Οι απόψεις του Σαμαρά κερδίζουν έδαφος

Προσπαθούν εδώ και μήνες να μας πείσουν ότι οι απόψεις του Σαμαρά είναι, περίπου, περιθωριακές.
Ό, τι δεν του μιλάει άνθρωπος στο εξωτερικό και, περίπου, θεωρείται  το «μαύρο πρόβατο» της Ευρωζώνης.
Ειρήσθω εν παρόδω, κάτι ανάλογα έλεγαν και για τον Μέγα Τάσο Παπαδόπουλο, όταν τον φοβέριζαν να πεί το «ναι» στο σχέδιο Ανάν.
Η Wall Street Journal
Σήμερα το πρωί, διάβασα στη Wall Street Journal, την ναυαρχίδα του Αμερικανικού κατεστημένου,
 ένα άρθρο με θέμα: «Greek Opposition Slams Tax Rises!» και υπότιτλο «Samaras—Potential Contender for Prime Minister—Says Bailout Plan Is ‘Failure’»
Όταν η Wall Street Journal γράφει για   έναν  πολιτικό αρχηγό ό,τι  αντιτίθεται στην αύξηση των φόρων  είναι σαν να κερνά  με νέκταρ τις ….αγορές!
Όταν τον παρουσιάζει ως «potential contender for Prime Prime  Minister»,  είναι σαν να προετοιμάζει το έδαφος για να γίνει πρωθυπουργός.
Και όταν συμπληρώνει ότι είναι «οικονομολόγος και απόφοιτος του Χάρβαρντ», τους υποχρεώνει να   πάρουν στα σοβαρά τις απόψεις του.  Όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν.
Επί πλέον, όταν η Wall Street, επιλέγει να ενημερώσει  στο κοινό της ό,τι το πρόγραμμα του Μνημονίου είναι αποτυχία, σημαίνει ότι  προετοιμάζει τον …επικήδειο των εμπνευστών του.
Το άρθρο μέσα βέβαια είναι ισορροπημένο, αλλά παρουσιάζει όλες τις απόψεις του Προέδρου της Ν.Δ.
Προχωρεί και σε πολιτικές εκτιμήσεις και κλείνει με το γνωστό διάλογο με την κα. Μέρκελ.
Aδιέξοδη η ακολουθούμενη πολιτική
Λίγο αργότερα, διάβασα (στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος) ένα άρθρο του  Kenneth Rogoff, Καθηγητή Οικονομικών του Χάρβαρντ, με τίτλο: «Η συνταγματική κρίση της Ευρώπης και το ευρώ», όπου μεταξύ άλλων, επισημαίνει : «…. η σημερινή στρατηγική είναι πιθανότερο να οδηγήσει σε μια άτακτη αναδιάρθρωση.  Γιατί θα έπρεπε ο ελληνικός λαός (και ο ιρλανδικός και ο πορτογαλικός) να δεχθεί χρόνια λιτότητας και χαμηλής ανάπτυξης για χάρη της ενίσχυσης των τραπεζικών συστημάτων της Γαλλίας και της Γερμανίας;
Το ΔΝΤ έχει υπάρξει ήδη εξαιρετικά γενναιόδωρο προς τις χώρες της περιφέρειας, αλλά δυστυχώς, ένα γενναιόδωρο ΔΝΤ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ευρώπη.
Με την συνταγματική κρίση της, έχουμε φτάσει ακριβώς στη στιγμή που το ΔΝΤ χρειάζεται να βοηθήσει την ευρωζώνη να πάρει τις σκληρές αποφάσεις που δεν μπορεί να πάρει από μόνη της.
Το Ταμείο πρέπει να δημιουργήσει προγράμματα για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ελλάδα που θα αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα, θα μειώσουν το χρέος και θα τους προσφέρουν ρεαλιστική ελπίδα για την επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη.»
Δεν είναι το μοναδικό. Τελευταία πληθαίνουν τα άρθρα σοβαρών οικονομολόγων, οι οποίοι διαπιστώνουν το αυτονόητο: ότι το πρόγραμμα του Μνημονίου δεν βγαίνει.  Ότι στραγγαλίζει αδικαιολόγητα ένα λαό, για να περιορίσει τις απώλειες του τραπεζικού κατεστημένου. Ότι στο τέλος, εκ των πραγμάτων, θα δοθεί μια οδυνηρή λύση που μπορεί να μην την αντέξουν ούτε αυτοί τους οποίους  όλο αυτόν τον καιρό προσπαθούν εναγωνίως να διασώσουν.
Συμπέρασμα: Οι απόψεις που εκφράζει ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος. Και όσο βαθαίνει  η κρίση,  τόσο θα πολλαπλασιάζονται και αυτοί που θα θέλουν να τις  ακούσουν. Το ζητούμενο είναι οι απόψεις του Σαμαρά να γίνουν πλειοψηφικό ρεύμα.  Αυτό, όμως,  «θέλει δουλειά πολλή»
K.Ρ.