Προς πώληση: αστικών ακινήτων και του πρώην αεροδρόμιου του Ελληνικού, των παράλιων εκτάσεων, τεσσάρων Airbus, μίας κρατικής εταιρίας στοιχημάτων, ενός ιππόδρομου, μίας μερίδας συμμετοχής σε καζίνο, των λιμανιών, των ταχυδρομείων, δύο εταιριών ύδρευσης, μίας εταιρίας εξόρυξης και κατεργασίας νικελίου, ενός καλυκοποιείου, των μονοπωλίων ηλεκτρισμού και αερίου, ενός τηλεπικοινωνιακού οργανισμού, των κρατικών συμμετοχών σε αρκετές τράπεζες, εκατοντάδων χιλιομέτρων εθνικών οδών, των ολυμπιακών ακινήτων, χιλιάδων στρεμμάτων γης και υπέροχων εκτάσεων της περίφημης ελληνικής ακτογραμμής…».
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το «πωλητήριο» -μοιάζει με αγγελτήριο ενός προαναγγελθέντος θανάτου- που δημοσιεύτηκε χθες με ένα σκληρό και ειρωνικό άρθρο για την Ελλάδα, στην περίφημη «Wall Street Journal», προκειμένου να «διαφημίσει» τη δημόσια περιουσία, που η ελληνική κυβέρνηση με «γρήγορο βηματισμό» και σ’ ένα μήνα βγάζει στη διεθνή αγορά, με στόχο την είσπραξη 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ταυτόχρονα, να δυσφημήσει την Ελλάδα προβάλλοντας το γεγονός ότι περιήλθε σε ανυποληψία από τις δημαγωγικές πολιτικές δεκαετιών, με κυβερνήσεις που συνδιοικούσαν με συνδικαλιστές και κομματικούς παράγοντες. Δεν φτάνει που δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με το ασφυκτικό κλίμα που επιβάλλουν οι αλλεπάλληλες επιδρομές φόρων -έμμεσων και άμεσων- της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, επιπλέον ως Πολίτης νοιώθεις μεγάλη ντροπή και τρομερή οργή! Γιατί ποιος Ελληνας θα πουλούσε, χωρίς να ντρέπεται, όσο όσο την περιουσία του, που κατασπαταλήθηκε σε ασωτίες από εκείνους στους οποίους την είχε, τόσο επιπόλαια, εμπιστευθεί. Σήμερα ο Γ. Παπανδρέου ολοκληρώνει τον εφιαλτικό κύκλο που δημιούργησε και επέβαλε ο πατέρας του: Ο Α. Γ. Παπανδρέου έφερε στην πολιτική, το 1981, τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, καταστρέφοντας το ανταποδοτικό, τη νομιμοποίηση στα «δωράκια» των πεντακοσίων εκατομμυρίων τύπου Μαυράκη, τους συνδικαλιστές ως συνδιαχειριστές των ΔΕΚΟ, την άλωση του κράτους από τους κομματικούς χαραμοφάηδες, την κατάλυση της ανώτατης εκπαίδευσης καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας, ανάδειξης και ακαδημαϊκού σεβασμού, την περιφρόνηση των νόμων έναντι του κομματικού συμφέροντος και τη δημιουργία μιας κομματικής κάστας λούμπεν ελίτ, που πολύ γρήγορα αντάλλαξε τα μηχανάκια με τις Μερσεντές, τα ευτελή ζιβάγκο με τα χειροποίητα Ζίνια και τα χύμα τσιγάρα με πούρα Νταβιντόφ.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ, στα μικρά διαλείμματα της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, οι αντιστάσεις των οργανωμένων κρατικών συμφερόντων δεν επέτρεπαν καμία «αλλαγή» πέραν της συνδιαχείρισης. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια: Τώρα κλαίμε επί των ερειπίων, όταν επί τριάντα χρόνια ανεχθήκαμε, βολευτήκαμε με αυτή την κατάσταση. Πολύ αργά για δάκρυα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου