Η ΝΔ δεν πρέπει να διολισθήσει στον αντικομμουνισμό

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Αντιμέτωπο με νέες οδυνηρές εκπλήξεις θα έρθει το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο της χώρας, αν θεωρήσει ότι μπορεί να «αναχαιτίσει» το φαινόμενο Τσίπρα με όρους παρωχημένης, εμφυλιοπολεμικής αντιπαράθεσης. Ακόμη και ο νοσταλγός των συνταγματαρχών, Νίκος Μιχαλολιάκος, επεσήμανε ότι όποιος επιχειρεί να φιλοτεχνήσει στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ προφίλ… «μικρού Στάλιν» είναι βλαξ ή βαθιά νυχτωμένος.

Η επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» δεν λέει απολύτως τίποτα στις νεότερες γενιές που μεγάλωσαν μετά την πτώση του Τείχους. Και σε αυτές ακριβώς τις γενιές των σημερινών 25άρηδων τα (πρώην) μεγάλα κόμματα εξουσίας είναι που καταγράφουν μονοψήφια ποσοστά προτίμησης.

Οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. Άρα αυτούς καλείται να πείσει

το «κεντροδεξιό μέτωπο ευρωπαϊκής συνέχειας», που επιχειρεί, με όποιες αδυναμίες, να συστήσει ο Αντώνης Σαμαράς.

Προσοχή, όμως. Τα επιχειρήματα δεν πρέπει να εξαντλούνται σε φοβέρες και εκβιασμούς. Ούτε σε νεοφιλελεύθερη πλειοδοσία από τα τηλεπαράθυρα. Η απειλή, για παράδειγμα, ότι «οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια» ηχεί γελοία όταν τα σπίτια σήμερα κατάσχονται από τις τράπεζες λόγω Μνημονίου!

Η αντιμετώπιση της αυξημένης απήχησης που μοιάζει να συντηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη νεολαία, στους ανέργους και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να γίνει με στέρεα και σοβαρά επιχειρήματα. Όχι με αναβίωση της αντι-μπολσεβικικής υστερίας του 1960. Γιατί οι άνθρωποι που απαρτίζουν σήμερα το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι… μπολσεβίκοι. Ούτε καν κομμουνιστές με τη… straight έννοια του όρου.

Σπουδαγμένοι στο London School of Economics και σε άλλα πανεπιστήμια της… Εσπερίας είναι πολλοί από αυτούς, συνδικαλιστές της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας κάποιοι άλλοι και εν πάση περιπτώσει δεν ετοιμάζονται να ξεχυθούν με τα… κονσερβοκούτια, όπως προβοκατόρικα ισχυρίζεται ο κ. Πάγκαλος.

Το ότι δεν είναι σταλινικοί, βέβαια, οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει ότι στερούνται δογματισμού στις απόψεις τους. Και από δογματισμό εμφορούνται και με ανέξοδο λαϊκισμό πολιτεύονται και σε εξτρεμισμό πλειοδοτούν, έχοντας μείνει στο ρόλο ενός μικρού κόμματος διαμαρτυρίας.

Το κακό είναι ότι με τα ποσοστά που κατέγραψαν σήμερα κινδυνεύουν να… κυβερνήσουν. Και σε αυτή την εξαιρετικά επίφοβη προοπτική πρέπει να επικεντρωθούν τα επιχειρήματα των ευρωπαϊστών της Ν.Δ.

Η εύκολη συνταγή παραπέμπει σε τρομοκράτηση του εκλογικού σώματος. Και να πιάσει όμως, θα καταλήξει σε προσωρινή θεραπεία. Μία πύρρειος νίκη του ευρωπαϊκού μετώπου με το συνακόλουθο σχηματισμό μιας εύθραυστης και ετερόκλητης κυβέρνησης δεν θα λύσει το πρόβλημα. Στα πρώτα μνημονιακά μέτρα που θα κληθεί να περάσει, ο φιλοευρωπαϊκός κυβερνητικός συνασπισμός θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

Η εντολή επομένως πρέπει να είναι πανίσχυρη. Κι αυτό δεν εξασφαλίζεται με την κινδυνολογία, αλλά με την πειθώ. Η έμπνευση, για παράδειγμα, του Τσίπρα να καταγγείλει, μέσα στη γαλλική πρωτεύουσα, τον πιο πολύτιμο εν δυνάμει σύμμαχο της Ελλάδας ήταν ατυχέστατη και ορθά στηλιτεύτηκε από τη Νέα Δημοκρατία. Γιατί από τέτοιες ανώριμες πρωτοβουλίες αποδεικνύεται ότι ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος μέσα οποίο θα επιχειρήσει, υποτίθεται, να καταγγείλει το Μνημόνιο.

Προς Θεού όμως, η προεκλογική συζήτηση δεν πρέπει να περιοριστεί αποκλειστικά στην ατζέντα της οικονομίας. Γιατί εκεί οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με την εθνικά υπεύθυνη τοποθέτηση της Ν.Δ., χαϊδεύουν αφτιά. Αντιθέτως, με δεδομένο τον εφιάλτη της λαθρομετανάστευσης, κανένα αφτί δεν χαϊδεύει η πολυπολιτισμική παράκρουση, τύπου Υπατίας. Ούτε οι νέοι της πατρίδας μας γοητεύονται από τη «διεθνιστική» άποψη ότι οι Σκοπιανοί μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται ως «Μακεδόνες».

Στις τρεις εβδομάδες που απομένουν η Ν.Δ. έχει όλα τα περιθώρια να χτίσει τις θέσεις της και να καταδείξει την προβληματική ρητορική του Τσίπρα σε μία σειρά ζητημάτων που αφορούν την καθημερινότητα, εντός και εκτός Μνημονίου. Το ευρωπαϊκό μέτωπο πρωτίστως καλείται να απευθυνθεί στις νεότερες γενιές. Όχι όμως με διχαστικού τύπου καταγγελτικό λόγο…

(δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής)