Άγνοια κινδύνων

Υπάρχει αμφιβολία ότι η ελληνική κοινωνία είχε πάρει τη ζωή της λάθος; Για όσους το αμφισβητούν, οι εξελίξεις των τελευταίων ετών και η σημερινή κατάντια της χώρας και των ανθρώπων της δίνουν την απάντηση. Απάντηση που προκύπτει από την κατάσταση στην οικονομία, την πολιτική, τη δημόσια διοίκηση, τον συνδικαλισμό, την επιχειρηματικότητα, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, την εκπαίδευση, την ενημέρωση και κάθε άλλο τομέα ή εκδήλωση της καθημερινότητας, η οποία στην Ελλάδα μας διαμορφώνεται επίσης από τον χουλιγκανισμό, την τρομοκρατία και τον άκρατο λαϊκισμό στον δημόσιο και τον ιδιωτικό λόγο και που πολύ συχνά φτάνει στον παραλογισμό.

Έτσι έχουν τα πράγματα και όλοι το αναγνωρίζουν. Δεν υπάρχει Έλληνας που να υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Υπάρχουν όμως πολλοί και διάφοροι

που παραμένουν πεισματικά προσκολλημένοι στο «α λα γκρέκα» μοντέλο του πολτού, το οποίο θέλουν να διατηρηθεί και άλλοι τόσοι, ίσως και περισσότεροι, που παρελθοντολογούν σε μόνιμη βάση και ταυτόχρονα επιμένουν σε ερμηνείες με άξονα «το κάποιοι άλλοι έφταιγαν και κάποιοι άλλοι φταίνε». Που αρνούνται, δηλαδή, να αντιμετωπίσουν το παρόν σε όλες τις φοβερές και ανελέητες διαστάσεις του και ακόμη περισσότερο το μέλλον.

Δυστυχώς, δυστυχέστατα, στην άρνηση αντιμετώπισης του παρόντος, που περιλαμβάνει και τις προσπάθειες να χτιστεί ένα μέλλον σε βάσεις στοιχειώδους εξορθολογισμού, συμβάλλουν με όλες τους τις δυνάμεις πρωταγωνιστές του δημόσιου διαλόγου, κόμματα, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, υποστηρίζοντας ουτοπικές θέσεις, δικαιολογώντας παραβατικές συμπεριφορές, καταφεύγοντας σε θεωρίες συνωμοσιολογίας, υποσχόμενοι παραδεισένιες λύσεις, ενώ ευθύνονται οι ίδιοι, και σε πολύ μεγάλο βαθμό, για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν όλους τους χώρους της ελληνικής κοινωνίας.

Σε τελευταία ανάλυση και για να αναφερθούμε και στην επικαιρότητα, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και οι «ταγοί» που έχουν τη δυνατότητα και τη δύναμη να επηρεάσουν πρόσωπα, πράγματα, σκέψη και νοοτροπία έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την άγνοια κινδύνου που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία σχετικά με τη δράση της τρομοκρατίας από τη μία πλευρά και την άνθηση της Χρυσής Αυγής από την άλλη. Είναι ξεκάθαρη η τάση έμμεσης ή άμεσης δικαιολόγησης «των παιδιών» που απορρίπτουν τη σημερινή τάξη πραγμάτων και θέλουν να την τιμωρήσουν με όπλα, επιβάλλοντας μιαν άλλη, άγνωστη. Όπως είναι επίσης ξεκάθαρη η τάση αγνόησης της απειλής που συνιστά η Χρυσή Αυγή και η ιδεολογία της, είτε από φόβο είτε από κακή εκτίμηση των προοπτικών της στη δημόσια ζωή και στην κοινωνία.

Αντιληπτό ή όχι, η χώρα βρίσκεται σε μία κρίσιμη φάση στον απελπισμένο αγώνα για την επιβίωσή της. Αναμφισβήτητα πρόκειται για εξαιρετικά δύσκολη φάση, που την χαρακτηρίζει κοινωνική κρίση, οικονομική δυσπραγία, συνεχής ήττα της πολιτικής, έλλειψη καθοδήγησης και ηγεσίας (όχι μόνον πολιτικής), κατάρρευση θεσμών και νόμων, στρεβλή νοοτροπία, εμφάνιση ομάδων και κινήσεων με ακραίες διαθέσεις και συμπεριφορές. Και σαν να μη φτάνουν αυτά, εφευρίσκονται συνεχώς από κόμματα και κύκλους προφάσεις για να μη γίνουν όσα απαιτούνται για να έχει ελπίδες σωτηρίας. Τελευταίο παράδειγμα, ο περίφημος «πολλαπλασιαστής» του ΔΝΤ. Πρόκειται για την τελευταία λέξη της μόδας για να χαθεί και η τελευταία ευκαιρία σωτηρίας.

Του Άγγελου Στάγκου, στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 7/2/2013