Ο εκβιασμός των πιστωτών και το ΟΧΙ του Σαμαρά

Οι Τροικανοί επιμένουν να κινούνται στην γνώριμη οδό: εκβιασμοί, εκβιασμοί, εκβιασμοί. Τίποτα διαφορετικό από αυτό που ξέραμε τα προηγούμενα χρόνια, από την καταραμένη ώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του να μπει η χώρα στο μνημόνιο.

Αυτά ανήκουν στο παρελθόν και ο Αντώνης Σαμαράς επιχείρησε επί 15 μήνες ως Πρωθυπουργός να αλλάξει το κλίμα για την Ελλάδα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Όμως, οι τροικανοί έπαιξαν και παίζουν περίεργα παιχνίδια. Πάνω απ’ όλα υπάρχει η στρατηγική τους και αδιαφορούν για την ελληνική κοινωνία. Ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, είπε χθες μια μεγάλη αλήθεια στο Μέγκα: η τρόικα παίζει θέατρο με την

Ελλάδα, αφού τη μια φορά επιλέγεται να κάνει το σκληρό το ΔΝΤ και τη μαλακή η Ε.Ε. ή το αντίστροφο.

Τώρα είμαστε στην φάση που το ΔΝΤ κάνει το καλό και λέει όχι σε νέα μέτρα, αλλά η κακιά Ευρώπη πιέζει αφόρητα. Και ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να παίξει άμυνα και μετά να περάσει, εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες στην αντεπίθεση.

Η δικομματική κυβέρνηση πίστευε ότι έχει μπροστά της μερικούς «μήνες του μέλιτος» με την τρόικα που θα διαμόρφωναν τις συνθήκες για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών με ουσιαστικό πλεονέκτημα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντί γι’ αυτό, η τρόικα είναι έτοιμη να ασκήσει έναν νέο εκβιασμό. Κάθε επαφή των τροικανών με την εκάστοτε κυβέρνηση ξεκινούσε με τη βεβαιότητα για την «κατανόηση» των εταίρων, συνεχιζόταν με οδυνηρές διαψεύσεις και τελείωνε με την άτακτη υποχώρηση της Αθήνας. Περιθώρια για επανάληψη αυτής της πρακτικής  μάλλον δεν υπάρχουν.

Το μόνο που υπάρχει  στον ορίζοντα είναι το ΟΧΙ του Σαμαρά, μια κίνηση που ενισχύει την δημόσια εικόνα του και εκφράζει και το λαϊκό αίσθημα.

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα τι θα γίνει τελικά και εάν θα επέλθει ένας έντιμος συμβιβασμός. Στο μεταξύ, πολλοί στο εσωτερικό της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι ίσως χρειάζονται εκλογές για να εκτονωθούν ψυχολογικά οι πολίτες καταψηφίζοντας τη σκλήρυνση της λιτότητας.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι η αντιμνημονιακή γραμμή που, επί της ουσίας, επιστρέφει ο Σαμαράς, θα εγκριθεί από το εκλογικό σώμα που θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο συγκεκριμένο «όχι» της συγκυβέρνησης και στο άναρθρο «όχι» της αντιπολίτευσης.

Ωστόσο, αυτό που ανησυχεί περισσότερο την κυρίαρχη πολιτική τάξη είναι ο φόβος ανεξέλεγκτης αποσταθεροποίησης. Αυτή είναι και η αιτία που τα διεθνή κέντρα αποφάσεων στερούν απ’ οποιαδήποτε χώρα τα μέσα και τις εγγυήσεις για την έξοδο. Κατά συνέπεια, μια «σκληρή διαπραγμάτευση» με όπλο την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα παραμένει μια ουτοπία για Έλληνες, Ιταλούς και Ισπανούς. Δεν μπορείς να φύγεις μόνος σου και δεν μπορείς να διαπραγματευθείς απειλώντας με αυτανάφλεξη.

Υπό αυτές τις συνθήκες το μόνο που μπορούμε να αναμένουμε στον Νότο είναι κυβερνητικές κρίσεις, επέκταση της φτώχειας και έκρηξη των άκρων. Ήδη είδαμε το Σαββατοκύριακο την  έκρηξη βίας στην Ρώμη, κατά τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της λιτότητας.

Από την έκβαση του τελεσίγραφου Σαμαρά, αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, θα κριθούν πολλά για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό. Σε διαφορετική περίπτωση, ας τηλεφωνήσουν στον … κ. Χάος για τα περαιτέρω…

Μάρκος Αυρήλιος

 antinews.gr