Σαμαράς και Ευρώπη

Προβληματίζομαι σφόδρα για τη στάση των Ευρωπαίων.
Υποτίθεται ότι η Ευρώπη κυβερνάται σήμερα από κυβερνήσεις, των οποίων, τα κόμματα που τις στηρίζουν, ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Πολιτικός σχηματισμός δηλαδή, συγγενής με την παράταξη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Και όμως, τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε μια άνευ προηγουμένου και διαρκώς αυξανόμενη πίεση των κυβερνήσεων αυτών, προς το ελληνικό πολιτικό σύστημα γενικά και την αξιωματική αντιπολίτευση ειδικότερα, για συναίνεση, ή συμπόρευση ή εν πάσει περιπτώσει, συμμετοχή στα όσα έχουν προδιαγραφεί σε οικονομικό επίπεδο για τη χώρα μας, στους διαδρόμους των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.
Υποτίθεται ότι οι Φιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρώπης θα ασκούσαν πιέσεις και θα προέβαιναν σε παραινέσεις προς τη σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας. Όχι προς τη φιλελεύθερη, κεντροδεξιά Αξιωματική Αντιπολίτευση, με την οποία υποτίθεται, ότι ως συγγενείς, θα είχαν πολλαπλούς ενεργούς διαύλους επικοινωνίας.
Ίσως να είναι η παρατεταμένη και εσκεμμένη παραπληροφόρηση των Ευρωπαίων κεντροδεξιών ηγετών, από κυβερνητικά παράκεντρα.
Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό.
Διότι μια φορά δικαιολογείται κανείς να μην είναι καλά πληροφορημένος. Δεύτερη φορά, ζητά να μάθει, ή εν πάσει περιπτώσει, προσπαθείς και εσύ να τον ενημερώσεις πιο επισταμένα. Τρίτη όμως φορά, όπου εξακολουθεί αυτή η ευθεία και στυγνή θα έλεγα εγώ, παρέμβαση, στα πολιτικά πράγματα της χώρας, με την πρωτοφανή άσκηση πίεσης στην Αξιωματική Αντιπολίτευση για υπερψήφιση μέτρων και παροχή τελεσιγράφων, δεν δικαιολογείται.
Σε μερικές μέρες ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα μεταβεί στις Βρυξέλλες για τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Έχει δύο επιλογές.
Η μία θα ήταν να εξηγήσει για πολλοστή φορά τα οικονομικά μέτρα που αυτός προτείνει και να επιδιώξει την μεταστροφή του κλίματος για την Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Ο δρόμος αυτός, είναι δρόμος της ηρεμίας, της ψυχραιμίας, της έντονης μεν, πλην όμως, ευγενούς και μειλίχιας απόπειρας να πεισθούν σκληροί διαπραγματευτές – δανειστές.
Ο άλλος δρόμος είναι πιο επιθετικός. Δεν θα πρέπει να τους ρωτήσει επιτέλους γιατί τα χώνουν στην Αξιωματική Αντιπολίτευση; Τι ζόρι τους έχει πιάσει για συναίνεση και συνενοχή; Μήπως έχουν ξεχάσει τις πολιτικές καταβολές τους και από κομματικοί φίλοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχουν μετατραπεί σε δεινούς μεταπράτες των τραπεζών τους; Αυτή είναι η πολιτική του Λαϊκού Κόμματος της Ευρώπης; Έχουν όλοι μετατραπεί σε ντελάληδες του Νοεφιλελευθερισμού σε αυτή την ήπειρο;
Κάποιος πρέπει να τους κόψει το βήχα λοιπόν. Να μπει στα σαλόνια τους και να τους υπενθυμίσει ότι δεν αναφέρονται, όταν μιλούν για τους Έλληνες, σε υποτακτικούς τους, σε υπανάπτυκτους εντολοδόχους κάποιας αποικίας τους. Ότι δεν θα πρέπει να συγχέουν την τιτάνια προσπάθεια που απαιτείται για την διόρθωση αδυναμιών και αγκυλώσεων δεκαετιών, μέσα σε μερικούς μήνες, με την εκτόξευση προσβολών και την άσκηση άκομψων και απειλητικών πιέσεων στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Δεν κυβερνά αυτή.
Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επίσης, ίσως πρέπει σιγά – σιγά να δουλεύει στο μυαλό του και το ενδεχόμενο ότι η προσπάθεια πειθούς περί του δικαίου και ορθού της πολιτικής του, να απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων.
Να απευθύνεται δηλαδή σε ανθρώπους που ήδη έχουν προδιαγράψει τις πολιτικές τους αποφάσεις.
Στο ενδεχόμενο αυτό έχω μια συμβουλή.
Μπορείς να είσαι και να θέλεις να δείχνεις, ότι ανήκεις σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Όταν όμως αυτή η οικογένεια σου επιφυλάσσει ρόλο τιμωρημένου παιδιού, που το βαράνε όλοι φάπες, γιατί πολύ απλά ο κηδεμόνας του, η κυβέρνησή του δηλαδή, το έχει εγκαταλείψει στην τύχη του, οφείλεις να σταθείς εσύ στο ύψος των περιστάσεων και να αρθρώσεις σκληρή φωνή, για να το προστατεύσεις.
Οι Έλληνες χρειάζεται να νιώσουν ότι στο εσωτερικό υπάρχει ελπίδα. Όμως χρειάζεται να νιώσουν ότι και στο εξωτερικό εκπροσωπούνται από Έλληνα ηγέτη, που δεν κωλώνει να αρπαχθεί με φίλους, δεν διστάζει να τα χώσει σε μανδαρίνους και δεν λογαριάζει τίποτα μπρος στο συμφέρον της χώρας του και την προστασία του λαού της.
Ο Ελληνικός Λαός, κύριε Αρχηγέ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν είναι ούτε οι Moody’s, ούτε η Deutsche Bank, ούτε τα μεσοπρόθεσμα και τα διακρατικά δάνεια. Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός που χρειάζεται επειγόντως άδολη βοήθεια από τους εταίρους μας στο εξωτερικό, μήνυμα ελπίδας από την πολιτική του τάξη για το μέλλον στο εσωτερικό και κυρίως, προστασία και υπεράσπιση από κακόβουλες και προσβλητικές επιθέσεις ένθεν κα κείθεν των συνόρων μας, από διάφορους καλοθελητές των αγορών.
Εφόσον στους τελευταίους, φαίνεται ότι ανήκουν και κάποιοι εκ των Βρυξελλών ορμομένων, ηγετών του Λαϊκού Κόμματος, είστε υποχρεωμένος, τώρα που θα πάτε επάνω, να τους εξηγήσετε δυο φωνήεντα, για να μην έχουν καμία αμφιβολία, ότι μπορεί, οικονομικά, να μας έχουν στην στρούγγα, μπορεί να μας πιέζουν, γιατί νομίζουν ότι έτσι θα σπάσουμε, αλλά να ξέρουν ότι όσο χτυπάνε το ατσάλι, τόσο αυτό γίνεται πιο σκληρό.
Νομιμοποιείστε δε να το κάνετε αυτό, διότι εδώ και καιρό, η Ελλάς έχει πάψει να εκπροσωπείται στο εξωτερικό από την κυβέρνησή της.
Οφείλετε να αναπληρώσετε το κενό.
Ierofantis
Ο Πρόεδρος της ΝΔ στη Σύνοδο του ΕΛΚ
Ο Αντώνης Σαμαράς αναχώρησε σήμερα το απόγευμα, για τις Βρυξέλλες, προκειμένου να συμμετάσχει στη Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) που πραγματοποιείται την Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011.
Στη Σύνοδο Κορυφής συμμετέχουν οι Αρχηγοί Κρατών και Πρωθυπουργοί του ΕΛΚ από 17 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα λάβουν μέρος, επίσης, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαρόζο, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Ρομπούι και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Μπούζεκ.
Τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας συνοδεύουν, ο Βουλευτής και Αναπληρωτής Υπεύθυνος Τομέα Οικονομικών κ. Χρήστος Σταϊκούρας, ο Εκπρόσωπος της ΝΔ κ. Ιωάννης Μιχελάκης, ο Αναπληρωτής Υπεύθυνος Τομέα Οικονομικών κ. Χρήστος Μηταράκης, ο Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων & Ευρωπαϊκής Ένωσης, κ. Σταύρος Παπασταύρου, και οι σύμβουλοι του Προέδρου, Καθηγητής κ. Γιάννης Μουρμούρας και κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης.