Οι κυβερνητικές αντιδράσεις στη "συμφωνία" του απογεύματος της περασμένης Δευτέρας, καλά κρατούν. Και αρκούντως διασκεδαστικά.
Έχουμε ακούσει και διαβάσει τα μύρια, όσα. Ό,τι παλαβό, ασυνάρτητο και
άσχετο με την κατάσταση μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος (όταν η
πραγματικότητα αρνείται να είναι βολική και να ταιριάξει με τα θέλω του)
έχει ειπωθεί.
Και τι δεν έχουμε ακούσει;
Από το ότι "έκλεισε η αξιολόγηση" μέχρι "γιορτάζουμε την έξοδο από την κρίση".
Και από το "τελείωσε η λιτότητα" μέχρι "επιτεύχθηκε πολιτική συμφωνία".
Μια επικοινωνιακή θύελλα αστοιχείωτης προπαγάνδας, δίχως τέλος και αρχή...
Φυσικά, όπως ο κάθε στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος κατάλαβε (και όπως εξηγήθηκε χτες), τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν έχει κλείσει τίποτα περισσότερο από ένα ραντεβού της Τρόικα για επιστροφή στην Αθήνα.
Φυσικά, όπως ο κάθε στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος κατάλαβε (και όπως εξηγήθηκε χτες), τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν έχει κλείσει τίποτα περισσότερο από ένα ραντεβού της Τρόικα για επιστροφή στην Αθήνα.
Η λιτότητα (όπως την εννοούμε στην Ελλάδα, στις κανονικές χώρες αυτό δεν
είναι λιτότητα αλλά χρηστή διαχείριση του δημόσιου κορβανά, δηλ. των
φόρων των πολιτών) θα συνεχιστεί μέχρι και το 2020 και απομένει μακρύς
δρόμος μέχρι να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση (το τελευταίο επιβεβαίωσε και η
Managing Director του Δ.Ν.Τ. κυρία Christine Lagarde, σε συνέντευξή της στον τηλεοπτικό σταθμό ARD μετά την συνάντηση με την Γερμανίδα καγκελάριο).
Επομένως, για ποιόν λόγο έχουμε όλους αυτούς τους κυβερνητικούς παραλογισμούς και τις αστήρικτες θριαμβολογίες; Πρόκειται για μία πάρα πολύ καλή ερώτηση. Στην οποία, σε πρώτη ανάγνωση, η εύρεση απάντησης μοιάζει να χρειάζεται την συνδρομή ψυχιάτρων, νευρολόγων και άλλων ειδικών επί διανοητικών παθήσεων. Στην πραγματικότητα όμως, αν δει κανείς την περίσταση λίγο πιο διεισδυτικά, τα πράγματα αποκτούν λογική και είναι μάλλον απλά.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προχωρά στον μοναδικό δρόμο τον οποίο θεωρεί διαθέσιμο, ουσιαστικά. Πιστεύει ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό, όσο και αν φαίνεται παράλογο, είναι απόλυτα λογικό. Τουλάχιστον για τον τρόπο σκέψης και τα μυαλά της ηγεσίας και της κομματικής νομενκλατούρας…
Οι λόγοι για τους οποίους η συγκεκριμένη στάση θεωρείται από αυτούς σαν την μοναδική που μπορεί να τηρήσει το κόμμα και η κυβέρνηση, δεν μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητοί από το μέσον άνθρωπο, χωρίς κάποια επεξήγηση. Είναι αναγκαίο πρώτα, να γίνει κατανοητό το τι είδους κόμμα είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Πρόκειται για ένα, κατά την θεωρία Λένιν, "νέου τύπου κόμμα". Όπου, μπροστά σε οποιουδήποτε είδους δίλλημα, όταν χρειάζεται να γίνει επιλογή μεταξύ του κόμματος και οποιασδήποτε εναλλακτικής, προτάσσεται η επικράτηση του πρώτου. Απαρέγκλιτα. Άσχετα και ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή η εναλλακτική. Η χώρα, η πατρίδα, η οικογένεια, δεν έχουν (συγκριτικά) σημασία. Πρώτο και πάνω απ’ όλα, έρχεται το κόμμα…
Από αυτήν την αρχήν ξεκινώντας, η ανώτατη κομματική ηγεσία με την συμπαράσταση ανώτερων στελεχών της κομματικής νομενκλατούρας, έχουν δύο αποκλειστικούς στόχους πάντα:
Α. Την διατήρηση του κόμματος στην εξουσία για όσο διάστημα είναι εφικτό και
Β. Την διατήρηση του ελέγχου του κόμματος, από τους ίδιους.
Οπότε, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μία πραγματικότητα, σαν αυτή στην οποία έχουν φέρει την χώρα, ποιες επιλογές έχουν;
Να βγουν και να εξηγήσουν πως έχει πραγματικά η κατάσταση; Ποιο θα ήταν τότε το αποτέλεσμα; Τι όφελος θα είχαν οι ίδιοι και το κόμμα; Πόσο χρόνο θα άντεχαν, χωρίς ν’ αντιδράσουν, "οι μάζες" ακόμη; Ειδικά όταν μιλάμε για μία μη "λούμπεν" κοινωνία, σαν την Ελληνική; Δεν θα το κάνουν ποτέ! Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κανόνας είναι "τόσο το χειρότερο για την αλήθεια"…
Ο τρόπος στον οποίο έχουν εκπαιδευτεί να σκέπτονται, μέσα από την Μαρξιστική και την Λενινιστική θεωρία, ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα που ηγείται του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιτάσσει "αντεπίθεση" με μια προπαγανδιστική επιχείρηση, μέσω μιας "επικοινωνιακής καταιγίδας".
Σας θυμίζει τίποτε ο όρος; Τον έχετε ξανακούσει; Φυσικά και τον έχετε ξανακούσει! Πάμπολλες φορές την τελευταία διετία. Κάθε φορά που υπήρχε κάποια ένταση της κρίσης στο προσκήνιο. Ή, οι άστοχοι κυβερνητικοί χειρισμοί, είχαν προκαλέσει την ανάγκη για δημιουργία μιας τέτοιας έντασης. Ώστε να υπάρξει αντιπερισπασμός…
Η γνώση της θεωρίας όμως, δεν αρκεί για να επιτύχει κάποιος τους αντικειμενικούς του στόχους. Χρειάζεται επίσης ικανότητα και αρκετά προσόντα ακόμη. Όταν δε μιλάμε για την διακυβέρνηση και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης μιας ολόκληρης χώρας, απαιτείται υψηλότατου επιπέδου ικανότητα.
Η υψηλού επιπέδου ικανότητα όμως είναι κάτι το οποίο, αποδεδειγμένα πλέον εκ του αποτελέσματος, η ηγετική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, δεν διαθέτει. Σε κανέναν τομέα. Κατόρθωσε να ξεγελάσει πολλούς για σημαντικό διάστημα και να κερδίσει την εξουσία. Από εκεί και πέρα, δεν είχε (και δεν προσπάθησε ν’ αποκτήσει) τις ικανότητες για να ανταπεξέλθει στις (υψηλές) απαιτήσεις της περίστασης.
Ένα από τα λάθη ήταν πως "επιτέθηκε" στον στόχο, πρόωρα. Κάτι που, πάντοτε, αποδεικνύεται σοβαρό στρατηγικό λάθος (εκτός περιπτώσεων αιφνιδιασμού, πράγμα που δεν ίσχυσε το 2012-2015). Γεγονός που έχουν αρχίσει να παραδέχονται δημόσια και αρκετά στελέχη του κόμματος…
Στο λάθος της πρόωρης επίθεσης, η έλλειψη εμπειρίας προσέθεσε και το λάθος της συχνότατης χρήσης του όπλου της προπαγάνδας. Όσο καλός και είναι κάποιος σε ένα αντικείμενο, αν επιδεικνύει συνεχώς τις ικανότητές του σε αυτό, ξανά και ξανά, στο ίδιο "κοινό", χωρίς να προοδεύει και χωρίς ν’ αλλάζει ρεπερτόριο, καταλήγει να γίνει βαρετός, ανούσιος και (όταν μιλάμε για προπαγάνδα) μη άξιος εμπιστοσύνης.
Αυτό ζούμε σήμερα. Την επίδειξη φθαρμένων απ’ τον χρόνο ικανοτήτων, στο ίδιο μοτίβο και με τον ίδιο αντικειμενικό στόχο, σε μια ατέρμονη επανάληψη.
Ο φίλος Κωστής Λυμπουρίδης μου θύμισε, ανεβάζοντας στον τοίχο του στο Facebook, ένα παλιό, "καπιταλιστικό" ανέκδοτο:
Λίγο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ο Αμερικανός Πρόεδρος προκαλεί σε αγώνα δρόμου τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Αμερικανός ανακηρύσσεται νικητής του αγώνα. Μερικοί από τους τίτλους των Αμερικανικών εφημερίδων την επόμενη μέρα:
"Θρίαμβος του Καπιταλισμού επί του Κομμουνισμού. Μία ακόμη νίκη του Αμερικανικού τρόπου ζωής."
"Ο πρόεδρος μας, άφησε μίλια πίσω του, τον Ρώσο ομόλογο του."
Ενώ το χαρακτηριστικό πρωτοσέλιδο της "ΠΡΑΒΔΑ", όπου σχολιαζόταν το ίδιο γεγονός έγραφε:
"Σε αγώνα δρόμου μεταξύ του Γ.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε. και του προέδρου των Η.Π.Α., ο σύντροφος βγήκε δεύτερος και ο Αμερικανός ομόλογος του, προτελευταίος."
Η διαφορά "ποιότητας μηνύματος" και νοοτροπίας, αν και πρόκειται γι’ ανέκδοτο, κάτι παραπάνω από προφανής.
Επομένως, για ποιόν λόγο έχουμε όλους αυτούς τους κυβερνητικούς παραλογισμούς και τις αστήρικτες θριαμβολογίες; Πρόκειται για μία πάρα πολύ καλή ερώτηση. Στην οποία, σε πρώτη ανάγνωση, η εύρεση απάντησης μοιάζει να χρειάζεται την συνδρομή ψυχιάτρων, νευρολόγων και άλλων ειδικών επί διανοητικών παθήσεων. Στην πραγματικότητα όμως, αν δει κανείς την περίσταση λίγο πιο διεισδυτικά, τα πράγματα αποκτούν λογική και είναι μάλλον απλά.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προχωρά στον μοναδικό δρόμο τον οποίο θεωρεί διαθέσιμο, ουσιαστικά. Πιστεύει ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό, όσο και αν φαίνεται παράλογο, είναι απόλυτα λογικό. Τουλάχιστον για τον τρόπο σκέψης και τα μυαλά της ηγεσίας και της κομματικής νομενκλατούρας…
Οι λόγοι για τους οποίους η συγκεκριμένη στάση θεωρείται από αυτούς σαν την μοναδική που μπορεί να τηρήσει το κόμμα και η κυβέρνηση, δεν μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητοί από το μέσον άνθρωπο, χωρίς κάποια επεξήγηση. Είναι αναγκαίο πρώτα, να γίνει κατανοητό το τι είδους κόμμα είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Πρόκειται για ένα, κατά την θεωρία Λένιν, "νέου τύπου κόμμα". Όπου, μπροστά σε οποιουδήποτε είδους δίλλημα, όταν χρειάζεται να γίνει επιλογή μεταξύ του κόμματος και οποιασδήποτε εναλλακτικής, προτάσσεται η επικράτηση του πρώτου. Απαρέγκλιτα. Άσχετα και ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή η εναλλακτική. Η χώρα, η πατρίδα, η οικογένεια, δεν έχουν (συγκριτικά) σημασία. Πρώτο και πάνω απ’ όλα, έρχεται το κόμμα…
Από αυτήν την αρχήν ξεκινώντας, η ανώτατη κομματική ηγεσία με την συμπαράσταση ανώτερων στελεχών της κομματικής νομενκλατούρας, έχουν δύο αποκλειστικούς στόχους πάντα:
Α. Την διατήρηση του κόμματος στην εξουσία για όσο διάστημα είναι εφικτό και
Β. Την διατήρηση του ελέγχου του κόμματος, από τους ίδιους.
Οπότε, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μία πραγματικότητα, σαν αυτή στην οποία έχουν φέρει την χώρα, ποιες επιλογές έχουν;
Να βγουν και να εξηγήσουν πως έχει πραγματικά η κατάσταση; Ποιο θα ήταν τότε το αποτέλεσμα; Τι όφελος θα είχαν οι ίδιοι και το κόμμα; Πόσο χρόνο θα άντεχαν, χωρίς ν’ αντιδράσουν, "οι μάζες" ακόμη; Ειδικά όταν μιλάμε για μία μη "λούμπεν" κοινωνία, σαν την Ελληνική; Δεν θα το κάνουν ποτέ! Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κανόνας είναι "τόσο το χειρότερο για την αλήθεια"…
Ο τρόπος στον οποίο έχουν εκπαιδευτεί να σκέπτονται, μέσα από την Μαρξιστική και την Λενινιστική θεωρία, ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα που ηγείται του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επιτάσσει "αντεπίθεση" με μια προπαγανδιστική επιχείρηση, μέσω μιας "επικοινωνιακής καταιγίδας".
Σας θυμίζει τίποτε ο όρος; Τον έχετε ξανακούσει; Φυσικά και τον έχετε ξανακούσει! Πάμπολλες φορές την τελευταία διετία. Κάθε φορά που υπήρχε κάποια ένταση της κρίσης στο προσκήνιο. Ή, οι άστοχοι κυβερνητικοί χειρισμοί, είχαν προκαλέσει την ανάγκη για δημιουργία μιας τέτοιας έντασης. Ώστε να υπάρξει αντιπερισπασμός…
Η γνώση της θεωρίας όμως, δεν αρκεί για να επιτύχει κάποιος τους αντικειμενικούς του στόχους. Χρειάζεται επίσης ικανότητα και αρκετά προσόντα ακόμη. Όταν δε μιλάμε για την διακυβέρνηση και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης μιας ολόκληρης χώρας, απαιτείται υψηλότατου επιπέδου ικανότητα.
Η υψηλού επιπέδου ικανότητα όμως είναι κάτι το οποίο, αποδεδειγμένα πλέον εκ του αποτελέσματος, η ηγετική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, δεν διαθέτει. Σε κανέναν τομέα. Κατόρθωσε να ξεγελάσει πολλούς για σημαντικό διάστημα και να κερδίσει την εξουσία. Από εκεί και πέρα, δεν είχε (και δεν προσπάθησε ν’ αποκτήσει) τις ικανότητες για να ανταπεξέλθει στις (υψηλές) απαιτήσεις της περίστασης.
Ένα από τα λάθη ήταν πως "επιτέθηκε" στον στόχο, πρόωρα. Κάτι που, πάντοτε, αποδεικνύεται σοβαρό στρατηγικό λάθος (εκτός περιπτώσεων αιφνιδιασμού, πράγμα που δεν ίσχυσε το 2012-2015). Γεγονός που έχουν αρχίσει να παραδέχονται δημόσια και αρκετά στελέχη του κόμματος…
Στο λάθος της πρόωρης επίθεσης, η έλλειψη εμπειρίας προσέθεσε και το λάθος της συχνότατης χρήσης του όπλου της προπαγάνδας. Όσο καλός και είναι κάποιος σε ένα αντικείμενο, αν επιδεικνύει συνεχώς τις ικανότητές του σε αυτό, ξανά και ξανά, στο ίδιο "κοινό", χωρίς να προοδεύει και χωρίς ν’ αλλάζει ρεπερτόριο, καταλήγει να γίνει βαρετός, ανούσιος και (όταν μιλάμε για προπαγάνδα) μη άξιος εμπιστοσύνης.
Αυτό ζούμε σήμερα. Την επίδειξη φθαρμένων απ’ τον χρόνο ικανοτήτων, στο ίδιο μοτίβο και με τον ίδιο αντικειμενικό στόχο, σε μια ατέρμονη επανάληψη.
Ο φίλος Κωστής Λυμπουρίδης μου θύμισε, ανεβάζοντας στον τοίχο του στο Facebook, ένα παλιό, "καπιταλιστικό" ανέκδοτο:
Λίγο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ο Αμερικανός Πρόεδρος προκαλεί σε αγώνα δρόμου τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Αμερικανός ανακηρύσσεται νικητής του αγώνα. Μερικοί από τους τίτλους των Αμερικανικών εφημερίδων την επόμενη μέρα:
"Θρίαμβος του Καπιταλισμού επί του Κομμουνισμού. Μία ακόμη νίκη του Αμερικανικού τρόπου ζωής."
"Ο πρόεδρος μας, άφησε μίλια πίσω του, τον Ρώσο ομόλογο του."
Ενώ το χαρακτηριστικό πρωτοσέλιδο της "ΠΡΑΒΔΑ", όπου σχολιαζόταν το ίδιο γεγονός έγραφε:
"Σε αγώνα δρόμου μεταξύ του Γ.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε. και του προέδρου των Η.Π.Α., ο σύντροφος βγήκε δεύτερος και ο Αμερικανός ομόλογος του, προτελευταίος."
Η διαφορά "ποιότητας μηνύματος" και νοοτροπίας, αν και πρόκειται γι’ ανέκδοτο, κάτι παραπάνω από προφανής.
Το "περιστατικό", κάλλιστα, θα μπορούσε να είναι αληθινό.
Η Σοβιετική προπαγάνδα, ήταν μια από τις καλύτερες που χρησιμοποιήθηκαν
ποτέ. Είχε όμως το πλεονέκτημα, να μην σχεδιάζεται στην πλατεία
Κουμουνδούρου ή το μέγαρο Μαξίμου, το 2017…
"Ωραία και καλά, όλα αυτά. Αλλά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κυβερνάει. Κυβερνάει, υπογράφει ότι νάναι αρκεί να μην θίγονται οι "ημέτεροι" και καταστρέφει την χώρα".
"Ωραία και καλά, όλα αυτά. Αλλά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κυβερνάει. Κυβερνάει, υπογράφει ότι νάναι αρκεί να μην θίγονται οι "ημέτεροι" και καταστρέφει την χώρα".
Σωστά. Και το Κ.Κ.Σ.Ε. κυβέρνησε για κάμποσο μετά την πτώση του τοίχους.
Όλοι ξέρουμε πως ακριβώς, τελείωσε αυτό…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου