Τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου; Το «Όχι» ή την... Αραβική Άνοιξη;

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Περισσότερο ανησυχητικός και από αυτά καθαυτά τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, είναι ο αυτιστικός τρόπος με τον οποίο αντέδρασε το πολιτικό σύστημα.
Τρεις μέρες τώρα ασχολούνται όλοι με τον τύπο και όχι με την ουσία, επέλεξαν την προσφιλή τους μέθοδο της επίρριψης ευθυνών (blame game, όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στην Σοσιαλιστική Διεθνή), αναλύουν τις αφορμές και έχουν κατεβάσει πάλι το savoir vivre της βαρόνης Σταφ, που φαίνεται ότι στις πτωχευμένες χώρες αντιμετωπίζεται ως δεύτερο ευαγγέλιο – το πρώτο είναι πάντα το μνημόνιο.Κάνουν όλοι – από τον πρώτο ως τον τελευταίο - πως δεν βλέπουν τα αίτια, δεν ακούνε την βοή της Ιστορίας, δεν φτάνει στ’ αυτιά τους ο ήχος από τον κοχλασμό μιας κοινωνίας που βράζει.
Ο πόλεμος έχει ξεσπάσει και όλοι ασχολούνται με τις αφορμές. Κανείς με τα αίτια.
Παριστάνουν πως δεν βλέπουν ότι ο λαός ήθελε να γιορτάσει το «Όχι» ενάντια στην υποδούλωση στον ναζισμό, χωρίς να παρελάσει τιμητικά μπροστά από αυτούς που τον οδήγησαν στη σύγχρονη οικονομική υποδούλωση.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους αγωνιστές του Έπους και της Εθνικής Αντίστασης, που τάχαμου θα μας βλέπουν από ψηλά και θα λυπούνται που αμαυρώσαμε τους αγώνες τους, επειδή δεν παρελάσαμε μπροστά στα σύγχρονα πολιτικά αναστήματα που καταδυναστεύουν τη χώρα, με άνεση και ξεδιαντροπιά την οδήγησαν στη χρεοκοπία και τώρα θέλουν και να τους αποδίδονται τιμές για το θεάρεστο έργο τους.
Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν κατάλαβε πως ένα φουρτουνιασμένο ποτάμι κατεβαίνει με δύναμη και παρασύρει στο διάβα του οτιδήποτε και οποιονδήποτε θεωρεί πως με την παρουσία του νομιμοποιεί τον εξανδραποδισμό του έθνους.
Και αμέσως άρχισε το γνωστό παραμύθι: Είναι μικρές μειοψηφίες που παρεισφρέουν και ξεσηκώνουν το πλήθος το οποίο ακολουθεί.
Εθελοτυφλούν δηλαδή, υποστηρίζοντας ότι αυτές οι «μικρές πλειοψηφίες» (του ΣΥΡΙΖΑ κατά προτίμηση, που στην τελευταία δημοσκόπηση συγκεντρώνει ένα 5,1%) είναι τόσο ικανές, ώστε να ακυρώσουν για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, την στρατιωτική παρέλαση στην Θεσσαλονίκη και να κατεβάσουν από τις εξέδρες όλους τους πολιτικούς, οι οποίοι θεωρούνται (και είναι) υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια.
Κατ’ αρχήν, αν οι «μικρές πλειοψηφίες» είναι τόσο ικανές, αν δηλαδή τριάντα άτομα μπορούν να ακυρώσουν στρατιωτική παρέλαση, ΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ! Μπορεί να αποδειχθούν πιο αποτελεσματικοί και σε άλλα θέματα.
Κατά δεύτερον, καμιά μικρή μειοψηφία δεν μπορεί να πετύχει κάτι σαν κι’ αυτό που συνέβη σε όλη τη χώρα, αν δεν υπάρχει το αναγκαίο υπόβαθρο.
Αν το έδαφος δεν ήταν πρόσφορο, ο κόσμος όχι μόνο δεν θα τους ακολουθούσε, αλλά και θα τους απομόνωνε.
Όποιοι υποστηρίζουν πως είναι δυνατόν εν αιθρία να ρίξεις δέκα άτομα και να τα κάνεις όλα μπάχαλο, τότε βλέπουν τον λαό ως όχλο που ακολουθεί κάθε φορά την πιο δυνατή φωνή.
Θα τους βόλευε, αλλά δεν είναι έτσι.
Η μεγαλύτερη προσβολήΠροξενεί επίσης μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι επί τρεις ημέρες έχουν ακουστεί του κόσμου οι μεγαλοστομίες – προσβολή στο πρόσωπο του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα, προσβολή προς τους θεσμούς, προς τους αγώνες για την Ελευθερία, προς την μνήμη των τεθνεώτων πολεμιστών, ανταρτών, αγωνιστών – αλλά δεν είδαμε ούτε σε μια ανακοίνωση να εντοπίζεται, ούτε να γίνεται η παραμικρή νύξη για την μεγαλύτερη όλων των προσβολών:
Ο πρωθυπουργός της χώρας, η οποία γιόρταζε τις νίκες της επί του φασισμού και τους αγώνες της κατά του ναζισμού, είχε από μέρες προγραμματίσει να μην είναι παρών στους εορτασμούς!
Πήγε βιαστικά στην δοξολογία και έφυγε για τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, όπου, σε πολυτελές ξενοδοχείο, φιλοξενούσε (με τίνος έξοδα, μπορούμε να μάθουμε;) αυτούς τους Συβαρίτες που είναι οι ομοτράπεζοί του στην Σοσιαλιστική Διεθνή!
Η συνάντηση προφανώς είχε κανονιστεί εδώ και καιρό. Γνώριζε ο κ. Παπανδρέου ότι η συνάντηση είχε οριστεί για τις 28 Οκτωβρίου, διότι ο ίδιος, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, την είχε ορίσει.
Επομένως, είχε αποφασίσει να μην παραστεί σε παρέλαση. Είχε αποφασίσει να κουβεντιάζει με μια επιτροπή της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για την… Αραβική Άνοιξη, την ημέρα που ο ελληνικός λαός, τον οποίο παριστάνει ότι κυβερνά, θα γιόρταζε το Έπος του 1940.
Είναι ή δεν είναι αυτό η μέγιστη των προσβολών (προς τους θεσμούς, το έθνος, τους αγώνες του, τη μνήμη των νεκρών που άφησαν τα κοκαλάκια τους στα αλβανικά βουνά και εκείνων που μαρτύρησαν στα ναζιστικά κολαστήρια);
Γιατί δεν το έχει στηλιτεύσει αυτό κανείς; Γιατί δεν το έχει κάνει σημαία του; Είναι δυνατόν όλος ο λαός να γιορτάζει το «Όχι» και ο πρωθυπουργός του να γιορτάζει την… Αραβική Άνοιξη;
Αυτό δεν είναι ανωμαλία; Όλα τα άλλα είναι;
Και γιατί απαιτούν από έναν χειμαζόμενο λαό να δείχνει σεβασμό, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός του δεν επιδεικνύει τον προσήκοντα σεβασμό στον λαό και την Ιστορία του;
Και όμως. Κάθισαν όλοι και κοίταζαν τον κ. Παπανδρέου να εκφράζει τον θαυμασμό του για την πτώση και την εξευτελιστική αντιμετώπιση όλων των πρώην μελών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αναζητώντας τρόπους για την ομαλή μετάβαση στην Δημοκρατία των λαών που οι ομοϊδεάτες του καταδυνάστευαν – λέξη δεν έχει πει για την φύλαξη της σορού του «αδελφού Καντάφι» σε ψυγείο κρεοπωλείου και την διαπόμπευση που ακολούθησε κι’ ας του γύρευε μόλις πρόσφατα αυτόγραφα επί ηρωικών φωτογραφιών.
Ούτε που πέρασε κανενός από το μυαλό να καταγγείλει αυτήν την προσβλητική προς την εθνική επέτειο συμπεριφορά.
Επέτρεψαν στον κ. Παπανδρέου να χρεοκοπήσει την Ελλάδα και μετά να φύγει για τριήμερο στην Κρήτη, από την οποία δεν επέστρεψε – τηλεφωνικά μας έστειλε… χαιρετίσματα, εκφράζοντας την λύπη του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως οι ξένοι ηγέτες στέλνουν τα συλλυπητήριά τους στους ομολόγους τους – ακόμη και όταν κινδύνεψε να μετατραπεί όλη η χώρα σε… μια απέραντη πλατεία Ταχρίρ.
Εδώ υπάρχει άλλη μια λεπτομέρεια που πέρασε απαρατήρητη μέσα στο γενικό μοιρολόι για τους θεσμούς:
Όπως προείπα, ο κ. Παπανδρέου δεν κανόνισε τη συνάντηση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς την τελευταία στιγμή. Τα είχε κανονίσει όλα από καιρό και ενώ περιμέναμε την έκτη δόση, όπως και την σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για να μάθουμε για το ύψος του «κουρέματος».
Αυτό σημαίνει πως είτε ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται καθόλου και δεν αγωνιά για το μέλλον της χώρας του, είτε γνώριζε από τότε (όταν όριζε τη συνεδρίαση της Κρήτης) το αποτέλεσμα και όλα ήσαν προδιαγεγραμμένα.
Επομένως, τα περί «σκληρής διαπραγμάτευσης» είναι φληναφήματα και προπαγάνδες της κακιάς ώρας.
Όταν περιμένεις να δεις αν και με ποιον τρόπο θα χρεοκοπήσει η χώρα σου, δεν κανονίζεις τριήμερα στην Κρήτη. Δεν έχεις κέφι, βρε αδελφέ. Ο νους σου στριφογυρίζει συνεχώς γύρω από το μεγάλο πρόβλημα. Δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει.
Και όταν προέρχεσαι από απόφαση που ουσιαστικά οδηγεί στην χρεοκοπία, δεν φεύγεις ταξίδι. Στρώνεσαι αμέσως στη δουλειά για να δεις πώς θα αντιμετωπίσεις τη νέα έκτακτη περίσταση.
Αλλά ούτε αυτό, που αποτελεί προσβολή στη νοημοσύνη μας, εντοπίστηκε από κανέναν!
Συνέβησαν και μερικά ακόμη πραγματάκια την ώρα που όλοι ασχολούμεθα με τον βουλευτή Τρικάλων και το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που του επετέθη:
-Ο ευθυνόφοβος Πρόεδρος Σαρκοζί είχε το θράσος να πει, ανήμερα της ελληνικής εθνικής γιορτής, πως η Ελλάδα μπήκε με τερτίπια και παραποιημένα στοιχεία στο ευρώ. Ήταν ή δεν ήταν αυτό προσβολή; – το λέω για όσους αυτές τις μέρες έλαβαν μέρος σε διαγωνισμό ευθιξίας.
Και δεν βρέθηκε ένας να διαμαρτυρηθεί για την ημέρα που διάλεξε ο Σαρκοζί να πιάσει στο στόμα του την Ελλάδα, να του υποδείξει να φέρεται με μεγαλύτερο σεβασμό στον ελληνικό λαό, χάρη στους αγώνες του οποίου αυτός μπορεί ακόμη να λέει «πουρκουά» και όχι «βαρούμ». (Βλέπετε; Υπάρχουν ευγενικοί και άκρως διπλωματικοί τρόποι για να θυμηθούμε τους «πουρκουάδες»).
-Το «αλάνθαστο» γερμανικό υπουργείο των Οικονομικών της «αλάνθαστης» Γερμανίας παραδέχθηκε πως εξαιτίας ενός… λογιστικού λάθους, είχε χάσει 55,5  δισεκατομμυριάκια ευρώ, επειδή λέει είχαν κάνει μια διπλοεγγραφή και επομένως αντί για πρόσθεση έκαναν… αφαίρεση!
Μήπως να ζητούσαμε να μάθουμε από τον κ. Σόιμπλε αν υπάρχει περίπτωση να έχει κάνει κανένα τέτοιο... λαθάκι και στην περίπτωση της Ελλάδας;
-Το αμερικανικό Πεντάγωνο εισηγήθηκε στο Κογκρέσο να επιτραπεί η παραχώρηση (έναντι 111 εκ δολαρίων) προς την Τουρκία τριών ελικοπτέρων AH-1W SuperCobra, από το οπλοστάσιο των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που συμβαίνει σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, καθώς τέτοιου είδους αγορές γίνονται από τις κατασκευάστριες εταιρίες.
Αφελής ερώτηση: Αν κριθεί ότι οφείλει και η Ελλάδα να αποκτήσει ανάλογα ελικόπτερα θα μπορεί να το πράξει ή θα πρέπει να ρωτήσει τον επίτροπο του υπουργείου Άμυνας;
Κι’ αν εκείνος πει «εντάξει, αλλά θα κόψετε το αντίστοιχο ποσό από κάπου αλλού», τι πρόβλεψη υπάρχει επ’ αυτού;
Γιατί για να μας βρει τα χρήματα το γερμανικό υπουργείο των Οικονομικών ή να μας κάνει έκπτωση κανένας πρέσβης (σαν κι’ αυτούς που μας έστελνε η Γαλλία τον καιρό των παχιών αγελάδων, τότε που κάτι ξανθοί λάτρεις της κοσμοπολίτικης ζωής ήσαν κινητές διαφημίσεις οπλικών συστημάτων), το βλέπω κομμάτι δύσκολο.
Υ.Γ. Αν ο Μανώλης Γλέζος, που κατέβασε τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη, δεν ένιωσε προσβεβλημένος, δεν αντιλαμβάνομαι τι παριστάνουν όλοι οι άκαπνοι υπερπατριώτες της ευδαιμονίας και της κραιπάλης.
Όσο για τους νεκρούς αγωνιστές που μας επισκέπτονται στα όνειρά μας, ούτε κι’ αυτοί ένιωσαν καμιά προσβολή. Μόνο αγωνία γιατί η χώρα βρίσκεται στα χέρια εξουσιομανών που την οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέο αδελφοκτόνο σπαραγμό…