Πως φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού;

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα τεράστιο πέπλο χάους τυλίγει την Ελλάδα απ’ άκρη σε άκρη. Μια Ελλάδα που ζει την «τέλεια καταιγίδα» της. 

Μια Ελλάδα που κατέληξε ο «μαύρος κύκνος» της Ευρώπης, φτυσμένη από τους πάντες, ακόμη και τις μέχρι πρότινος οπισθοδρομικές κομμουνιστικές χώρες των Βαλκανίων και του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Μια Ελλάδα παρίας του πολιτισμένου κόσμου. 

Μια μεταμοντέρνα Αλβανία του Ενβέρ.

Αυτή λοιπόν την ώρα έχουμε ουσιαστικά κλειστές τράπεζες με κάπιταλ κοντρόλς, 

κλειστά (λόγω μεταναστών) τα σύνορα με τα Σκόπια

κλειστά (λόγω αγροτών) εκείνα με την Βουλγαρία, 

κλειστά οδικά δίκτυα λόγω αγροτικών μπλόκων, 

πολιορκημένα αεροδρόμια (πάλι από αγρότες), 

εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες να περιφέρονται από δω κι από κει, με χιλιάδες επιπλέον να μπαίνουν κάθε μέρα, 

φόρους επί φόρων, 

μειώσεις συντάξεων, 

φουλ ανεργία, 

κατασχέσεις σπιτιών, 

λουκέτα, 

κυνηγητό της επιχειρηματικότητας, 

ιδιωτικοποιήσεις-ξεπούλημα των πάντων, 

και ένα νέο μνημόνιο πολύ πιο σκληρό από οποιοδήποτε άλλο με την υπογραφή του Αλέξη (που θα άλλαζε την Ευρώπη), που όμως ακόμη δεν τέθηκε καν σε εφαρμογή. 

Τα προεόρτιά του ζούμε με τους Αλέξη και συγκαμένο στα τέσσερα προ πολλού…

Και πώς έγινε αυτό; 

Πως καταντήσαμε το μαύρο πρόβατο της πολιτισμένης Δύσης; 

Απλό απλούστατο. 

Άρκεσε ένας μόνο χρόνος διακυβέρνησης του «γκρεμιστή» Αλέξη, που είναι τόσο έξυπνος που γράφτηκε στην ΚΝΕ την ίδια χρονιά που έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Την ίδια δηλαδή ακριβώς εποχή που ο κομμουνισμός κατέρρευσε εκ των έσω… λοιδορημένος από τους ίδιους τους κομμουνιστές! 

Τι να λέμε;

Και όμως, ο σοφός ελληνικός λαός, αυτόν επέλεξε για να τον σώσει, στην πιο κρίσιμη περίοδο της νεότερης ιστορίας μας.

Πως όμως φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο; Τι έγινε και ένας, κατά τα άλλα, έξυπνος και καπάτσος λαός, έβγαλε μόνος του τα μάτια του;

Για μένα τουλάχιστον, η απάντηση είναι απλή: Υπήρξαν δυο τρεις καταλυτικοί παράγοντες που μας έκαναν όχι μόνο μαλθακούς, αλλά και «αργόστροφους»… που μας χάζεψαν ή έστω μας υπνώτισαν.

Ο ένας είναι η απόλυτη κυριαρχία της (γιαλαντζί) αριστερής κουλτούρας και ιδεολογίας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Μιλάω για την δεκαετία του ’70 κυρίως (και μετά) όπου αν δεν άκουγες αντάρτικα και δεν φορούσες στρατιωτικό τζάκετ ήσουν άουτ.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερο, αν όχι όλοι, από τους σημερινούς μεγαλοδημοσιογράφους κήνσορες, πέρασαν από την ΚΝΕ, το ΕΚΚΕ, τον Ρήγα Φεραίο, κ.ά. Ακόμη και ο Κύρτσος, που κατέληξε διευθυντής του δεξιού Ελεύθερου Τύπου. 

Ακόμη και η Έλλη με τα Μοντ Μπλανκ της και τις καταθέσεις εκατομμυρίων στο εξωτερικό. 

Όλοι δηλαδή εκείνοι που τόσα χρόνια έπλαθαν την κοινή γνώμη, ήταν παλιά «αριστεροί».

Ένας άλλος εξίσου σημαντικός παράγοντας ήταν τα ΜΜΕ της εποχής της (επίπλαστης) ευμάρειας που συνετέλεσαν όσο τίποτα άλλο στην αποχαύνωση ενός ολόκληρου λαού. 

Ενός λαού που κρέμονταν από τα λόγια της Ρούλας, από τις παπαριές του Μικρούτσικου, και που ξενυχτούσε παρακολουθώντας τον Πρόδρομο, τον Τσάκα, τον Μυλωνά, και την Στέλλα Μπεζεντάκου.

Οι πιο χαβαλέ έβλεπαν Ερωτοδικείο, ενώ οι πιο «σκεπτόμενοι» παρακολουθούσαν τον Ζούγκλα, και έτσι όποιος πέρασε απ τα πάνελ του κατέληξε βουλευτής ή υπουργός.

Μια νεολαία που ενημερώνονταν από τα λάιφ στάιλ περιοδικά, οι πιο «αγράμματοι» από τα Τσιαο, Χάι, Ντάουν Τάουν, κλπ και οι πιο «υποψιασμένοι» από το Νίτρο, το Κλίκ, και άλλα τέτοια έντυπα που σε έπειθαν ότι αν είσαι ήδη 25αρης και δεν έχεις Πόρσε, είσαι αποτυχημένος λούζερ.

Τόσο η Ρούλα όσο και ο Πετράν (και εκατοντάδες άλλοι) διαμόρφωσαν μια-δυο-τρεις γενιές μπίμπο και χαχόλων. 

Για μένα αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί της πολιτισμικής μας καταβαράθρωσης, η οποία σπρώχτηκε και από την εκάστοτε κυβέρνηση της εποχής, που άπλωνε τα πόδια της χώρας πολύ μακρύτερα απ ότι έφτανε το πάπλωμα. 

Θυμηθείτε ότι πήραμε το Ευρωπαϊκό κύπελλο, πήραμε τους Ολυμπιακούς, και σε λίγο αν όλα συνέχιζαν θα παίρναμε και την … Πόλη! Και όλα αυτά με δανεικά κι αγύριστα.

Εξ ου και έρχομαι στον τελευταίο και ίσως κρισιμότερο παράγοντα: Τα δανεικά!

Πάγια και ανεπίσημα διατυπωμένη πολιτική της κάθε μεταπολιτευτικής κυβέρνησης (ειδικά μετά το 1981) ήταν να κάνει τα στραβά μάτια στην φορολόγηση των πολιτών. Να επιτρέπει δηλαδή την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή.

Το σκεπτικό ήταν απλό: Φορολογούμε τους μισθωτούς υπαλλήλους και τις λίγες μεγάλες επιχειρήσεις (σούπερ μάρκετ κλπ) που αναγκαστικά κόβουν αποδείξεις, κι από κει και πέρα αφήνουμε όλους τους υπόλοιπους ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους, γιατρούς, υδραυλικούς, κλπ να κάνουν ότι θέλουν, αρκεί να κυκλοφορεί στην αγορά το (μαύρο) χρήμα. 

Θυμάμαι το 1995, σημαντικότατο πολιτικό παράγοντα πρώην υπουργό Οικονομικών, να μου λέει ότι αν η Ελλάδα είχε σωστή και αναλογική φορολόγηση θα ήταν Ελβετία, αφού το μαύρο χρήμα (που δεν φορολογούνταν) που κυκλοφορούσε στην πραγματική οικονομία ήταν σε ποσοστό… θεόρατο.

Κι όταν τον ρώτησα γιατί δεν προχώρησε καμιά κυβέρνηση στην φορολόγησή του, η απάντηση ήταν ειλικρινής και αφοπλιστική: Όποιος το κάνει θα πέσει μέσα σε έναν μήνα.

Έτσι έγινε και βλέπαμε κάποιον που είχε ένα απλό κατάστημα στην Τσιμισκή, να διάγει βίο ζάπλουτου, με Καγιέν, με εξοχικά, με ρετιρέ, με ταξίδια στο Μπαλί, και να δηλώνει στην εφορία … πένητας.

Το κράτος δεν χρειάζονταν τους φόρους του αφού έκανε το κουμάντο του με τα άφθονα δανεικά από το εξωτερικό. Το λεγόμενο εξωτερικό χρέος που σιγά σιγά γιγάντωσε, και σε κάποια στιγμή μας έπνιξε.

Και όταν λόγω παγκόσμιας κρίσης (2008) στέρεψαν για την Ελλάδα τα δανεικά κι αγύριστα τότε χρειάστηκε για πρώτη να στραφούμε προς τα έσω προκειμένου να λειτουργήσουμε ως κράτος με βάση τα φορολογικά δημόσια έσοδα.

Και τότε ήταν που για πρώτη φορά στένεψε ο κλοιός, άρχισε να δουλεύει κάπως το σύστημα φοροείσπραξης, και ακολούθησε ότι ακολούθησε. 

Με την πλειοψηφία των περισσότερων συμπατριωτών μας, που για πρώτη φορά κλήθηκαν να πληρώσουν φόρους, να δηλώνουν αγαναΧτιστές, οπαδοί του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, και να στρέφονται προς τον μεσσία Αλέξη (και την Κατάντια Βαλαβάνη) που θα καταργούσε τα μνημόνια, θα καταργούσε τους φόρους, και θα ανάγκαζε τους κουτόφραγκους να μας συντηρούν πλουσιοπάροχα διότι είμαστε Έλληνες αφού, είμαστε και ντερμπεντέρηδες…

Και ακολούθησε αυτό που βλέπουμε και ζούμε σήμερα.

Και βέβαια, καλά να πάθουμε, αφού ενώ η παροιμία λέει μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη τρεις κλπ κλπ , εμείς και μια και δυο και τρεις Αλέξη ψηφίσαμε, και είμαι σίγυουρος πως αν γίνουν αύριο εκλογές πάλι Αλέξη θα ψηφίσει το 30% των σαστισμένων ψηφοφόρων, που ανάθεμά με αν κατάλαβαν τι έγινε, και αν συνειδητοποιούν τι κακό έκαναν και κάνουν, ακόμη και στον ίδιο τους τον εαυτό!

Ναι, αλλά διώξαμε τον δοσίλογο τον Αντωνάκη… λίγο είναι;


Strange Attractor

orthografos