Ο «φράχτης».

Στην «ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ» του(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-16/9/2018) ο Χρήστος Γιανναράς θέτει το ερώτημα: «Η ​​πολιτική χειραγωγεί την κοινωνία ή η κοινωνία την πολιτική;», για να απαντήσει ο ίδιος αμέσως μετά ότι πρόκειται για: «Ρομαντικό ερώτημα άλλων εποχών, ανεδαφικό σήμερα. Σήμερα τόσο η πολιτική όσο και η κοινωνία χειραγωγούνται από την οικονομία, τα συμφέροντα των «Αγορών», τους νόμους του μάρκετινγκ». Η κυβίστηση του ΣΥΡΙΖΑ το ’15 συνηγορεί υπέρ αυτής της άποψης. Συγκεκριμένα, ενώ οι «αγορές και το μάρκετινγκ» απέτυχαν να ελέγξουν το εκλογικό αποτέλεσμα, στη συνέχεια «συνέτισαν» την ανεπιθύμητη κυβέρνηση.

Όμως, όπως παρατηρεί ο Λαοκράτης Βάσσης, -σε σχέση με την παρούσα «ανάγκη» στην οποία και «Αριστεροί» υποκλίνονται- «Οι βασικές διαστάσεις της κρίσης είναι: η δημογραφική, η πολιτική, η κοινωνική, η οικονομική και πρωτίστως η πολιτιστική (πνευματική, ηθική, αξιακή)». Πρωτίστως και γενεσιουργά λοιπόν η πνευματική, ηθική και αξιακή κατάπτωση ευθύνονται για την κρίση. Συνεπώς, σύμφωνα με τον Βάσση, «πολιτισμική στο πολύ βάθος της είναι και η λύση»(slpress.gr-10/9/17). Επομένως, ανεξάρτητα από όποια χειραγώγηση υφίστανται οι κυβερνήσεις, το πρόβλημα ουσιαστικά είναι η κοινωνία. Σε τελική ανάλυση οι ηγεσίες είναι συχνά το γελοιογραφικό της απείκασμα.

Με «αριστερές-προοδευτικές» αναφορές και οι δύο αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η αλλαγή του κώδικα αξιών της κοινωνίας είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας. Αλλά πόσο ρεαλιστική είναι η πιθανότητα να αναπτυχθεί σήμερα ένα «μεγάλο πολιτιστικό κίνημα αναθεμελίωσης, ανόρθωσης και αναγέννησης του Τόπου μας. Ένα κίνημα με εαμικό πατριωτικό άρωμα» όπως ονειρεύεται ο Βάσσης; Και δεν είναι παραίτηση η αποδοχή της άποψης ότι: «για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός στο Ελλαδέξ αποτελεί ασήμαντη ανθυπολεπτομέρεια, που μόνο μικρόνοες μπορεί να ενδιαφέρει. Ενδιαφέρει όμως πρώτιστα, ποιος θα είναι ο επόμενος πατριάρχης στην Ιστανμπούλ, ο επόμενος αρχιεπίσκοπος στη Νέα Υόρκη, ο επόμενος αρχιεπίσκοπος στην Αθήνα…» του κυρίου Γιανναρά;

Μήπως, για να βρούμε τη λύση, πρέπει να πιάσουμε το νήμα ανάποδα; Να αναρωτηθούμε τι έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά, η προσγείωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη χώρα του ρεαλισμού μετά το οπερετικό δημοψήφισμα του ’15 ή η προηγηθείσα πολιτική του ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση; Τι οδήγησε την κοινωνία να επιλέξει ένα ουτοπικό κίνημα διαμαρτυρίας για κυβέρνηση; Τι οδήγησε πλούσιους αστούς να επιλέξουν τον κύριο Τσίπρα ως πρωθυπουργό; Τι ρόλο παίζει το γεγονός ότι η εκλογική επιρροή της Αριστεράς, της «Αριστεράς» και της «Κεντροαριστεράς» ξεπερνά το 60%;

Στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, όταν η μνήμη δεν ήταν ιστορική αλλά βίωμα, αριστερός σήμαινε κομμουνιστής. Η αναφορά στην αριστερά δεν παρέπεμπε σε ουτοπικό νεφέλωμα αλλά σε καταστάσεις που οι ενήλικες είχαν βιώσει. Γι’ αυτό και σε όλες τις εκλογές μέχρι τη Χούντα, με εξαίρεση εκείνες του 1958, η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά δεν ξεπέρασε το 15%. Άλλη «αριστερά» δεν εμφανιζόταν στον πολιτικό ορίζοντα. Υπήρχε, ως απόρροια του εμφυλίου, ένας αόρατος «φράχτης» που οριοθετούσε το χώρο ανάμεσα στις αστικές δημοκρατικές δυνάμεις(«Δεξιά» και «Κέντρο») και την Αριστερά(ΚΚΕ).

Η Μεταπολίτευση δεν άλλαξε τα δεδομένα όσον αφορά την εκλογική επιρροή της κομμουνιστικής πρότασης είτε στην «ορθόδοξη»(ΚΚΕ) προσέγγισή της είτε στην «αναθεωρητική»(Ευρωκομουνισμός). Μόνο μία φορά ξεπέρασε οριακά το ποσοστό του 13% η καταχωρημένη στη συλλογική συνείδηση ως κομμουνιστική αριστερά. Όμως στη Μεταπολίτευση, μετά το 1977,  πραγματοποιήθηκε μια, καθοριστική για τις γενικότερες εξελίξεις, μετατόπιση του «φράχτη». Οι δυνατότητες που δημιουργούσαν, το πληγωμένο λόγω της Κύπρου εθνικό αίσθημα, η αναπτυσσόμενη καταναλωτική αδηφαγία και το «ροζ συννεφάκι» μιας «νέας αριστεράς»(ΠΑ.ΣΟ.Κ) στα μέτρα των φαντασιώσεων του καθενός αξιοποιήθηκαν στο έπακρο. Η εκλογική επιρροή της «νέας αριστεράς» διογκώθηκε θέτοντας την δεξιά στο περιθώριο.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνδυάζοντας στοιχεία ολοκληρωτικού εθνικοσοσιαλισμού του μεσοπολέμου, τριτοκοσμικού Μπααθικού εθνικοαπελευθερωτισμού και αριστερίστικων Τροτσκιστικών φαντασιώσεων ήταν εκείθεν του δημοκρατικού «φράχτη». Το μέγιστο μέρος των ψηφοφόρων του, ενώ παρέμενε στον αστικό δημοκρατικό χώρο, αρχικά παρασύρθηκε και τελικά εγκλωβίστηκε σε «αντιδεξιά» εξαρτημένα ανακλαστικά. Έτσι, όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. «δρασκέλισε τον φράχτη»  μεταλλασσόμενο σε αστικό –το κατ’ εξοχήν καθεστωτικό κόμμα- τα αόρατα σύνορα παρέμειναν επιτρέποντας του να ψαρεύει προνομιακά και ανενόχλητο στήν πλούσια λιμνοθάλασσα των «κεντροαριστερών» ψηφοφόρων. Η χρεωκοπία που μας αναγγέλθηκε «με χαριέσσα ολιγόνοια»(Βάσσης) μπορεί να οδήγησε στην αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ αλλά στη θέση του εμφανίστηκε το «νέο ΠΑΣΟΚ»(ΣΥΡΙΖΑ).

Προτεραιότητα, λοιπόν, πρέπει να αποτελέσει το γκρέμισμα του «φράχτη». Γιατί όσο η «αντιδεξιά μυθολογία» παραμένει ζωντανή, εγκλωβίζοντας το συλλογικό υποσυνείδητο των ψηφοφόρων, θα εμποδίζει την επάνοδο στον ορθολογισμό και την κανονικότητα.