που ακόμη και η ιστορία να δυσκολεύεται να τον παρακολουθήσει! Μήπως ήρθε η ώρα τα υπεύθυνα κόμματα να «συνέλθουν» και έστω την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή να αναλάβουν την ευθύνη που πεισματικά απεκδύονται τόσον καιρό; Μήπως ήρθε η ώρα της συνεννόησης, της σύμπραξης, της υπευθυνότητας; Αν όχι τώρα, τότε πότε;

Akenaton