Μια λαμπάδα για τους συντρόφους!

«Είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας, ποιος είναι αυτός που δεν λαχτάρησε να πιει; Αυτή τη γλύκα της κλεμμένης ευτυχίας που μέχρι κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γευτεί...» 

Κάτι τέτοιο πρέπει να σιγοτραγουδούν εσχάτως και στην Κουμουνδούρου. Ειδικά όσοι διάβασαν το άρθρο στη τελευταία σελίδα της «Αυγής» με τίτλο «Ο Πάνος και ο Ινδιάνος» (21.2.2017).

Στο τολμηρό αυτό σχόλιο, ο κ. Θανάσης Καρτερός προτείνει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (είτε είναι άθεοι είτε χριστιανοί) να ανάψουν «μια λαμπάδα στον Καμμένο».

Και γιατί τέτοια αγάπη η Αριστερά προς ένα κομμάτι της Δεξιάς, που δεν είναι καν το ευπρεπέστερο;

Σε ένα κρεσέντο λυρισμού, ο κ. Καρτερός σημειώνει πως «χωρίς τον Καμμένο θα είχε η Ευρώπη των σκληρών δανειστών την ησυχία της (σ.σ. μην πούμε πως θα ήταν υποταγμένη στα τέσσερα)...

Το Μαξίμου θα έβλεπε ο Τσίπρας με το κιάλι χωρίς τον Καμμένο...

Θυμάστε τον Ιανουάριο του 2015;

Την Καισαριανή, την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, με τα γλυκά και τα πικρά της; Ε, χωρίς τον Καμμένο, δεν θα υπήρχαν.

Θυμάστε τον Σεπτέμβριο του 2015, την εκλογική νίκη που ακολούθησε τον συμβιβασμό με τους δανειστές, τη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα;

Αν ναι, άθεοι ή πιστοί, ανάψτε μια λαμπάδα στον Καμμένο...».

Το άρθρο είναι σημαντικό όχι μόνο γιατί ο κ. Καρτερός είναι ένας από τους εμβληματικούς δημοσιογράφους της Αριστεράς· υπήρξε ο ιδρυτής του εκδοτικού οίκου του ΚΚΕ «Σύγχρονη Εποχή» και διευθυντής του «Ριζοσπάστη».

Είναι σημαντικό, διότι αποτελεί την καλύτερη ερωτική εξομολόγηση για την εξουσία που θα μπορούσε να κάνει η Αριστερά.

Δηλαδή στο άρθρο ο κ. Καρτερός, πλην της συμβολικής επίσκεψης στην Καισαριανή, δεν αναφέρει κάποιο αριστερό επίτευγμα, που να δικαιολογεί τη σύμπραξη με ένα κόμμα από το οποίο κατά καιρούς εκτοξεύτηκαν εθνικιστικές, ρατσιστικές, ομοφοβικές κ.λπ. δηλώσεις.

Αντιθέτως, κλείνει το μάτι στο απαράτ του κόμματος και τους λέει πως χωρίς Καμμένο «δεν θα υπήρχε πρώτη αριστερή κυβέρνηση με τα γλυκά της και τα πικρά της»· φανταζόμαστε ότι τα «πικρά» είναι η αγωνία μην τη χάσουν.

Ο μεγάλος Αμερικανός δοκιμιογράφος Χένρι Λούις Μένκεν είχε γράψει κάποτε:

«Η λαχτάρα να σώσεις την ανθρωπότητα είναι σχεδόν πάντα μια καμουφλαρισμένη λαχτάρα να την εξουσιάσεις». 

Αυτό έκρυβε πάντα η Αριστερά κάτω από παχιά οράματα και μεγάλα λόγια για να σώσει την εργατιά, τον λαό, τον κόσμο.

Την επιθυμία για τη γλύκα της εξουσίας χωρίς τις πίκρες του δημοκρατικού ελέγχου. 

Και αυτό αποτύπωσε ο εμβληματικός αρθρογράφος της «Αυγής»:

Μπορεί «αντί για τον γαλάζιο Πάνο, να έχουμε σύμμαχο έναν κόκκινο ινδιάνο», αλλά «η σκληρή αριθμητική τα λέει: ΣΥΡΙΖΑ συν ΑΝΕΛ ίσον πλειοψηφία, ίσον κυβέρνηση».

Αυτό μόνο μετράει και τα υπόλοιπα

«ότι έχει απόψεις, εμπνεύσεις και λιτανεύσεις, που κάποιες στιγμές μάς προξενούν τριγμούς πολιτικούς και οδυρμούς ιδεολογικούς»,

ότι... σταυρώνει τα μαχητικά αεροσκάφη πριν βγουν σε αποστολές,

ότι προέτρεπε κάποιους διαμαρτυρόμενους της Χαλκιδικής να λιντσάρουν έναν άνθρωπο,

ότι σε εποχές που ένα εκατομμύριο άνεργοι είναι χωρίς επίδομα υπάρχουν διαρροές από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας για εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων,

...όλα αυτά είναι λεπτομέρειες για την Αριστερά που λαχταρά να κυβερνήσει.

Υπάρχει «κόκκινος Ινδιάνος» που θα χαλάσει ένα τέτοιο πάρτι;

Π.Μανδραβέλης

kathimerini