Η στρατηγική μπροστά στις κάλπες.

Το άρθρο του Γιαννακίδη στο Protagon  θέτει τα πράγματα όπως είναι. 
Κανείς δεν εξυφαίνει συνωμοσίες κατά της Ελλάδας. Κανείς δεν θέλει να μας τιμωρήσει και να μας εκδικηθεί γιατί είμαστε ωραίοι και μάγκες. Είναι απλό. Δανειστήκαμε πέρα από τις δυνατότητες μας και δεν έχουμε να τα ξεπληρώσουμε. Κι αυτό γιατί καταστρέψαμε τις όποιες παραγωγικές μας δυνατότητες. Χωρίς λοιπόν ριζική αναδιάρθρωση του Δημόσιου Τομέα, αλλά και απλοποίηση των διαδικασιών (εργασιακά, ασφαλιστικό, ίδρυση και λειτουργία επιχειρήσεων) συνολικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε. Για να τα κάνουμε όμως αυτά, χωρίς να πεθάνουμε προσπαθώντας, χρειαζόμαστε φτηνό χρήμα. Αυτό μόνο η δανειακή σύμβαση μπορεί να μας το δώσει. Αν συνεχίσουμε να θεωρούμε ότι αυτό το φτηνό χρήμα, ότι περισσεύει από την πληρωμή τόκων,

πρέπει να πηγαίνει στην κατανάλωση, στους μισθούς ΔΥ και στο κράτος πρόνοιας την έχουμε πατήσει.
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού όμως, νομίζει πως ο άλλος κόσμος ο εφικτός είναι ακριβώς αυτό. Κάπου, κάπως υπάρχει η δυνατότητα να συντηρούμε ένα επίπεδο ζωής, ένα κράτος πρόνοιας τεράστιο και μια προστασία προς τον πολίτη σε κάθε πλευρά της ζωής του, χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς παραγωγή. Το χρήμα (που δεν φέρνει την ευτυχία) από κάπου θα έρχεται μαγικά. Ε λοιπόν αυτός ο κόσμος όχι μόνο είναι εφικτός, αλλά υπήρξε και υπάρχει. Για 70 χρόνια σε μια χώρα που λεγόταν ΕΣΣΔ, για 50 χρόνια στην ανατολική Ευρώπη, και υπάρχει ακόμα στην Βόρεια Κορέα. Μόνο που απέτυχε και αποτυγχάνει συνεχώς...

Μπορείς βέβαια να πιστεύεις πως εσύ θα τα καταφέρεις όταν το προσπαθήσεις δεύτερη ή τρίτη φορά. Όλη η αριστερά στην Ελλάδα, και επί του προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό πιστεύει. Δυστυχώς έχουν πείσει και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δυστυχώς κάθε φωνή που προσπαθεί να αρθρώσει έναν λόγο διαφορετικό, είτε αυτός είναι πρακτικός και τεχνοκρατικός, ή λίγο ως πολύ φιλελεύθερος, αντιμετωπίζεται ως παράλογη. Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ο αποδεδειγμένα παράλογος και αποτυχημένος να θεωρεί (και να κάνει μια κοινωνία να το πιστεύει) πως κάθε διαφορετικός λόγος είναι απάνθρωπος και καταστροφικός για τον άνθρωπο. Παρουσιάζεται δε ως απολύτως λογικός και ρεαλιστικός ένας τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και οικονομίας που, όπου εφαρμόστηκε (συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας εν μέρει), αποδεδειγμένα οδήγησε στην καταστροφή και στον όλεθρο για τον άνθρωπο.
Πως λοιπόν να αλλάξεις την αντίληψη του απλού κόσμου για τα πράγματα; Πως να δώσεις σε αυτόν που υφίσταται την κρίση να καταλάβει πως δεν υπάρχουν θαύματα που θα του δώσουν την λύση; Ακόμα περισσότερο, πως είναι δυνατόν να τον πείσεις πως αυτό που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απείρως χειρότερο από ότι βιώνει και μπορεί να φαντασθεί. Πολλοί έχουν αμφιβολίες μέσα και έξω από την κεντροδεξιά παράταξη για την στρατηγική μετωπικής αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Λένε πως αυτή η στρατηγική τον φέρνει στο προσκήνιο να καθορίζει την ατζέντα. Εν πολλοίς έχουν δίκιο. Ποιός είναι όμως ο άλλος δρόμος; Η άλλη στρατηγική; Ρεαλιστικά υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος. Να κάνουν κυβέρνηση οι κομμουνιστές. Το λέω απλά και καθαρά γιατί έτσι είναι. Δεν έχει νόημα να μπαίνουμε στους θεωρητικούς δαιδάλους του κομμουνιστικού κινήματος. Οι άνθρωποι είναι κομμουνιστές και δεν το κρύβουν. Όσο πιό γρήγορα γίνει αντιληπτό, τόσο το καλύτερο για όλους.
Ποιά θα ήταν η άλλη στρατηγική; Να εξηγήσεις στον κόσμο πως ο δρόμος της θυσίας, της εργασίας και της προσπάθειας θα τον βγάλει από την κρίση. Πως να πείσεις έναν κόσμο που έχει μεγαλώσει στην ευκολία και την ήσσονα προσπάθεια; Πως να τον κάνεις λογικό ξαφνικά; Εδώ και μεσοαστοί ρεαλιστές και λογικοί νοσταλγούν την αστακομακαρονάδα και την ρόκα παρμεζάνα στην Μύκονο. Και πιστεύουν πως εύκολα θα τα ξαναβρούν.
Ή μήπως να το παίξεις ήρεμη τεχνοκρατική δύναμη που μαζί με το ΠΑΣΟΚ θα βγάλεις την χώρα από την κρίση; Μόνο που ο κόσμος που πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει να πηγαίνει δεν θέλει τον σοβαρό διαχειριστή της εξουσίας. Τον ψήφιζε τόσα χρόνια με αντάλλαγμα πλασματική ευημερία, διορισμούς στο δημόσιο και δουλειές αεράτες πάλι με το δημόσιο. Τώρα οι διαχειριστές της εξουσίας δεν έχουν να δώσουν τίποτα και ο κόσμος το ξέρει. Πάει λοιπόν από εξαρτημένα αντανακλαστικά σε αυτόν που υπόσχεται τα πάντα στους πάντες. Έτσι τον μάθανε. Τι Ανδρέας, τι Κώστας, τι Γιώργος! Και τελικά νάτος ο Αλέξης που λέει όλα τα ωραία.
Ο μόνος τρόπος που βλέπω είναι το εκβιαστικό δίλημμα. Αν ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ θα διακινδυνεύσεις όλα αυτά που αξιολογείς ως ιδιαιτέρως σημαντικά κεκτημένα: το ευρώ, το ευρωπαϊκό διαβατήριο, την περιουσία σου και την ελευθερία να καθορίζεις το μέλλον σου και των παιδιών σου. Αξιολογούνται αυτά όμως ως σημαντικά από τον άνθρωπο που έχει δει την περιουσία του και τα εισοδήματα του να έχουν μειωθεί από 30-50% τα δύο τελευταία χρόνια; Δεν ξέρω. Αλλά δεν βλέπω κι άλλο τρόπο πέρα από την συσπείρωση όλων αυτών που τα θεωρούν σημαντικά. Πρέπει δε να βοηθήσουμε να πειστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι για το διακύβευμα του να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα παλαβά κόμματα. Γιατί το να ψηφίζεις Καμμένο ή να φεύγεις από τον Καμμένο και να πηγαίνεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει τίποτα.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη άποψη που λέει πως πρέπει να αλλάξει η κεντροδεξιά, να βγουν καινούργια πρόσωπα, να ξυπνήσει η μεσαία τάξη (που σε μεγάλο ποσοστό συμπεριφέρεται παλαβά), να αναδειχθούν οι καινούργιες ελίτ. Κι όλα αυτά έστω και μέσα από την καταστροφή της εξόδου από το ευρώ ίσως. Συγγνώμη, αλλά δεν έχουμε χρόνο. Τρεις βδομάδες μείνανε. Το δίλημμα είναι σαφές: συνεχίζουμε την πορεία προς την Δύση ή στρίβουμε για τον άλλο κόσμο (ειρωνεία λεκτική!), τον εφικτό, τον κομμουνιστικό;
blemilo