Η Κυβερνώσα Αριστερά. Αντώνης Αντωνάκος

Α) Αριστερά PURE (ευτυχώς την αποφύγαμε): «Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, ……. υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο …. τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες.»

Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Τάκης Λαζαρίδης είναι μερικά από τα ιστορικά στελέχη της Αριστεράς που, με ακόμα μεγαλύτερη αυταπάρνηση και θάρρος από αυτό που είχαν όταν νέοι διακινδύνευσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά τους, είχαν το κουράγιο να σταθούν μπροστά στους συντρόφους τους και να φωνάξουν δυνατά: «ευτυχώς που ηττηθήκαμε σύντροφοι», αποδεικνύοντας έτσι ότι ποτέ δεν υπήρξαν «τζάμπα μάγκες».

B) Αριστερά «του τρίτου δρόμου», (πολυτραυματίες αλλά επιβιώσαμε), το 1981 τι παρέλαβε;

Μιλάει ο Αντρέας Λοβέρδος

 «Η Ελλάδα υπήρξε μια χώρα, όπου μετά τον Β´ΠΠ και έως τη Μεταπολίτευση, και παρά
το γεγονός πως το σχέδιο Μάρσαλ δεν αξιοποιήθηκε επαρκώς, πάλεψε για την ανάπτυξή της. …… Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν ήταν η φτωχή χώρα του παρελθόντος. Ήδη από τη δεκαετία του 1950 είχε εισέλθει οικονομικά σε νέο στάδιο. Χάρη στη συμμαχική βοήθεια, την ανάπτυξη του τουρισμού και της ναυτιλίας και την περιορισμένη αλλά αξιόλογη εκβιομηχάνιση που συντελέστηκε μεταπολεμικά, ευρέα στρώματα του πληθυσμού απολάμβαναν, σιγά-σιγά, συνθήκες σχετικής ευμάρειας. Μια αριθμητικά ισχυρή μεσαία τάξη είχε έλθει στα πράγματα.»

Τι δημιούργησε «η κυβερνώσα Αριστερά»;

Μιλάει ο Απόστολος Λάζαρης πρώτος Υπουργός Συντονισμού του ΠΑΣΟΚ:

«Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής ήταν η ραγδαία αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μέσα σε οκτώ χρόνια ο συνολικός κρατικός προϋπολογισμός πενταπλασιάστηκε (από 625 δισ. δρχ. το 1981 σε 3,2 τρισεκατομμύρια το 1988). Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επέκταση αυτή έγινε σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας, αφού κατά την επταετία η αύξηση του πραγματικού εθνικού εισοδήματος δεν ξεπερνά το 7% (δηλαδή 1% ετησίως)».

Στο ίδιο υπόμνημα σημείωνε:

«Σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση φτάσαμε λόγω των ανεξέλεγκτων αυξήσεων των δημοσίων δαπανών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Και το πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν μπορούμε πια εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση, γιατί μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημοσίου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων, που επηρεάζουν αυτόνομα τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού, ανεξάρτητα, δηλαδή, από την κυβερνητική βούληση».

Γ) Αριστερά LIGHT (διασωληνωμένοι παραμένουμε στη ζωή με τεχνητή υποστήριξη): Και ο επίλογος, ελπίζω, της κυβερνώσας Αριστεράς, γράφτηκε από τον κύριο Γεώργιο Παπανδρέου.

Μιλάει ο κύριος Χρυσοχοΐδης:

«Οδηγηθήκαμε σε ένα αδιέξοδο. Η διετής διακυβέρνηση, η δική μας …., οδήγησε σε αδιέξοδα. Οικονομικά, κοινωνικά, Εθνικά…. Οδήγησε σε φτώχεια και κοινωνική αποσύνθεση, οδήγησε σε βαθειά οικονομική ύφεση…, οδήγησε σε εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια … οδήγησε και σε κρατική αποδιοργάνωση.»

Δυστυχώς η εποχή μας προσφέρεται ακόμα για βατράχους μεταμφιεσμένους σε πρίγκιπες. Και έτσι το ιδεολόγημα της κυβερνώσας αριστεράς, δύο δεκαετίες μετά τα αποκαλυπτήρια των παραδείσων του υπαρκτού σοσιαλισμού, εκμεταλλευόμενο την χρεωκοπία του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα και την παγκόσμια οικονομική κρίση επανέρχεται. Επανέρχεται όμως με τη μορφή φαρσοκωμωδίας που κινδυνεύουμε να μετατραπεί σε τραγωδία σαν επανάληψη της πρώτης εφαρμογής της την δεκαετία του 80  (μετά την αποκατάσταση, κατά την κύριο μαζί τα φάγαμε, της δημοκρατίας όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερε «τον λαό, -λέγε με Άκη-, στην εξουσία»). Και δυστυχώς συντροφιά με νοσταλγούς των «τελικών λύσεων».

Ο Θεός της Ελλάδας να βάλλει το χέρι του.

Αντώνης Αντωνάκος