Κυκλοφόρησε, ανεπίσημα, ως συνήθως, το προσχέδιο-λαγός με τους τομείς για το τεχνικό λύκειο.
Αν μας πουν ότι και αυτό είναι (αλίμονο!) απαίτηση της τρόικας, τότε, εξηγείται και η εσπευσμένη κατάργηση ορισμένων τομέων, με ένα ρατσιστικό τσουνάμι, σε μία νύχτα...(χωρίς, εκπαιδευτικό λόγο, παρά τις προτιμήσεις των μαθητών και χωρίς, τελικά, δημοσιονομικό όφελος).
Στη Βουλγαρία που έγιναν απολύσεις δεν πείραξαν καθόλου τους εκπαιδευτικούς.
Ποιοι είναι οι εισηγητές και με ποιες μελέτες καταργούν τομείς (όπως τον ηλεκτρονικό, το χημικό των κοινωνικών υπηρεσιών, του αυτοκινήτου κ.λ.π.) και σε μερικούς άλλους, που δεν έχουν και τόση ζήτηση τον αναλύουν σε περισσότερους;
Είναι φανερό, όπως τονίστηκε και σε προηγούμενο σημείωμά μας ότι έχουμε να κάνουμε, για μια ακόμα φορά με άσχετους ερασιτέχνες (με την εμπειρία τους στα κολέγια), που χρησιμοποιούν τα ίδια πειραματόζωα της τεχνικής, χωρίς γνώση και ικανότητα και έτσι προκύπτουν τραγελαφικά αποτελέσματα, κινούμενα σε φαύλους κύκλους.
Είχαμε τις κατώτερες σχολές, τις σχολές εργοδηγών, τα τεχνικά λύκεια, τα επαγγελματικά, τα ΚΕΤΕ,
τις σχολές νέου τύπου, τα ΤΕΕ, τα τεχνικοεπαγγελματικά,…., τα ΕΠΑΛ, τις ΕΠΑΣ και τώρα κάτι άλλο.
Ξοδευόμαστε άσκοπα, κάθε φορά, να αλλάζουμε πινακίδες και σφραγίδες.
Αλλά δε φταίνε οι νόμοι. Με οποιαδήποτε ονομασία του σχολείου και με οποιοδήποτε νόμο, έστω από τους προηγούμενους, μπορεί να γίνει πραγματική μεταρρύθμιση (γιατί η εκπαίδευση είναι δυναμική και χρειάζεται συχνότερες προσαρμογές, αλλά λειτουργικές), ως προς τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία, τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών, την ενισχυτική διδασκαλία κ.α.
Γι αυτά, όμως, δε μιλάμε, γιατί αυτά στοιχίζουν….
Κάθε νέος Υπουργός που αναλαμβάνει, αρέσκεται να παίζει με εξωτερικές μεταρρυθμίσεις, ως προς τη δομή, τη διάρθρωση και τον τύπο του σχολείου, το εξεταστικό σύστημα κλπ, για εντυπωσιακούς λόγους. Λόγια του αέρα και χωρίς δαπάνες για το δημόσιο..
Κάθε εξωτερική μεταρρύθμιση, όμως, χρειάζεται πολυετή μελέτη και πιλοτική εφαρμογή, γιατί γκρεμίζεις κάτι παλιό και υπάρχουν αναταράξεις και χρειάζεται να προετοιμαστείς για το νέο.
Επιχειρούμε και πάλι να δημιουργήσουμε ένα λύκειο ενός κατώτερου Θεού.
Από την Ανατολή μέχρι τη Δύση η πλειοψηφία των μαθητών ακολουθεί την ΤΕΕ, και αποτελείται από τους άριστους μαθητές, για να μπορούν να παρακολουθούν τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη σκεφτόμενοι και με το μυαλό και με τα ..χέρια! (Δεν υπάρχει κατασκευή χωρίς μελέτη).
Ενώ, στην Ευρώπη, με υπερηφάνεια κάποιο παιδί ακολουθεί την τεχνική εκπαίδευση, εδώ εμείς το θεωρούμε υποτιμητικό. Δεν τα παίρνεις τα γράμματα….πήγαινε στην τεχνική που είναι εύκολα τα πράγματα…(και ας είναι πολύ δυσκολότερα!).
Αν δεν πιστέψουμε στη βασική αρχή ότι στην δευτεροβάθμια τεχνική εκπαίδευση πρέπει να κατευθύνεται ο καλύτερος απόφοιτος του Γυμνασίου, από γνωστική, κυρίως, άποψη, (γιατί την κοινή νοημοσύνη τη διαθέτουν όλοι) για να μπορεί να παρακολουθεί τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, τότε, δε θα μπορέσουμε να την κάνουμε ελκυστική και συγχρόνως να την αναβαθμίσουμε, αλλά και να παράγουμε ευτυχισμένους πολίτες.
Δε βρέθηκε, μέχρι στιγμής (ευτυχώς που ακόμα ελπίζουμε), ο μεγάλος αναμορφωτής για να προτείνει τον απλό τρόπο της αναβάθμισής της, αφού «καταλάβει» την αναγκαιότητα και τον πραγματικό ρόλο της Τ.Ε.Ε., που είναι η κυρίως εκπαίδευση, οντότητα που συνδυάζει τη διαπαιδαγώγηση με τη χορήγηση ενός επαγγελματικού τίτλου.
Το πρόβλημα το έχει, ανέκαθεν ο απόφοιτος του γενικού λυκείου, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε.
Πάντως, η ΤΕΕ, τουλάχιστον διεθνώς, είναι το κλωνάρι πάνω στο οποίο στηρίζονται οι εθνικές οικονομίες και όσο επιχειρείς να το πριονίσεις, τόσο χτυπάς τα μούτρα σου.
«Ορίζονται», κάθε φορά, ως δια μαγείας και μοιραία θα λέγαμε, άνθρωποι «ειδικοί» και εκτός των «τειχών», να ρυθμίζουν, εξ απαλών ονύχων τα θέματά της, που δεν τα βίωσαν προηγούμενα, αλλά επιμένουν να μας τα επιβάλλουν..
Η θεραπεία της «κατάστασης» είναι βέβαια δύσκολη και χρειάζεται τόλμη, αφού δημιουργήσαμε ήδη μια Ελληνική νοοτροπία και ένα καθεστώς, ως μοναδικό και παγκόσμιο σχεδόν φαινόμενο, της πτυχιομανίας και του πρότυπου του αντιτεχνολογικού συνδρόμου του άσπρου κολάρου.
Είμαστε ζυμωμένοι με τα βαυαρικά κατάλοιπα των ψευτοκλασικών σπουδών, που οι ξένοι τα αποτίναξαν γρήγορα, αλλά εμείς επιμένουμε να τα διατηρούμε (ενσωματώθηκαν στο σκληρό μας δίσκο, στο DNA).
Μιλάμε π.χ. για τη δήθεν ισοτιμία της πνευματικής με τη χειρονακτική εργασία…, χωρίς να ξέρουμε τι εννοούμε, ή μάλλον παραβλέπουμε σκόπιμα το γεγονός ότι όλες οι δραστηριότητές μας είναι μικτές, γιατί η θεωρία και η πράξη είναι οι δύο αλληλένδετες συνιστώσες της κοινωνικής πραγματικότητας.
(η χειρονακτική εργασία εμπεριέχει πάντα και την πνευματική.., ως περιέχον και περιεχόμενο).
Ο «ποιοτικός» διαχωρισμός εγκεφάλου-χεριού είναι ανεδαφικός, αν όχι δηλωτικός της αχαριστίας μας προς τη χειρονακτική εργασία και την τεχνολογία, γενικότερα, που παρόλα αυτά, απολαμβάνουμε καθημερινά τα επιτεύγματά της.
Αντί να τεχνικοποιήσουμε τη γενική εκπαίδευση, προσπαθούμε να γενικοποιήσουμε ολοένα και περισσότερο την τεχνική. Και ας υποθέσουμε ότι συμφωνούμε.
Το ερώτημα όμως παραμένει. Τι σημαίνει γενικό μάθημα;
Συμπληρώνουμε τα ωρολόγια προγράμματα με έναν κατάλογο από τα καθιερωμένα «γενικά» μαθήματα, μεταφέροντας όλη την επιστημονική γνώση από τα πανεπιστήμια και προσπαθούμε να παράγουμε νανοεπιστήμονες, συγχρόνως και για όλες τις ειδικότητες!, ανεξάρτητα από τις κλίσεις των μαθητών, και δεν τολμούμε να προτείνουμε άλλα «γενικά» τεχνικά και εργαστηριακά μαθήματα και δεξιότητες.
Ποιος θα βγει καλύτερος γιατρός;
Ο απόφοιτος του γενικού λυκείου που δεν εγκλιματίστηκε σχετικά και είναι «άβγαλτος»,
ή ο απόφοιτος του κοινωνικού τομέα ΕΠΑΛ (που ήδη κάναμε την απερισκεψία και το έγκλημα και τον καταργήσαμε);
Ο πρώτος μόλις δει στο πρώτο εξάμηνο της ιατρικής λίγο αίμα ή ένα πτώμα, μπορεί να λιποθυμήσει ή να το βάλει στα πόδια…!
Ποιος θα γίνει καλύτερος μηχανικός;
Εκείνος που μέχρι τα 18 του χρόνια δεν έπιασε ποτέ κατσαβίδι και τα χέρια του είναι μαλθακά, ή ο απόφοιτος της τεχνικής;
Ποιος θα γίνει καλύτερος γεωπόνος κλπ;
Εξάλλου, ποιος θα είναι περισσότερο «εξαρτημένος», «πειθαρχημένος» και «περιπλανώμενος» από την εργοδοσία;
Το μυστικό της επιτυχίας είναι ένα και μοναδικό και φυσιολογικό.
Θα πρέπει να υπάρχει το κίνητρο της φυσιολογικής ροής (κατακόρυφη κινητικότητα) προς την τριτοβάθμια.
Ο απόφοιτος του γυμνασίου πρέπει να είναι ώριμος να επιλέξει ποιος τύπος λυκείου του ταιριάζει, αλλά αυτό πρέπει να γίνει με την εισαγωγή βασικών μαθημάτων όλων των ειδικοτήτων του ΤΕΛ, ή να προστεθεί, στην υποχρεωτική εκπαίδευση μία επιπλέον πολυτεχνική τάξη στο Γυμνάσιο με τα σχετικά εργαστήρια.
Η παραπάνω κατακόρυφη κινητικότητα προς την τριτοβάθμια, στην αρχή θα είναι το κίνητρο για προσέλκυση των «καλύτερων».
Στη συνέχεια και όταν «ωριμάσουν» τα πράγματα, θα εξομαλυνθεί η κατάσταση, αφού δε στοχεύουμε να καταστεί και η Τ.Ε.Ε. φυτώριο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια.
Η εθνική οικονομία έχει απόλυτη ανάγκη και από τους απόφοιτους τεχνικούς μεσαίας στάθμης ΤΕΛ στον καταμερισμό της εργασίας, μετά από σχετική κατάρτιση στα ΙΕΚ, αλλά απαιτείται και η παράλληλη κατοχύρωση των θέσεων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους.
Ένας τέτοιος απόφοιτος του τετραετούς Γυμνασίου, αφού πήρε μία βασική εκπαίδευση εφ’ όλης της ύλης, μπορεί, για μερικές ειδικότητες, που δεν έχουν εξέλιξη (αν και δεν πρέπει να υπάρχουν φραγμοί) να συνεχίζει απευθείας στην κατάρτιση.
Ο κύριος στόχος στην εκπαίδευση είναι η ποσότητα, με την έννοια της μαζικοποίησης της εκπαίδευσης (να εκπαιδεύονται, δηλαδή, ολοένα και περισσότεροι).
Η ποιότητα, που είναι «ριζική» και αυτονόητη προϋπόθεση, αφορά στη σωστή επιλογή της ελάχιστης-κρίσιμης- μάζας της ύλης, με διαχρονικά και αναλλοίωτα στοιχεία, που πρέπει να εμπεδωθούν από όλους τους μαθητές (με ενισχυτική κλπ).
Είναι απαράδεκτο, όμως να συγχέουμε την εκπαίδευση με την κατάρτιση, η οποία είναι συνέχεια της πρώτης για να δοθεί επαγγελματικός τίτλος.
Εκτός κι αν θέλουμε να παράγουμε ανειδίκευτους εργάτες, επιπέδου 1, έρμαιο στα χέρια των αετονύχηδων εργοδοτών και εταιρειών;
Η κατάρτιση, γενικά, να παρέχεται από την ειδική Ακαδημία Κατάρτισης, που θα ανήκει στη Δευτεροβάθμια, εκπαίδευση, αφού χρησιμοποιεί, ήδη, τα ίδια εργαστήρια των ΣΕΚ, με τη συνδρομή των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας, που ανήκει το εργαστήριο και εκπαιδευτών από την αγορά εργασίας.
Στην ακαδημία κατάρτισης θα υπάρχουν όλες οι διαβαθμίσεις σε κάθε ειδικότητα, με προϋπόθεση την εμπειρία και την πρόσθετη φοίτηση.
Θα υπάρχει, δηλαδή ελεύθερη κατακόρυφη κινητικότητα.
Τεχνίτης, τεχνικός, τεχνολόγος ερευνητής, με την πάροδο των ετών εμπειρίας και ανάλογη συμπληρωματική κατάρτιση.….κ.ο.κ.
Στην Ακαδημία κατάρτισης μπορεί να λειτουργούν και τμήματα της ειδικής αγωγής, της εκπαιδευτικής τηλεόρασης, του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας, της εκπαίδευσης των αναλφάβητων, των παλιννοστούντων κλπ.
Παράλληλα, στην ακαδημία κατάρτισης να υπάγεται και το εκπαιδευτικό επιμελητήριο (ήδη γίνονται κινήσεις για την «ένωση», ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΛΤΕΕ), καθώς επίσης θα λειτουργεί και ένα ανεξάρτητο ειδικό δικαστικό σώμα εκπαίδευσης.
Κατάρτιση χωρίς αρχική εκπαίδευση είναι επικίνδυνη.
Μετατρέψαμε το λύκειο σε κέντρο διεκπεραίωσης, για να πάρει ο μαθητής το τυπικό του χαρτί και έπαψε να είναι οργανισμός πραγματικής μάθησης.
Δεν έχει αυτοτελή και μορφωτικό χαρακτήρα, αλλά είναι «φυτώριο» (κι αυτό ψεύτικο) προετοιμασίας για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που μέχρι στιγμής, επειδή είναι ο απαγορευμένος καρπός, οι γονείς θεωρούν υποχρέωση και κάνουν τα πάντα (με τις ενέσεις και τα συνταγολόγια της παραπαιδείας, αλλά που αποτυγχάνουν οι περισσότεροι) για να στείλουν τα παιδιά τους στο Ελληνικό ή το ξένο πανεπιστήμιο, όπου εκεί, ίσως, να κρύβονται και τα προσωπικά τους απωθημένα.
Έτσι, «μπουκώνουμε» τα παιδιά μας με τα ανούσια, τα αγχώνουμε και τα οδηγούμε σε έναν αφηρημένο και δυσνόητο «κόσμο», στον οποίο μπορεί να προσεγγίσουν, με τα ιδιαίτερα, έστω επιφανειακά, μόνον οι μαθητές των «ανώτερων», κυρίως, κοινωνικών ομάδων, οπότε, μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα εγχαράσσεται και η κυρίαρχη ιδεολογία των ανισοτήτων, αγνοώντας την εμπειρική, τη χρήσιμη και βιωματική γνώση.
Ανεβάζουμε, δήθεν, τον πήχη ψηλά και περνάμε, σχεδόν όλοι, από κάτω και μάλιστα σκυφτοί.
Οι εξετάσεις για την τριτοβάθμια πρέπει να καταργηθούν, αμέσως.
Όπως και να το κάνουμε πάλι οι ίδιοι θα εισαχθούν και ήδη οι θέσεις είναι περισσότερες από τους υποψήφιους.
Η περιβόητη βάση, που θέτει φραγμούς για την εισαγωγή π.χ. στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δυστυχώς, δεν αφορά στα βασικά, αλλά σε επουσιώδη και εφήμερα θέματα, για να χαρακτηρίζουμε τους μαθητές αγράμματους, επειδή δεν έπιασαν τη βάση, στα …μη βασικά!
Τη θεσπίζουμε, με το πρόσχημα ότι αν δεν την πιάσεις δεν εισάγεσαι, αλλά και αν την υπερβείς και πάλι δεν εισάγεσαι εκεί που θέλεις (αλλοπρόσαλλα επιχειρήματα).
Και ο λαός, ακούγοντας βάση, επικροτεί τα όποια μέτρα, γιατί φαντάζεται ότι ο απόφοιτος δεν έμαθε τα στοιχειώδη!
Αν λειτουργήσει η πρόσθετη πολυτεχνική τάξη στο γυμνάσιο, το λύκειο μπορεί να είναι διετές, γιατί υπάρχει πρόβλημα με την οριζόντια κινητικότητα, με κοινή την Α΄τάξη του γενικού-τεχνικού κλπ.
Αλλά, όμως θα παρέχει πραγματική εκπαίδευση και μόρφωση..
Επίσης, να μη συγχέουμε γενικά την επιστήμη με την τεχνολογία, που είναι παράλληλοι κλάδοι, ή μάλλον η θεωρία είναι η επιστήμη και η πράξη, με την εφαρμογή και την έρευνα των πορισμάτων της επιστήμης, είναι η τεχνολογία.
Το πολυτεχνείο δεν είναι πανεπιστήμιο και η διαφορά του από το ΤΕΙ π.χ. είναι ότι το πολυτεχνείο ασχολείται βασικά με την έρευνα της τεχνολογίας, ενώ το αντίστοιχο ΤΕΙ με την εφαρμογή της τεχνολογίας (και κατά κύριο λόγο).
Η αποστροφή για την τεχνολογία ή παλαιότερα για τις θετικές επιστήμες, διαφαίνεται ακόμα και στη διδασκαλία των αρχαίων Ελληνικών. Ενώ υπάρχουν π.χ. κείμενα του Θαλή, του Ευκλείδη, του Αρχιμήδη, του Πυθαγόρα, του Ιπποκράτη, του Στράβωνα, του Ηράκλειτου, του Ερατοσθένη, του Αναξαγόρα κλπ, διδασκόμαστε μόνο (κατά σύμπτωση;) τα φιλοσοφικά, τα ιστορικά και τα πολεμικά!..
Το κακό δηλαδή εκπορεύεται από την πολιτεία, που θέτει την ΤΕΕ, ως δεύτερη προτεραιότητα.
Οποιαδήποτε εργασία είναι αξιοπρεπής, αρκεί να ξέρεις να την κάνεις σωστά και να είσαι ευχαριστημένος (και ευτυχισμένος) γι αυτό.
Πρέπει να στραφούμε στην εφαρμογή της επιστήμης, δηλαδή στην τεχνολογία, την οποία θα έχει σαν πραγματικό εφαλτήριο ο νέος, να συνεχίσει τις επιστημονικές του σπουδές στο πανεπιστήμιο, ή τις υψηλότερες τεχνολογικές έρευνες (στο πολυτεχνείο) και εφαρμογές (στο ΤΕΙ).
Να μπορεί ο μαθητής να εξηγεί τα φαινόμενα, με επαγωγική συλλογιστική της επιστήμης.
Να διδάσκουμε την τεχνολογία των αρχαίων, την τεχνολογία της ιστορίας, την τεχνολογία των Ελληνικών, την τεχνολογία των μαθηματικών, της φυσικής, της χημείας, των θρησκευτικών κλπ…
Να εξηγεί ο μαθητής τα φαινόμενα, με επαγωγική συλλογιστική της επιστήμης.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο μυστικό, για τα εκπαιδευτικά συστήματα, ως προς το γνωστικό αντικείμενο, να προσαρμοστούν στο σχολείο της τεχνολογίας, σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Η διαπαιδαγώγηση, εξάλλου, θα είναι πιο άμεση μέσα από τη διδασκαλία της τεχνολογίας, παρά μέσα από την καθαρή και επίπλαστη επιστήμη…
Διαβάζουμε τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών π.χ. της Φινλανδίας (που κατατάσσεται πρώτη).
Αποκεντρωμένη εκπαίδευση, ενώ στην Ελλάδα έχουμε τη μικρότερη, με μεγάλη διαφορά.
Υψηλό το κύρος των εκπαιδευτικών.
Στενή συνεργασία όλων των φορέων.
Δε λειτουργούν φροντιστήρια.
Στα σχολεία, εκτός από τους εκπαιδευτικούς, συνυπάρχουν διοικητικοί, γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι…
Στα μαθήματα του λυκείου συμπεριλαμβάνονται τεχνικά και πρακτικά μαθήματα.
Εξάλλου, το μέλλον της απασχόλησης δεν έγκειται πάντα στα υψηλότερα προσόντα, αλλά στα διαφορετικά.
Να μην ξεχνάμε και την «υποβάθμιση» (κοινωνική) της τεχνικής εκπαίδευσης, ακόμα και από τον ιατρό, υφυπουργό παιδείας.
-«Πολλοί γονείς δεν ήξεραν καν ότι τα παιδιά τους είχαν καθηγητές (στη Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση), που ήταν υποχρεωτικής εκπαίδευσης (απόφοιτοι Γυμνασίου).
Α. Σε πολλές περιπτώσεις εκπαιδευτικοί που τίθενται σε διαθεσιμότητα είναι απόφοιτοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή πρώην ΚΑΤΕΕ και ΚΑΤΕ.
Β. Οι εκπαιδευτικοί κατηγορίας υποχρεωτικής εκπαίδευσης που τίθενται σε διαθεσιμότητα θα αντικατασταθούν σταδιακά με νέους εκπαιδευτικούς κατηγορίας ΤΕ ή ΠΕ, που αυτό, προφανώς, συμβάλλει στην ποιότητα της εκπαίδευσης».
Έτσι, απαξιώνουμε τους διάφορους τίτλους και τις διάφορες σχολές, χωρίς επίγνωση του αντικειμένου;
Ρωτήστε τον κ. Υπουργό, πώς γίνεται να είναι καθηγητής στη σχολή από την οποία αποφοίτησε;
Ασφαλώς έκανε πρόσθετες σπουδές, πράγμα που συμβαίνει και με τους παραπάνω εκπαιδευτικούς.
Οι γονείς κι εμείς το ξέραμε, εδώ και 40 χρόνια. Άλλοι το αγνοούν.
Η πολιτεία τους κάλεσε και μάλιστα με κίνητρα από την παραγωγή και ήταν οι μόνοι, που μπορούσαν να αναλάβουν τη διδασκαλία τεχνικών μαθημάτων και εργαστηρίων.
Οι περισσότεροι, εκτός από τα αυξημένα προσόντα διορισμού είναι και αυτοδίδακτοι, με συνεχείς παρακολουθήσεις της εξέλιξης της τεχνολογίας, με επαφή της αγοράς εργασίας κλπ, για να μπορούν να αντεπεξέρχονται στα ολοένα και αυξημένα καθήκοντά τους.
Σε τι έφταιξαν και ξαφνικά, χωρίς μελέτη και διάλογο, απολύονται με ένα non paper, μέσα σε μία νύχτα;
Σήμερα, μπορεί να εξελίχτηκαν τα πράγματα και να χρειάζονται και άλλες επιμορφώσεις, σεμινάρια, μετεκπαιδεύσεις κλπ, αλλά δεν φταίνε οι ίδιοι, που δεν παρέχονται αυτά και δεν μπορούμε να είμαστε, τουλάχιστον αχάριστοι σε ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους έχουν και παιδαγωγικό πτυχίο, ή και δεύτερο τίτλο και πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, που τα πετάμε όλα σαν λεμονόκουπες, στο βωμό κάποιας ιδεοληψίας.
Να προσλάβουμε, τότε, γιατρούς με διδακτορικό, για το μάθημα της υγιεινής στα δημοτικά σχολεία και συντηρητές στα εργαστήρια, μεταπτυχιακούς του πολυτεχνείου και οι υπόλοιποι ας πεθάνουν).
Τέλος και σπουδαιότερο:
Ο εκπαιδευτικός, που είναι η ψυχή και ο μοχλός για όλες τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που έχουν αντίκτυπο σε όλους τους τομείς, να είναι με αποκλειστική και πλήρη απασχόληση (όχι στα ιδιαίτερα που αμαυρώνουν τον κλάδο, όπου οι απολυμένοι ήταν αμέτοχοι), αλλά και να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και φυσικά με αποτελεσματικότητα, μόνο με το μισθό του.
Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι καταρτισμένοι, επιστημονικά, παιδαγωγικά, διδακτικά και να επιμορφώνονται συνέχεια, ώστε να διαπαιδαγωγούν ολόπλευρα τους μαθητές και να τους βοηθούν να αναπτύσσουν αρμονικά τις ψυχοσωματικές και τις πνευματικές τους δυνάμεις, ώστε να ισχυροποιούν τη θέλησή τους για τα σύνθετα κοινωνικά προβλήματα, που θα συναντούν.
Να συμμετέχουν, σε κάθε σχεδιασμό, οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί, για να νιώσουν ότι το προτεινόμενο σύστημα είναι δικό τους «προϊόν» (παιδί τους), το οποίο θα στηρίζουν και θα φροντίζουν, έτσι, συνειδητά.
Δεν νοείται μεταρρύθμιση, χωρίς την ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευτικών, από το σχεδιασμό και την εκτέλεση, μέχρι την αξιολόγησή της.
Και μην εκμεταλλευόμαστε τον κοινωνικό αυτοματισμό, για να καταφερθούμε κατά των καθηγητών, χρησιμοποιώντας την ανεργία και τη φτώχια του λαού, καθώς και την αναφορά μας στα ιδιαίτερα που κάνουν μερικοί (κανένας από τους απολυόμενους), αλλά να ψάχνουμε και τη δική μας ευθύνη που τα δίνουμε αφορολόγητα και αδιαμαρτύρητα!
Και δεν είναι στο απυρόβλητο κανένας.
Διαβάστε τα άρθρα 82 και 91 για τις απολύσεις, που γίνονται κατά το δοκούν του υπουργού.
και να μην επαναπαύεται κανένας, έστω και υπεράνω κάθε υποψίας.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει. Μπ. Μπρεχτ.
Υ.Γ. Ισχυριζόμαστε ότι η εκπαίδευση είναι ελεύθερο αγαθό, με «ίσες» ευκαιρίες, αλλά παραβλέπουμε τις ίδιες αφετηρίες και τις ίδιες δυνατότητες μάθησης και πρόσβασης στα «αγαθά».
Μέχρι το 6ο έτος της ηλικίας που αρχίζει η κοινή, δήθεν, εκκίνηση της εκπαίδευσης «για όλους», από την πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου, έχουν ήδη διαμορφωθεί πολλά (αν όχι όλα), κυρίως από την πρωτογενή κοινωνικοποίηση, μέσα στην οικογένεια, τόσο στην προσωπικότητα, όσο και στις συνήθειες των παιδιών.
Για το παιδάκι, που βίωσε ήδη να περπατά «ξυπόλυτο στα αγκάθια», είναι αργά πλέον να του αλλάξεις τη νοοτροπία.
Πώς αυτό το παιδί, όταν θα καθίσει στα ίδια τα θρανία, θα έχει τις «ίσες» ευκαιρίες;
Έτσι, προάγουμε την ανισότητα, με όλες τις παρενέργειες και η ζημιά, για όλους μας, φυσικά, θα έχει πλέον συντελεστεί, με συνέπεια την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, τα αναμορφωτήρια κλπ.
Χρειάζεται, επομένως, φροντίδα για το παιδί από την ώρα που γεννιέται (και προληπτικά … νωρίτερα), για να υπάρχει και «ίδια» αφετηρία, για τις ίσες ευκαιρίες και τις ίσες δυνατότητες, που υποκριτικά ισχυριζόμαστε ότι παρέχουμε.
Σε όλα τα χωριά υπάρχουν καινούρια κτίρια σχολείων που καταργήθηκαν.
Συνεχίζουμε, όμως, να καταργούμε ή να συγχωνεύουμε ολοένα και περισσότερα δημόσια σχολεία (συντελεί, βέβαια και το δημογραφικό) και έτσι σε λίγο η δημόσια εκπαίδευση θα γίνει ολοκληρωτικά ταξική και αν υφίσταται σε κάποια περιοχή, θα φοιτούν σε αυτή οι φτωχοί και οι αλλοδαποί.
Θα γυρίσουμε πίσω, στα χρόνια τα δικά μας. Στις πόλεις τα κολέγια και στα χωριά το χάος.
Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε τη χώρα από βρεφονηπιακούς σταθμούς (τους βρεφοκόμους, βέβαια, τους καταργούμε), όπου θα δίναμε βάση, στην ομαλή αγωγή του παιδιού, παράλληλα με τη φοίτηση του ενός γονέα σε αντίστοιχη σχολή γονέων, επιδοτούμενη (για την άπορη οικογένεια).
Του Τσολακόπουλου Ανδρέα
Επ. σχολικού συμβούλου Δ.Ε. Ηλεκτρολόγου, μηχανολόγου, Μαθηματικού
Αν μας πουν ότι και αυτό είναι (αλίμονο!) απαίτηση της τρόικας, τότε, εξηγείται και η εσπευσμένη κατάργηση ορισμένων τομέων, με ένα ρατσιστικό τσουνάμι, σε μία νύχτα...(χωρίς, εκπαιδευτικό λόγο, παρά τις προτιμήσεις των μαθητών και χωρίς, τελικά, δημοσιονομικό όφελος).
Στη Βουλγαρία που έγιναν απολύσεις δεν πείραξαν καθόλου τους εκπαιδευτικούς.
Ποιοι είναι οι εισηγητές και με ποιες μελέτες καταργούν τομείς (όπως τον ηλεκτρονικό, το χημικό των κοινωνικών υπηρεσιών, του αυτοκινήτου κ.λ.π.) και σε μερικούς άλλους, που δεν έχουν και τόση ζήτηση τον αναλύουν σε περισσότερους;
Είναι φανερό, όπως τονίστηκε και σε προηγούμενο σημείωμά μας ότι έχουμε να κάνουμε, για μια ακόμα φορά με άσχετους ερασιτέχνες (με την εμπειρία τους στα κολέγια), που χρησιμοποιούν τα ίδια πειραματόζωα της τεχνικής, χωρίς γνώση και ικανότητα και έτσι προκύπτουν τραγελαφικά αποτελέσματα, κινούμενα σε φαύλους κύκλους.
Είχαμε τις κατώτερες σχολές, τις σχολές εργοδηγών, τα τεχνικά λύκεια, τα επαγγελματικά, τα ΚΕΤΕ,
τις σχολές νέου τύπου, τα ΤΕΕ, τα τεχνικοεπαγγελματικά,…., τα ΕΠΑΛ, τις ΕΠΑΣ και τώρα κάτι άλλο.
Ξοδευόμαστε άσκοπα, κάθε φορά, να αλλάζουμε πινακίδες και σφραγίδες.
Αλλά δε φταίνε οι νόμοι. Με οποιαδήποτε ονομασία του σχολείου και με οποιοδήποτε νόμο, έστω από τους προηγούμενους, μπορεί να γίνει πραγματική μεταρρύθμιση (γιατί η εκπαίδευση είναι δυναμική και χρειάζεται συχνότερες προσαρμογές, αλλά λειτουργικές), ως προς τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία, τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών, την ενισχυτική διδασκαλία κ.α.
Γι αυτά, όμως, δε μιλάμε, γιατί αυτά στοιχίζουν….
Κάθε νέος Υπουργός που αναλαμβάνει, αρέσκεται να παίζει με εξωτερικές μεταρρυθμίσεις, ως προς τη δομή, τη διάρθρωση και τον τύπο του σχολείου, το εξεταστικό σύστημα κλπ, για εντυπωσιακούς λόγους. Λόγια του αέρα και χωρίς δαπάνες για το δημόσιο..
Κάθε εξωτερική μεταρρύθμιση, όμως, χρειάζεται πολυετή μελέτη και πιλοτική εφαρμογή, γιατί γκρεμίζεις κάτι παλιό και υπάρχουν αναταράξεις και χρειάζεται να προετοιμαστείς για το νέο.
Επιχειρούμε και πάλι να δημιουργήσουμε ένα λύκειο ενός κατώτερου Θεού.
Από την Ανατολή μέχρι τη Δύση η πλειοψηφία των μαθητών ακολουθεί την ΤΕΕ, και αποτελείται από τους άριστους μαθητές, για να μπορούν να παρακολουθούν τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη σκεφτόμενοι και με το μυαλό και με τα ..χέρια! (Δεν υπάρχει κατασκευή χωρίς μελέτη).
Ενώ, στην Ευρώπη, με υπερηφάνεια κάποιο παιδί ακολουθεί την τεχνική εκπαίδευση, εδώ εμείς το θεωρούμε υποτιμητικό. Δεν τα παίρνεις τα γράμματα….πήγαινε στην τεχνική που είναι εύκολα τα πράγματα…(και ας είναι πολύ δυσκολότερα!).
Αν δεν πιστέψουμε στη βασική αρχή ότι στην δευτεροβάθμια τεχνική εκπαίδευση πρέπει να κατευθύνεται ο καλύτερος απόφοιτος του Γυμνασίου, από γνωστική, κυρίως, άποψη, (γιατί την κοινή νοημοσύνη τη διαθέτουν όλοι) για να μπορεί να παρακολουθεί τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, τότε, δε θα μπορέσουμε να την κάνουμε ελκυστική και συγχρόνως να την αναβαθμίσουμε, αλλά και να παράγουμε ευτυχισμένους πολίτες.
Δε βρέθηκε, μέχρι στιγμής (ευτυχώς που ακόμα ελπίζουμε), ο μεγάλος αναμορφωτής για να προτείνει τον απλό τρόπο της αναβάθμισής της, αφού «καταλάβει» την αναγκαιότητα και τον πραγματικό ρόλο της Τ.Ε.Ε., που είναι η κυρίως εκπαίδευση, οντότητα που συνδυάζει τη διαπαιδαγώγηση με τη χορήγηση ενός επαγγελματικού τίτλου.
Το πρόβλημα το έχει, ανέκαθεν ο απόφοιτος του γενικού λυκείου, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε.
Πάντως, η ΤΕΕ, τουλάχιστον διεθνώς, είναι το κλωνάρι πάνω στο οποίο στηρίζονται οι εθνικές οικονομίες και όσο επιχειρείς να το πριονίσεις, τόσο χτυπάς τα μούτρα σου.
«Ορίζονται», κάθε φορά, ως δια μαγείας και μοιραία θα λέγαμε, άνθρωποι «ειδικοί» και εκτός των «τειχών», να ρυθμίζουν, εξ απαλών ονύχων τα θέματά της, που δεν τα βίωσαν προηγούμενα, αλλά επιμένουν να μας τα επιβάλλουν..
Η θεραπεία της «κατάστασης» είναι βέβαια δύσκολη και χρειάζεται τόλμη, αφού δημιουργήσαμε ήδη μια Ελληνική νοοτροπία και ένα καθεστώς, ως μοναδικό και παγκόσμιο σχεδόν φαινόμενο, της πτυχιομανίας και του πρότυπου του αντιτεχνολογικού συνδρόμου του άσπρου κολάρου.
Είμαστε ζυμωμένοι με τα βαυαρικά κατάλοιπα των ψευτοκλασικών σπουδών, που οι ξένοι τα αποτίναξαν γρήγορα, αλλά εμείς επιμένουμε να τα διατηρούμε (ενσωματώθηκαν στο σκληρό μας δίσκο, στο DNA).
Μιλάμε π.χ. για τη δήθεν ισοτιμία της πνευματικής με τη χειρονακτική εργασία…, χωρίς να ξέρουμε τι εννοούμε, ή μάλλον παραβλέπουμε σκόπιμα το γεγονός ότι όλες οι δραστηριότητές μας είναι μικτές, γιατί η θεωρία και η πράξη είναι οι δύο αλληλένδετες συνιστώσες της κοινωνικής πραγματικότητας.
(η χειρονακτική εργασία εμπεριέχει πάντα και την πνευματική.., ως περιέχον και περιεχόμενο).
Ο «ποιοτικός» διαχωρισμός εγκεφάλου-χεριού είναι ανεδαφικός, αν όχι δηλωτικός της αχαριστίας μας προς τη χειρονακτική εργασία και την τεχνολογία, γενικότερα, που παρόλα αυτά, απολαμβάνουμε καθημερινά τα επιτεύγματά της.
Αντί να τεχνικοποιήσουμε τη γενική εκπαίδευση, προσπαθούμε να γενικοποιήσουμε ολοένα και περισσότερο την τεχνική. Και ας υποθέσουμε ότι συμφωνούμε.
Το ερώτημα όμως παραμένει. Τι σημαίνει γενικό μάθημα;
Συμπληρώνουμε τα ωρολόγια προγράμματα με έναν κατάλογο από τα καθιερωμένα «γενικά» μαθήματα, μεταφέροντας όλη την επιστημονική γνώση από τα πανεπιστήμια και προσπαθούμε να παράγουμε νανοεπιστήμονες, συγχρόνως και για όλες τις ειδικότητες!, ανεξάρτητα από τις κλίσεις των μαθητών, και δεν τολμούμε να προτείνουμε άλλα «γενικά» τεχνικά και εργαστηριακά μαθήματα και δεξιότητες.
Ποιος θα βγει καλύτερος γιατρός;
Ο απόφοιτος του γενικού λυκείου που δεν εγκλιματίστηκε σχετικά και είναι «άβγαλτος»,
ή ο απόφοιτος του κοινωνικού τομέα ΕΠΑΛ (που ήδη κάναμε την απερισκεψία και το έγκλημα και τον καταργήσαμε);
Ο πρώτος μόλις δει στο πρώτο εξάμηνο της ιατρικής λίγο αίμα ή ένα πτώμα, μπορεί να λιποθυμήσει ή να το βάλει στα πόδια…!
Ποιος θα γίνει καλύτερος μηχανικός;
Εκείνος που μέχρι τα 18 του χρόνια δεν έπιασε ποτέ κατσαβίδι και τα χέρια του είναι μαλθακά, ή ο απόφοιτος της τεχνικής;
Ποιος θα γίνει καλύτερος γεωπόνος κλπ;
Εξάλλου, ποιος θα είναι περισσότερο «εξαρτημένος», «πειθαρχημένος» και «περιπλανώμενος» από την εργοδοσία;
Το μυστικό της επιτυχίας είναι ένα και μοναδικό και φυσιολογικό.
Θα πρέπει να υπάρχει το κίνητρο της φυσιολογικής ροής (κατακόρυφη κινητικότητα) προς την τριτοβάθμια.
Ο απόφοιτος του γυμνασίου πρέπει να είναι ώριμος να επιλέξει ποιος τύπος λυκείου του ταιριάζει, αλλά αυτό πρέπει να γίνει με την εισαγωγή βασικών μαθημάτων όλων των ειδικοτήτων του ΤΕΛ, ή να προστεθεί, στην υποχρεωτική εκπαίδευση μία επιπλέον πολυτεχνική τάξη στο Γυμνάσιο με τα σχετικά εργαστήρια.
Η παραπάνω κατακόρυφη κινητικότητα προς την τριτοβάθμια, στην αρχή θα είναι το κίνητρο για προσέλκυση των «καλύτερων».
Στη συνέχεια και όταν «ωριμάσουν» τα πράγματα, θα εξομαλυνθεί η κατάσταση, αφού δε στοχεύουμε να καταστεί και η Τ.Ε.Ε. φυτώριο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια.
Η εθνική οικονομία έχει απόλυτη ανάγκη και από τους απόφοιτους τεχνικούς μεσαίας στάθμης ΤΕΛ στον καταμερισμό της εργασίας, μετά από σχετική κατάρτιση στα ΙΕΚ, αλλά απαιτείται και η παράλληλη κατοχύρωση των θέσεων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους.
Ένας τέτοιος απόφοιτος του τετραετούς Γυμνασίου, αφού πήρε μία βασική εκπαίδευση εφ’ όλης της ύλης, μπορεί, για μερικές ειδικότητες, που δεν έχουν εξέλιξη (αν και δεν πρέπει να υπάρχουν φραγμοί) να συνεχίζει απευθείας στην κατάρτιση.
Ο κύριος στόχος στην εκπαίδευση είναι η ποσότητα, με την έννοια της μαζικοποίησης της εκπαίδευσης (να εκπαιδεύονται, δηλαδή, ολοένα και περισσότεροι).
Η ποιότητα, που είναι «ριζική» και αυτονόητη προϋπόθεση, αφορά στη σωστή επιλογή της ελάχιστης-κρίσιμης- μάζας της ύλης, με διαχρονικά και αναλλοίωτα στοιχεία, που πρέπει να εμπεδωθούν από όλους τους μαθητές (με ενισχυτική κλπ).
Είναι απαράδεκτο, όμως να συγχέουμε την εκπαίδευση με την κατάρτιση, η οποία είναι συνέχεια της πρώτης για να δοθεί επαγγελματικός τίτλος.
Εκτός κι αν θέλουμε να παράγουμε ανειδίκευτους εργάτες, επιπέδου 1, έρμαιο στα χέρια των αετονύχηδων εργοδοτών και εταιρειών;
Η κατάρτιση, γενικά, να παρέχεται από την ειδική Ακαδημία Κατάρτισης, που θα ανήκει στη Δευτεροβάθμια, εκπαίδευση, αφού χρησιμοποιεί, ήδη, τα ίδια εργαστήρια των ΣΕΚ, με τη συνδρομή των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας, που ανήκει το εργαστήριο και εκπαιδευτών από την αγορά εργασίας.
Στην ακαδημία κατάρτισης θα υπάρχουν όλες οι διαβαθμίσεις σε κάθε ειδικότητα, με προϋπόθεση την εμπειρία και την πρόσθετη φοίτηση.
Θα υπάρχει, δηλαδή ελεύθερη κατακόρυφη κινητικότητα.
Τεχνίτης, τεχνικός, τεχνολόγος ερευνητής, με την πάροδο των ετών εμπειρίας και ανάλογη συμπληρωματική κατάρτιση.….κ.ο.κ.
Στην Ακαδημία κατάρτισης μπορεί να λειτουργούν και τμήματα της ειδικής αγωγής, της εκπαιδευτικής τηλεόρασης, του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας, της εκπαίδευσης των αναλφάβητων, των παλιννοστούντων κλπ.
Παράλληλα, στην ακαδημία κατάρτισης να υπάγεται και το εκπαιδευτικό επιμελητήριο (ήδη γίνονται κινήσεις για την «ένωση», ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΛΤΕΕ), καθώς επίσης θα λειτουργεί και ένα ανεξάρτητο ειδικό δικαστικό σώμα εκπαίδευσης.
Κατάρτιση χωρίς αρχική εκπαίδευση είναι επικίνδυνη.
Μετατρέψαμε το λύκειο σε κέντρο διεκπεραίωσης, για να πάρει ο μαθητής το τυπικό του χαρτί και έπαψε να είναι οργανισμός πραγματικής μάθησης.
Δεν έχει αυτοτελή και μορφωτικό χαρακτήρα, αλλά είναι «φυτώριο» (κι αυτό ψεύτικο) προετοιμασίας για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που μέχρι στιγμής, επειδή είναι ο απαγορευμένος καρπός, οι γονείς θεωρούν υποχρέωση και κάνουν τα πάντα (με τις ενέσεις και τα συνταγολόγια της παραπαιδείας, αλλά που αποτυγχάνουν οι περισσότεροι) για να στείλουν τα παιδιά τους στο Ελληνικό ή το ξένο πανεπιστήμιο, όπου εκεί, ίσως, να κρύβονται και τα προσωπικά τους απωθημένα.
Έτσι, «μπουκώνουμε» τα παιδιά μας με τα ανούσια, τα αγχώνουμε και τα οδηγούμε σε έναν αφηρημένο και δυσνόητο «κόσμο», στον οποίο μπορεί να προσεγγίσουν, με τα ιδιαίτερα, έστω επιφανειακά, μόνον οι μαθητές των «ανώτερων», κυρίως, κοινωνικών ομάδων, οπότε, μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα εγχαράσσεται και η κυρίαρχη ιδεολογία των ανισοτήτων, αγνοώντας την εμπειρική, τη χρήσιμη και βιωματική γνώση.
Ανεβάζουμε, δήθεν, τον πήχη ψηλά και περνάμε, σχεδόν όλοι, από κάτω και μάλιστα σκυφτοί.
Οι εξετάσεις για την τριτοβάθμια πρέπει να καταργηθούν, αμέσως.
Όπως και να το κάνουμε πάλι οι ίδιοι θα εισαχθούν και ήδη οι θέσεις είναι περισσότερες από τους υποψήφιους.
Η περιβόητη βάση, που θέτει φραγμούς για την εισαγωγή π.χ. στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δυστυχώς, δεν αφορά στα βασικά, αλλά σε επουσιώδη και εφήμερα θέματα, για να χαρακτηρίζουμε τους μαθητές αγράμματους, επειδή δεν έπιασαν τη βάση, στα …μη βασικά!
Τη θεσπίζουμε, με το πρόσχημα ότι αν δεν την πιάσεις δεν εισάγεσαι, αλλά και αν την υπερβείς και πάλι δεν εισάγεσαι εκεί που θέλεις (αλλοπρόσαλλα επιχειρήματα).
Και ο λαός, ακούγοντας βάση, επικροτεί τα όποια μέτρα, γιατί φαντάζεται ότι ο απόφοιτος δεν έμαθε τα στοιχειώδη!
Αν λειτουργήσει η πρόσθετη πολυτεχνική τάξη στο γυμνάσιο, το λύκειο μπορεί να είναι διετές, γιατί υπάρχει πρόβλημα με την οριζόντια κινητικότητα, με κοινή την Α΄τάξη του γενικού-τεχνικού κλπ.
Αλλά, όμως θα παρέχει πραγματική εκπαίδευση και μόρφωση..
Επίσης, να μη συγχέουμε γενικά την επιστήμη με την τεχνολογία, που είναι παράλληλοι κλάδοι, ή μάλλον η θεωρία είναι η επιστήμη και η πράξη, με την εφαρμογή και την έρευνα των πορισμάτων της επιστήμης, είναι η τεχνολογία.
Το πολυτεχνείο δεν είναι πανεπιστήμιο και η διαφορά του από το ΤΕΙ π.χ. είναι ότι το πολυτεχνείο ασχολείται βασικά με την έρευνα της τεχνολογίας, ενώ το αντίστοιχο ΤΕΙ με την εφαρμογή της τεχνολογίας (και κατά κύριο λόγο).
Η αποστροφή για την τεχνολογία ή παλαιότερα για τις θετικές επιστήμες, διαφαίνεται ακόμα και στη διδασκαλία των αρχαίων Ελληνικών. Ενώ υπάρχουν π.χ. κείμενα του Θαλή, του Ευκλείδη, του Αρχιμήδη, του Πυθαγόρα, του Ιπποκράτη, του Στράβωνα, του Ηράκλειτου, του Ερατοσθένη, του Αναξαγόρα κλπ, διδασκόμαστε μόνο (κατά σύμπτωση;) τα φιλοσοφικά, τα ιστορικά και τα πολεμικά!..
Το κακό δηλαδή εκπορεύεται από την πολιτεία, που θέτει την ΤΕΕ, ως δεύτερη προτεραιότητα.
Οποιαδήποτε εργασία είναι αξιοπρεπής, αρκεί να ξέρεις να την κάνεις σωστά και να είσαι ευχαριστημένος (και ευτυχισμένος) γι αυτό.
Πρέπει να στραφούμε στην εφαρμογή της επιστήμης, δηλαδή στην τεχνολογία, την οποία θα έχει σαν πραγματικό εφαλτήριο ο νέος, να συνεχίσει τις επιστημονικές του σπουδές στο πανεπιστήμιο, ή τις υψηλότερες τεχνολογικές έρευνες (στο πολυτεχνείο) και εφαρμογές (στο ΤΕΙ).
Να μπορεί ο μαθητής να εξηγεί τα φαινόμενα, με επαγωγική συλλογιστική της επιστήμης.
Να διδάσκουμε την τεχνολογία των αρχαίων, την τεχνολογία της ιστορίας, την τεχνολογία των Ελληνικών, την τεχνολογία των μαθηματικών, της φυσικής, της χημείας, των θρησκευτικών κλπ…
Να εξηγεί ο μαθητής τα φαινόμενα, με επαγωγική συλλογιστική της επιστήμης.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο μυστικό, για τα εκπαιδευτικά συστήματα, ως προς το γνωστικό αντικείμενο, να προσαρμοστούν στο σχολείο της τεχνολογίας, σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Η διαπαιδαγώγηση, εξάλλου, θα είναι πιο άμεση μέσα από τη διδασκαλία της τεχνολογίας, παρά μέσα από την καθαρή και επίπλαστη επιστήμη…
Διαβάζουμε τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών π.χ. της Φινλανδίας (που κατατάσσεται πρώτη).
Αποκεντρωμένη εκπαίδευση, ενώ στην Ελλάδα έχουμε τη μικρότερη, με μεγάλη διαφορά.
Υψηλό το κύρος των εκπαιδευτικών.
Στενή συνεργασία όλων των φορέων.
Δε λειτουργούν φροντιστήρια.
Στα σχολεία, εκτός από τους εκπαιδευτικούς, συνυπάρχουν διοικητικοί, γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι…
Στα μαθήματα του λυκείου συμπεριλαμβάνονται τεχνικά και πρακτικά μαθήματα.
Εξάλλου, το μέλλον της απασχόλησης δεν έγκειται πάντα στα υψηλότερα προσόντα, αλλά στα διαφορετικά.
Να μην ξεχνάμε και την «υποβάθμιση» (κοινωνική) της τεχνικής εκπαίδευσης, ακόμα και από τον ιατρό, υφυπουργό παιδείας.
-«Πολλοί γονείς δεν ήξεραν καν ότι τα παιδιά τους είχαν καθηγητές (στη Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση), που ήταν υποχρεωτικής εκπαίδευσης (απόφοιτοι Γυμνασίου).
Α. Σε πολλές περιπτώσεις εκπαιδευτικοί που τίθενται σε διαθεσιμότητα είναι απόφοιτοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή πρώην ΚΑΤΕΕ και ΚΑΤΕ.
Β. Οι εκπαιδευτικοί κατηγορίας υποχρεωτικής εκπαίδευσης που τίθενται σε διαθεσιμότητα θα αντικατασταθούν σταδιακά με νέους εκπαιδευτικούς κατηγορίας ΤΕ ή ΠΕ, που αυτό, προφανώς, συμβάλλει στην ποιότητα της εκπαίδευσης».
Έτσι, απαξιώνουμε τους διάφορους τίτλους και τις διάφορες σχολές, χωρίς επίγνωση του αντικειμένου;
Ρωτήστε τον κ. Υπουργό, πώς γίνεται να είναι καθηγητής στη σχολή από την οποία αποφοίτησε;
Ασφαλώς έκανε πρόσθετες σπουδές, πράγμα που συμβαίνει και με τους παραπάνω εκπαιδευτικούς.
Οι γονείς κι εμείς το ξέραμε, εδώ και 40 χρόνια. Άλλοι το αγνοούν.
Η πολιτεία τους κάλεσε και μάλιστα με κίνητρα από την παραγωγή και ήταν οι μόνοι, που μπορούσαν να αναλάβουν τη διδασκαλία τεχνικών μαθημάτων και εργαστηρίων.
Οι περισσότεροι, εκτός από τα αυξημένα προσόντα διορισμού είναι και αυτοδίδακτοι, με συνεχείς παρακολουθήσεις της εξέλιξης της τεχνολογίας, με επαφή της αγοράς εργασίας κλπ, για να μπορούν να αντεπεξέρχονται στα ολοένα και αυξημένα καθήκοντά τους.
Σε τι έφταιξαν και ξαφνικά, χωρίς μελέτη και διάλογο, απολύονται με ένα non paper, μέσα σε μία νύχτα;
Σήμερα, μπορεί να εξελίχτηκαν τα πράγματα και να χρειάζονται και άλλες επιμορφώσεις, σεμινάρια, μετεκπαιδεύσεις κλπ, αλλά δεν φταίνε οι ίδιοι, που δεν παρέχονται αυτά και δεν μπορούμε να είμαστε, τουλάχιστον αχάριστοι σε ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους έχουν και παιδαγωγικό πτυχίο, ή και δεύτερο τίτλο και πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, που τα πετάμε όλα σαν λεμονόκουπες, στο βωμό κάποιας ιδεοληψίας.
Να προσλάβουμε, τότε, γιατρούς με διδακτορικό, για το μάθημα της υγιεινής στα δημοτικά σχολεία και συντηρητές στα εργαστήρια, μεταπτυχιακούς του πολυτεχνείου και οι υπόλοιποι ας πεθάνουν).
Τέλος και σπουδαιότερο:
Ο εκπαιδευτικός, που είναι η ψυχή και ο μοχλός για όλες τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που έχουν αντίκτυπο σε όλους τους τομείς, να είναι με αποκλειστική και πλήρη απασχόληση (όχι στα ιδιαίτερα που αμαυρώνουν τον κλάδο, όπου οι απολυμένοι ήταν αμέτοχοι), αλλά και να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και φυσικά με αποτελεσματικότητα, μόνο με το μισθό του.
Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι καταρτισμένοι, επιστημονικά, παιδαγωγικά, διδακτικά και να επιμορφώνονται συνέχεια, ώστε να διαπαιδαγωγούν ολόπλευρα τους μαθητές και να τους βοηθούν να αναπτύσσουν αρμονικά τις ψυχοσωματικές και τις πνευματικές τους δυνάμεις, ώστε να ισχυροποιούν τη θέλησή τους για τα σύνθετα κοινωνικά προβλήματα, που θα συναντούν.
Να συμμετέχουν, σε κάθε σχεδιασμό, οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί, για να νιώσουν ότι το προτεινόμενο σύστημα είναι δικό τους «προϊόν» (παιδί τους), το οποίο θα στηρίζουν και θα φροντίζουν, έτσι, συνειδητά.
Δεν νοείται μεταρρύθμιση, χωρίς την ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευτικών, από το σχεδιασμό και την εκτέλεση, μέχρι την αξιολόγησή της.
Και μην εκμεταλλευόμαστε τον κοινωνικό αυτοματισμό, για να καταφερθούμε κατά των καθηγητών, χρησιμοποιώντας την ανεργία και τη φτώχια του λαού, καθώς και την αναφορά μας στα ιδιαίτερα που κάνουν μερικοί (κανένας από τους απολυόμενους), αλλά να ψάχνουμε και τη δική μας ευθύνη που τα δίνουμε αφορολόγητα και αδιαμαρτύρητα!
Και δεν είναι στο απυρόβλητο κανένας.
Διαβάστε τα άρθρα 82 και 91 για τις απολύσεις, που γίνονται κατά το δοκούν του υπουργού.
και να μην επαναπαύεται κανένας, έστω και υπεράνω κάθε υποψίας.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει. Μπ. Μπρεχτ.
Υ.Γ. Ισχυριζόμαστε ότι η εκπαίδευση είναι ελεύθερο αγαθό, με «ίσες» ευκαιρίες, αλλά παραβλέπουμε τις ίδιες αφετηρίες και τις ίδιες δυνατότητες μάθησης και πρόσβασης στα «αγαθά».
Μέχρι το 6ο έτος της ηλικίας που αρχίζει η κοινή, δήθεν, εκκίνηση της εκπαίδευσης «για όλους», από την πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου, έχουν ήδη διαμορφωθεί πολλά (αν όχι όλα), κυρίως από την πρωτογενή κοινωνικοποίηση, μέσα στην οικογένεια, τόσο στην προσωπικότητα, όσο και στις συνήθειες των παιδιών.
Για το παιδάκι, που βίωσε ήδη να περπατά «ξυπόλυτο στα αγκάθια», είναι αργά πλέον να του αλλάξεις τη νοοτροπία.
Πώς αυτό το παιδί, όταν θα καθίσει στα ίδια τα θρανία, θα έχει τις «ίσες» ευκαιρίες;
Έτσι, προάγουμε την ανισότητα, με όλες τις παρενέργειες και η ζημιά, για όλους μας, φυσικά, θα έχει πλέον συντελεστεί, με συνέπεια την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, τα αναμορφωτήρια κλπ.
Χρειάζεται, επομένως, φροντίδα για το παιδί από την ώρα που γεννιέται (και προληπτικά … νωρίτερα), για να υπάρχει και «ίδια» αφετηρία, για τις ίσες ευκαιρίες και τις ίσες δυνατότητες, που υποκριτικά ισχυριζόμαστε ότι παρέχουμε.
Σε όλα τα χωριά υπάρχουν καινούρια κτίρια σχολείων που καταργήθηκαν.
Συνεχίζουμε, όμως, να καταργούμε ή να συγχωνεύουμε ολοένα και περισσότερα δημόσια σχολεία (συντελεί, βέβαια και το δημογραφικό) και έτσι σε λίγο η δημόσια εκπαίδευση θα γίνει ολοκληρωτικά ταξική και αν υφίσταται σε κάποια περιοχή, θα φοιτούν σε αυτή οι φτωχοί και οι αλλοδαποί.
Θα γυρίσουμε πίσω, στα χρόνια τα δικά μας. Στις πόλεις τα κολέγια και στα χωριά το χάος.
Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε τη χώρα από βρεφονηπιακούς σταθμούς (τους βρεφοκόμους, βέβαια, τους καταργούμε), όπου θα δίναμε βάση, στην ομαλή αγωγή του παιδιού, παράλληλα με τη φοίτηση του ενός γονέα σε αντίστοιχη σχολή γονέων, επιδοτούμενη (για την άπορη οικογένεια).
Του Τσολακόπουλου Ανδρέα
Επ. σχολικού συμβούλου Δ.Ε. Ηλεκτρολόγου, μηχανολόγου, Μαθηματικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου