Τα «γιατί» μπορεί να είναι πολλά, η λύση παραμένει «μία»

Αυτό που ζούμε εδώ και 48 ώρες, μπορεί να μην ήταν γραμμένο της μοίρας, ούτε να φάνταζε ως αναμενόμενο,  ήταν  όμως ενδεχόμενο  να γίνει. Βέβαια  όταν έχεις να κάνεις με εκλογές και ανήκεις σε αυτούς που ξέρουν τον Αντώνη, ενώ παράλληλα σε έχει πείσει απολύτως η κυβερνητική του πρόταση και έχεις δει τη   δικαίωσή του σε όλα όσα σε έχει  προειδοποιήσει, δεν περιμένεις με τίποτα  εκείνο το εμφραγματικό  19%.  Έτσι τη προχθεσινή νύχτα  που το μάτι έμεινε γαρίδα  θέλησα να ξαναδώ  το έργο, γιατί δεν μου δένει καθόλου η υπόθεσή του με αυτό  που προέκυψε ως τέλος.

Ναι, το 2009 μετά την παραίτηση του προκατόχου του ο Αντώνης δεν μπήκε σε αγωνιστικό  στίβο αλλά σε αρένα,  όπου ούρλιαζαν τα λιοντάρια  και κάποιοι είχαν ήδη αποφασίσει και το ποιό και το πώς θα τον  καταβροχθίσει! Για να μην μακρηγορώ  η πλειονότητα ημών των απλών πολιτών, αυτό δεν το επιτρέψαμε να γίνει και ανατρέψαμε τα πάντα. Έγινε λοιπόν αρχηγός σε ένα κόμμα που για χρόνια στελεχωνόταν με μεθοδικότητα για να αναδείξει  τη Ντόρα, σε αυτήν τη θέση.  Αυτό το ανατρεπτικό αποτέλεσμα δεν το κατάπιε ούτε το κατεστημένο, ούτε και η ίδια,  παρότι στην  πρώτη της δήλωση φρόντισε να παραστήσει τη συνετή και προπαντός τη δημοκρατική.

Δυόμισι χρόνια τώρα, άλλοτε με σταδιακή απόσυρση  βουλευτών και άλλοτε με εσωτερική υπονόμευση από τους γνωστούς δούρειους ίππους της που έχουν παραμείνει πίσω, ο Αντώνης

νοιώθω πως περπατάει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Παράλληλα η μέχρι σήμερα υπάρχουσα κοινοβουλευτική του ομάδα δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια για ριζικές αλλαγές, αυτές  που του μήνυσαν οι χιλιάδες απλοί πολίτες  που στήθηκαν στις ατέλειωτες ουρές στις 29/11.

Αυτά όμως αποδείχθηκαν πως δεν ήταν αρκετά, για να κάνουν τόσο κακό! Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν και άλλα συμπαρομαρτούντα που ευθύνονται για το κακό αποτέλεσμα. Και εννοώ τα αναμφισβήτητα επικοινωνιακά λάθη, που ακόμα δεν μπορώ να τα χωνέψω και που ομολογουμένως δεν θα στεκόμουν σε αυτά, αν το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο οδυνηρό.

Για παράδειγμα αναρωτιέμαι,  γιατί άφησε το βερμπαλιστή Βενιζέλο να τον προκαλεί για το ντιπέιτ;  Δεν είχαν εκτιμήσει οι συνομιλητές του πως ερχόταν κακό αποτέλεσμα, ώστε να τον συμβουλέψουν να ανταποκριθεί αμέσως στην πρόκληση, ενός άσχετου περί των οικονομικών θεμάτων;

Γιατί παρέπεμψε στην επιτροπή δεοντολογίας για διαγραφή και από το κόμμα  των 21 ανταρτών του γλυκού νερού, που για ιδιοτελείς λόγους ψήφισαν μεν την κυβέρνηση ειδικού σκοπού αλλά αποφάσισαν να καταψηφίσουν  τη δανειακή και το κούρεμα που ήταν ο  σκοπός; Επιτρέπονται τέτοιες κινήσεις, όταν βλέπεις πως ο Καμμένος περιμένει πεινασμένος ένα τέτοιο δώρο; Και για να το χοντρύνω περισσότερο, γιατί ζήτησε πειθαρχία ενώ μπορούσε να τους αφήσει να ψηφίσουν κατά συνείδηση και να έχει την πλήρη επιδοκιμασία του κόσμου, ο οποίος θα κατανοούσε πολύ καλύτερα την ανάγκη αυτής του της ενέργειας;

Σε ποιούς εκχώρησε το δικαίωμα να φτιάξουν τα ψηφοδέλτια αυτά; Κάποια είχαν πολύ σοβαρό πρόβλημα. Κάποιοι υποψήφιοι κόπηκαν και κάποιοι άλλοι  βρέθηκαν πέφτοντας από τον ουρανό! Βέβαια θα μου πείτε πως δεν είναι δυνατόν ένας αρχηγός, με τόσο βαρύ πρόγραμμα, να πρέπει να περάσει ο ίδιος από κόσκινο όλους όσους αιτήθηκαν να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια, αλλά αυτοί που έχουν την εμπιστοσύνη του να το κάνουν  θα πρέπει να προτείνουν τους αξιολογότερους. Τους άριστους όπως είχε πει ο ίδιος και όχι τους αρεστούς.  Το ψηφοδέλτιο επικρατείας, που ως γνωστόν είναι ευθύνη του αρχηγού,  όλοι το αποδεχθήκαμε ως εξαιρετικό!

Γιατί παρέμειναν κάποιοι ως Γραμματείς ή Αναπληρωτές τους, ενώ είχαν σκοπό να πολιτευθούν και ο αρχηγός τους είχε ζητήσει εγκαίρως τις παραιτήσεις τους; Κι όμως υπήρξαν κάποιοι άλλοι που  σεβάστηκαν την παρότρυνση και προπαντός τον εαυτό τους και παραιτήθηκαν από πέρυσι το καλοκαίρι. Και ενώ κάποιοι  παραιτούντο, κάποιοι άλλοι ορίζονταν σε τέτοιες θέσεις για να προωθηθούν.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, που ο ψηφοφόρος κλήθηκε 6 μήνες μετά να καταθέσει τη βούλησή του, για το μέλλον του. Δυστυχώς δεν εκτίμησε την σοβαρότατη πρόταση του Αντώνη, ούτε έλαβε υπόψη του τον αναγνωρισμένο πατριωτισμό του. Το γιατί, κατανοητό ως ένα βαθμό:

Πρώτον είναι απελπισμένος με όσα βιώνει, γιατί  η ανεργία είναι μεγαλύτερη μορφή βίας και δημιουργεί απόγνωση. Ειδικά όταν μειώνεται δραματικά το εισόδημά του και μετατρέπεται σε νεόπτωχο, τότε αναζητά τρόπους να εκδικηθεί.

Δεύτερον, αρέσκεται στο να ακούει να του τάζουν μια πιο αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον του και  αυτό οι δημαγωγοί το ξέρουν και το εκμεταλλεύονται, αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το κάναμε και το 2009, όταν δεν μας άρεσε η εξαγγελία του παγώματος μισθών και συντάξεων και χαμογελάσαμε στον «λεφτά υπάρχουν».

Τρίτον, όσο καθυστερούσαν οι εκλογές, τόσο κουρευόταν η αυτοδυναμία του Αντώνη και τόσο τρεφόταν τα κόμματα ή τα κινήματα, με τη λεγόμενη αντιμνημονιακή ρητορεία. Σε αυτό βέβαια συνετέλεσαν και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, που τα αφεντικά τους θέλουν χοντρό μερίδιο από την κρατική πίττα, ενώ παράλληλα δεν πάνε  καθόλου τον Αντώνη. Οι Μερκοζί, η Μίζενς και γενικά όσοι προσδοκούν να βάλουν στο χέρι το ωραιότερο και ακριβό οικόπεδο, που είναι η Πατρίδα μας, δεν είναι δυνατόν να επιθυμούν Αντώνη στα πόδια τους.

Άρα σε εμάς, αργά ή γρήγορα  θα ξαναέρθει η μπάλα, αν όπως φαίνονται τα πράγματα η προσπάθεια συγκρότησης κυβέρνησης σωτηρίας δεν ευοδωθεί και ειδικά με τον Αντώνη πρωθυπουργό!  Και θα είναι η ώρα της δικής μας ευθύνης πλέον. Τώρα χάσαμε μια ευκαιρία, γιατί το αποτέλεσμα οδηγεί σε ακυβερνησία. Όταν ξανάρθει αυτή η ώρα, που τώρα φαντάζει πολύ κοντινή, τότε ας ξανακοιταχθούμε στον καθρέφτη και ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας, τί τέλος πάντων θέλουμε και  ποιόν  μπορούμε να εμπιστευτούμε. Εκεί ίσως ανακαλύψουμε πως όταν ψηφίζουμε θυμωμένα, χωρίς να βάλουμε σε ζύγι τη σοβαρότητα και το εφικτό, δεν μας βγαίνει ποτέ σε καλό. Το παράδειγμα των εκλογών του 1920 και η Μικρασιατική Καταστροφή που ακολούθησε δεν είναι τόσο πολύ μακριά, ώστε να μην το λάβουμε υπόψη μας. Και το τρις εξαμαρτείν δεν είναι ούτε τιμητικό για εμάς ούτε δίνει λύση στον τόπο και στο μέλλον των παιδιών μας.

Αφροδίτη