Η «τέλεια καταιγίδα» !

Η Πολιτική διεξάγεται με δύο τρόπους: Με ρήξηκαι με συνεννόηση. Και με τα δύο! Όχι μόνο με ένα από τα δύο...

--Αν αποκλείεις τη «συνεννόηση», όταν χρειάζεται, είτε απομονώνεσαι, είτε αναλαμβάνεις τη διακυβέρνηση μετά από ρήξη. Και τότε, αν είσαι έτοιμος να κυβερνήσεις πραγματικά, ξεμπλοκάρεις τη χώρα από τα προηγούμενα αδιέξοδά της…

Αλλά αν δεν είσαι έτοιμος να κυβερνήσεις, τότε οι αντίπαλοί σου συσπειρώνονται εναντίον σου και σε συντρίβουν. Δεν μπορείς να διαλέγεις τη «ρήξη» με τους άλλους για να τους ανατρέψεις και μετά να ζητάς από τους άλλους να… «συνεννοηθούν» μαζί σου όταν τα κάνει μαντάρα!

--Αν πάλι αποκλείσεις τη ρήξη και διαλέγεις μόνιμα τη «συναίνεση», τότε πολύ απλά γίνεσαι «κομπάρσος» των εξελίξεων. Όταν αυτός που κυβερνά τα καταφέρνει, σε περιθωριοποιεί. Κι όταν αυτός που κυβερνά παραπαίει κι εσύ εξακολουθείς να ζητάς… «συνεννόηση» μαζί του (επειδή μονίμως αποκλείεις τη ρήξη), τότε οι εξελίξεις σε παρακάμπτουν: Κάποιος άλλος αναλαμβάνει να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα. Όποιος αποφεύγει τη ρήξη γίνεται, στην καλύτερη περίπτωση «βοηθητικός», όχι «μάχιμος» της Πολιτικής.

Κάποιος συνδυασμός σύγκρουσης – συνεννόησηςείναι πάντα απαραίτητος.

Κι όσο δηλητηριώδης είναι ο λαϊκισμός της ρήξης χωρίς συνεννόηση («να φύγουν οι κακοί»), άλλο τόσο παραλυτικός είναι ένας άλλος λαϊκισμός: το να αποφεύγεις τη ρήξη «πάση θυσία», ακόμα κι όταν είναι απαραίτητη γιατί οι κυβερνώντες έχουν χάσει κάθε έλεγχο πάνω στις εξελίξεις…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έχει χάσει πια κάθε έλεγχο!

Όσο δεν τον είχε χάσει ποτέ, καμία από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις…

* Έκανε «υπερήφανη διαπραγμάτευση» το πρώτο εξάμηνο πέρσι. Δεν του βγήκε:

Αναγκάστηκε στον πιο ταπεινωτικό συμβιβασμό που έχει υπογράψει ποτέ ελληνική κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες!

Σε μια «σύγκρουση» που δεν ήταν απαραίτητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ την επέλεξε και τα ’κανε μούσκεμα…

Οδηγώντας σε πολύ χειρότερα απ’ ό,τι βρήκε. Και πολύ-πολύ χειρότερα, απ’ ό,τι θα βρισκόταν η χώρα, αν δεν είχε επιλέξει να τη… «σώσει» ο ΣΥΡΙΖΑ.

* Επέλεξε να κάνει δημοψήφισμα, για να πάρει ξανά «ισχυρή λαϊκή εντολή». Και παρ’ όλα αυτά μετέτρεψε το ΟΧΙ που απέσπασε σε ένα ντροπιαστικό «ΝΑΙ σε όλα»!

* Επέλεξε να πάει σε εκλογές, πάλι για να «ενισχύσει τη θέση του», γιατί στο μεταξύ έχασε 43 βουλευτές, τους περισσότερους που έχει χάσει ποτέ κυβερνητικό κόμμα. Και μάλιστα σε έξη μήνες μέσα.

Τις «κέρδισε» τις εκλογές (με σημαντική μείωση ψήφων, ωστόσο), γιατί οι αντίπαλοί του επέλεξαν να τον αντιμετωπίσουν ως «απαραίτητο κυβερνητικό εταίρο» (υιοθέτησαν λογική «συνεργασίας» μαζί του), όχι ως «επιζήμιο» για τη χώρα που έπρεπε να απομακρυνθεί από την εξουσία (επιλογή «ρήξης»).

Έτσι η πλειοψηφία του κόσμου που δεν ήθελε το ΣΥΡΙΖΑ από-συσπειρώθηκε...

* Του έσκασε και το «μεταναστευτικό». Άνοιξε τα σύνορα για να εκβιάσει τους εταίρους. Και τελικά οι εταίροι του κλείνουν τα σύνορα και του επιβάλουν «προστασία» του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο!

Μετατρέπει πια την Ελλάδα σε ένα απέραντο hot spot! Την ίδια στιγμή που το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να «συγκρατήσει» ούτε τις προσφυγικές ροές από την Τουρκία, ούτε τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο που γίνονται όλο και πιο απροκάλυπτες.

* Προσπάθησε να επιβάλει την πολιτική του στους αγρότες. Απέτυχε!

* Προσπάθησε να τους διασπάσει. Απέτυχε ξανά! Αυτοί που «συζήτησαν» μαζί του τώρα βρίσκονται πάλι στα μπλόκα. Κι αυτοί που φεύγουν από τα μπλόκα πηγαίνουν στις πόλεις τους, περικυκλώνουν τις εφορίες, πολιορκούν τις νομαρχίες και… κυνηγούν τους ταλαίπωρους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όπου τους βρουν…

* Προσπάθησε να διασπάσει διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, στρέφοντας τους μεν εναντίον των δε. Και τελικά τους ένωσε όλους εναντίον του!

* Προσπάθησε να στρέψει αλλού την προσοχή της κοινωνίας (παράλληλο πρόγραμμα). Δεν του βγήκε…

* Προσπάθησε να εξαπολύσει πόλεμο λάσπης κατά των αντιπάλων του, αλλά πάλι δεν του βγήκε: Όλες οι υποθέσεις στρέφονται εναντίον του…

Με την υπόθεση της «λίστας Μπόργιανς» αποκαλύφθηκε ότι λέει χονδροειδή ψέματα: Ο ίδιος ο Μπόργιανς δήλωσε καθαρά, ότι το 2012 δενείχε στα χέρια του καμία «λίστα φοροδυφυγάδων», που τάχα «αρνήθηκε να την πάρει η τότε κυβέρνηση Σαμαρά. Και τώρα, εκ των υστέρων, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την τότε κυβέρνηση, γιατί δεν πήρε την βοήθεια του… κρατιδίου της Βεστφαλίας, όταν την ίδια στιγμή έπαιρνε τη βοήθεια ολόκληρης της Ομοσπονδιακής Γερμανίας για το χτύπημα της φοροδιαφυγής!

Τότε ο Τσίπρας τους κατηγορούσε ως… «γερμανοτσολιάδες»! Σκεφτείτε τι θα έλεγε ο… «στόμας του», αν εκτός από την βοήθεια της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης της Γερμανίας, η κυβέρνηση Σαμαρά συνεργάζονταν και με… μισή ντουζίνα γερμανικά κρατίδια που, για λόγους εσωτερικής πολιτικής, ήθελαν κι εκείνα να φανούν ό,τι κάτι κάνουν.

Τρελοκομείο κατάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ μ’ αυτά που τώρα λέει…

* Προσπάθησε ακόμα να εμφανιστεί ως «κυνηγός της διαπλοκής». Κι μας προέκυψε κυνηγός της ελευθερίας του Τύπου συνολικά! Απλώς προσπαθεί να δημιουργήσει τη δική του διαπλοκή, τώρα που η παλιά πέθανε.

* Και τέλος, αδιέξοδο και στην περιβόητη «αξιολόγηση» από την οποία εξαρτάται αν θα παραμείνει τελικά η χώρα στο νέο Πρόγραμμα (δηλαδή στο Μνημόνιο που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε) ή αν θα ενεργοποιηθούν ξανά οι μηχανισμοί του εφιαλτικού grexit! Με το οποίο και πάλι μας απειλούν…

Απόλυτο αδιέξοδο! Οι δανειστές δεν αρκούνται με όσο προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάνε κι άλλα. Ενώ ταυτόχρονα η κοινωνία δεν αντέχει ούτε αυτά που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και εξεγείρεται παντού!

Στο μεταξύ έχει χαθεί ο έλεγχος και στην Ευρώπη συνολικά (της οποίας η συνοχή δοκιμάζεται πλέον πολύ σοβαρά).

Και στη Συρία (όπου άλλαξε η τροπή του Πολέμου σε βάρος του ΙΣΙΣ, αλλά και των «εκλεκτών» της Τουρκίας).

Και στην ίδια την Τουρκία υπάρχουν φαινόμενα εσωτερικής αποσταθεροποίησης, αφού ακούγονται ήδη επικίνδυνοι «τριγμοί» στο τραπεζικό της σύστημα (απαρχή φυγής κεφαλαίων από τη χώρα και διόγκωση ελλειμμάτων).

Σε ένα περιβάλλον που έχει χαθεί ο έλεγχος παντού και απ’ όλους – και μέσα και έξω – η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας τριπλής κρίσης:

Οικονομικής, Κοινωνικής και Γεωπολιτικής!

Τις δύο από τις τρείς τις πυροδότησε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ:

--Την Οικονομική, με το να ανατρέψει την πορεία σταθεροποίησης και ανάπτυξης στην οποία είχε βάλει τη χώρα η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά.

--Τη δεύτερη, το προσφυγικό, με το να ανοίξει τα σύνορα και να καταργήσει την «αποτροπή» (Αμυγδαλέζα κλπ.) που είχε εφαρμόσει επιτυχώς η προηγούμενη κυβέρνηση…

Και τώρα βρίσκεται μπροστά σε τρείς «καταιγίδες» που συγκλίνουν πάνω του: Την κρίση με τους αγρότες, την κρίση με τις εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες που «παγιδεύτηκαν» στην Ελλάδα και την ανατροπή των εξελίξεων στη Συρία και που μπορεί να φέρει την Τουρκία αντιμέτωπη με πρωτοφανή διλήμματα. Με άμεσες πολλαπλές επιπτώσεις και στην Ελλάδα…

Καθεμία από αυτές τις τρείς «καταιγίδες» μπορεί να συνταράξει την Ελλάδα και να ανατρέψει οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Και οι τρείς μαζί, μοιάζουν με την κινηματογραφική «τέλεια καταιγίδα» που μπορεί να ξεθεμελιώσει» τα πάντα στο πέρασμά της…

Ασφαλώς σε τέτοιες συνθήκες χρειάζεται εθνική ενότητα…

Ασφαλώς χρειάζεται συνεννόηση…

Αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται άλληπολιτική και ισχυρή κυβέρνηση!

Άλλη πολιτική, που σημαίνει να απαλλαγούμε τάχιστα από τις ιδεοληψίες, τις εμμονές και τα «κολλήματα» του ΣΥΡΙΖΑ…

Άλλη πολιτική σημαίνει πάνω απ’ όλα άλλη Κυβέρνηση!

Και ισχυρή κυβέρνηση! Όχι συγκόλληση «προθύμων», όπου ο καθένας θα συμβιβάζεται με τις χειρότερες πλευρές των υπολοίπων, οι μικροί θα προσπαθούν να διασωθούν από τον αφανισμό και ο ΣΥΡΙΖΑ να διασωθεί από τις τεράστιες ευθύνες του βρίσκοντας «συνυπεύθυνους» στο χαμό που οδηγεί.

Τρία πράγματα λοιπόν: Άλλη Πολιτική. Άλλη κυβέρνηση. Και ισχυρή κυβέρνηση.

Όχι δύο από τα τρία. Και τα τρία!

Αλλιώς η χώρα δεν σώζεται. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει και όλους τους άλλους μαζί του στον όλεθρο…

--Για να κερδίσει η χώρα «πρόσωπο» και εμπιστοσύνη στους απ’ έξω, πρέπει να φύγει ο Τσίπρας.

--Για να εκτονωθεί η κοινωνική οργή που κοχλάζει, πρέπει να φύγει ο Τσίπρας.

--Για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να επικρατήσουν συνθήκες στοιχειώδους ασφάλειας μέσα στη χώρα, πρέπει να παραμεριστεί η μισαλλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ και το γάντζωμα του Τσίπρα στην εξουσία.

Αν θέλει ο Τσίπρας, για να εξιλεωθεί κάπως, να βοηθήσει, έχει καλώς.

Αλλά κάποιος πρέπει να του πει να φύγει! Χωρίς κραυγές, χωρίς φανφάρες, χωρίς εντάσεις, αλλά και χωρίς μισόλογα: Να φύγει!

Κι αν μπορεί, να βοηθήσει όσους θα προσπαθήσουν να συμμαζέψουν τα θρύψαλα που αφήνει πίσω του.

Κάποιος πρέπει να κάνει τη ρήξη!

Αν ο Κυριάκος δεν νιώθει έτοιμος να αναλάβει (για να μην «καεί» – και σε αυτό έχει δίκιο, εδώ που τα λέμε), ας αναλάβει κάποιος άλλος.

Και πάντως όχι ο Σαμαράς σε αυτή τη φάση.

Γιατί κι αυτός δεν πρέπει να «καεί».

Ας βρουν μια μεταβατική λύση, για να υπάρχει χώρα και αύριο.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να αποφύγει τα χειρότερα, να στηρίξει την ανατροπή του ολέθρου που έφερε. Οδυνηρό μεν για τον Τσίπρα, αλλά αν δεν το κάνει κινδυνεύει από άλλα, πολύ πιο οδυνηρά. Και για τον ίδιο και για τη χώρα.

Όχι «κυβέρνηση τεχνοκρατών» και σαχλαμάρες…

Ποτέ και πουθενά κυβέρνηση τεχνοκρατών δεν μπόρεσε να σταθεροποιήσει μια χώρα ή να εφαρμόσει κρίσιμες μεταρρυθμίσεις.

Τώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει πλέον από παντού, κάποιοι θέλουν να την παραδώσουν σε ανθρώπους οι οποίοι ξέρουν, ίσως, να αναλύουν στοιχεία, αλλά δεν ξέρουν να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις. Τρελαθήκαμε τελείως!

Αποφάσεις χρειάζεται η χώρα! Και άμεσα. Δύσκολες αποφάσεις για το αύριο. Και εκτόνωση των εντάσεων σήμερα. Για να υπάρξει αύριο…

Να κλείσει η «αξιολόγηση» άμεσα, να επισπευσθούν οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, να αλλάξει το Πρόγραμμα όπου μπορεί να αλλάξει, να γυρίσουμε στις πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης που απέδωσαν, να αλλάξουμε ότι μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Και μετά, σε πολύ πιο ήρεμες συνθήκες, να πάμε σε εκλογές.

Δηλαδή: Ρήξη και συνεννόηση μαζί!

Ρήξη πλήρης και μετωπική - και άμεσα - με την ολέθρια πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Και μια τελευταία ευκαιρία στον Τσίπρα, να «συνεργαστεί» για τη σωτηρία της χώρας, αλλά καταπίνοντας πολλά «μαγκάλια κάρβουνα»: γιατί θα πρέπει να αλλάξει τα πάντα σε όσα έλεγε και έκανε ως τώρα. Αν θέλει…

Αλλιώς εκλογές τώρα, με ενωμένη όλη την «ευρωπαϊκή» αντιπολίτευση εναντίον του σε ενιαίο συνασπισμό (ώστε να παρακαμφθούν τα προβλήματα του εκλογικού νόμου).

Αλλά εκείνο που προέχει τώρα, είναι η πλήρης ρήξη με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί αλλιώς η «τέλεια καταιγίδα» που πλησιάζει θα σαρώσει τα πάντα.

antinews.gr