Ο (Τ)Ζακ και… η φασολιά του Αντώνη Αντωνάκου

«Εδώ δεν είμαστε Φαρ Ουέστ, δεν μπορεί ο κάθε πολίτης να κατέχει και να κάνει χρήση όπλου από μόνος του απλά γιατί βρέθηκε σε δύσκολη θέση…».

Την παραπάνω δήλωση είχε κάνει ο απομακρυνθείς υπουργός –της ανύπαρκτης- Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας όταν ο 88χρόνος πυροβόλησε εναντίον δύο ληστών που εισέβαλαν στο σπίτι του. Λίγες μέρες μετά, ξημερώματα Μεγάλης Δευτέρας, ο Αλέξανδρος Σταματιάδης δολοφονήθηκε από ληστές, μέσα στο σπίτι του μπροστά στην οικογένειά του, με δύο σφαίρες στην πλάτη. Πριν από λίγες μέρες, μια 18χρονη τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από φωτοβολίδα ευθείας βολής. Το ίδιο είχε συμβεί στο κέντρο της Αθήνας, πριν από λίγους μήνες, με σοβαρό τραυματισμό νεαρής δικηγόρου στο πόδι.

Συμπληρώθηκαν 26 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη και 24 από την «παράπλευρη» απώλεια του 20χρονου σπουδαστή Θάνου Αξαρλιάν. Κανένα πρωτοσέλιδο δεν εμφανίστηκε στον «προοδευτικό» τύπο, κανένα άρθρο «δημοκρατικού» δημοσιογράφου που να καταδικάζει την ακροαριστερή δολοφονική παράνοια. Οι άδειες στους αδίστακτους δολοφόνους, υπό τις επευφημίες των θαυμαστών τους, δεν είναι θέμα γι’ αυτούς που για δεκαετίες μας επιβάλλουν τον δικό τους νόμο της ιδεολογικής και ηθικής ορθότητας.

Ο θάνατος πριν από 6 ημέρες του Ζακ θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με περισσότερη περίσκεψη και όχι μονόπλευρα. Απαιτείται περισσότερη σοβαρότητα από όλους. Κανένας δεν είπε ότι η κοινωνία πρέπει να προσπεράσει αδιάφορη. Αλλά από την άλλη πλευρά προφανώς δεν είναι η ευκαιρία, όπως φαίνεται ότι την είδαν ορισμένοι, για να δημιουργηθεί άλλος ένας «ήρωας». Σχεδόν μία εβδομάδα μετά τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατό του, δύο εφημερίδες αφιερώνουν τα σημερινά πρωτοσέλιδά τους στο γεγονός. Βγάζουν, δίκην εισαγγελέων, πορίσματα αποφαινόμενες με ολοσέλιδους τίτλους: «ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΛΗΣΤΕΨΕΙ» η μία και «Το 2^ο λιντσάρισμα του Ζακ» η άλλη, η οποία μάλιστα αποφαίνεται και για την πολιτική ταυτότητα του ενός εκ των εμπλεκομένων.

Είναι γεγονός ότι η εικόνα του Ζακ όταν, παραπαίοντας, προσπαθεί να σπάσει την τζαμαρία του κοσμηματοπωλείου, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι πρόκειται για τα «απομεινάρια μιας ζωής». Έτσι από την ασφάλεια της απόστασης μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί πιο ψύχραιμα. Αυτό όμως θα πρέπει να ισχύσει για όλους τους πρωταγωνιστές του δράματος που δεν πρέπει να παραδίδονται σε ηθικό λιντσάρισμα.

Θα πρέπει να προσέξουν λοιπόν, οι πρόμαχοι της «ηθικής» ορθότητας που δεν αφήνουν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Η φασολιά δεν οδηγεί μόνο στη «χρυσή κότα», αποτελεί και το δρόμο καθόδου των «τεράτων» στη γη.

Αντώνης Αντωνάκος

27/9/2018