"Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δύο ημέρες"

"Σας θυμίζω τον τραγικό θάνατο των τριών προσώπων στην MARFIN. Σας θυμίζω ότι με το που πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι, σαν να μην ήταν άνθρωποι, επειδή δεν ανήκαν στην Αριστερά, το θέμα ξεπετάχτηκε σε δέκα λεπτά, ή άντε σε ένα βραδινό δελτίο ή στις κηδείες τους. Διότι στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, η αξία της ζωής είναι μόνον εάν είσαι αριστερός. Αν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δύο ημέρες". Με διαφορά το πιο σωστό πράγμα που έχει πει ο Ανδρέας Λοβέρδος σε ολόκληρη την πολιτική του καριέρα.

Η συνολική αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας μετά το θάνατο των ανθρώπων στη MARFIN, είτε μιλάμε για "επαναστάτες"/επαγγελματίες συμμετέχοντες σε πορείες, είτε μιλάμε για ΜΜΕ, δεν είχε καμία σχέση λ.χ. με την περίπτωση της δολοφονίας Γρηγορόπουλου.

Η αριστερά μπορεί να μην έλεγχε ποτέ στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας πάνω από το 12-13% του εκλογικού σώματος. Αυτό δεν την σταμάτησε ποτέ από τη διαδικασία να προσπαθεί να ελέγχει ό,τι της είναι χρήσιμο για να αναπαραχθεί η ιδεολογία της. Έχει καταφέρει, για παράδειγμα, από το 1974 και μέχρι σήμερα να παρεισφρήσει και εν τέλει να κυριαρχήσει σε καίριους ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως π.χ. στα πανεπιστήμια, πολλά από τα οποία μέχρι και σήμερα λειτουργούν, εξαιτίας αυτής της κυριαρχίας της αριστεράς, σαν κέντρα παραγωγής αντιεξουσιαστών, κουκουλοφόρων και λοιπών μπουμπουκιών.

Και βέβαια είναι αστείο να υποστηρίζει κανείς ότι η δεξιά στην Ελλάδα ελέγχει τα ΜΜΕ, όταν οι πρώτες εφημερίδες σε κυκλοφορία τα τελευταία 20 χρόνια είναι Τα Νέα, Το Βήμα και Η Ελευθεροτυπία, πρώτο κανάλι το MEGA, ενώ την ίδια ώρα Η Απογευματινή και ο Ελεύθερος Τύπος βάζουν λουκέτο ή -στην καλύτερη περίπτωση- φυτοζωούν.

Τα τελευταία 5-6 χρόνια στην Ελλάδα γίνονται ετησίως περισσότερες από 500 συγκεντρώσεις ετησίως (!). Τον περασμένο Ιούνιο, για τέσσερις συνεχόμενες Κυριακές με χιλιάδες κόσμου να μαζεύονται στην Πλατεία Συντάγματος, δεν άνοιξε μύτη. Και κανείς δεν προσπάθησε ούτε ευθέως, ούτε δια της πλαγίας οδού, να διαλύσει τις συγκεντρώσεις. Σε όλο αυτό το σκηνικό, η ελληνική αριστερά, η ίδια ελληνική αριστερά που καλούσε τον κόσμο επί 40 χρόνια να κατέβει στο δρόμο, να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει, σχεδόν... αποδοκίμαζε τις συγκεντρώσεις, γιατί δεν ήταν υπό τη σκέπη της.

Όταν λοιπόν λίγες μέρες αργότερα, στην περίφημη Πανεργατική, εκτός από τον απλό και ταλαιπωρημένο Έλληνα, κατέβηκε στη συγκέντρωση σύσσωμο το προϊόν που έχει παράξει από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα η αναρχοαριστερή χούντα με τις μολότοφ και τις κουκούλες, είδαμε τα αποτελέσματα για άλλη μια φορά. Βία, ανομία, χάος. Ό,τι δηλαδή πρεσβεύει η ιδεολογία τους και ό,τι εμείς οι υπόλοιποι τόσα χρόνια δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε.