Η δολοφονία Σουλεϊμανί και η στα καθ’ ημάς επίδρασή της του Αντώνη Αντωνάκου.

Η δολοφονία Σουλεϊμανί και η στα καθ’ ημάς επίδρασή της.

«Η κλιμάκωση στην ευρύτερη περιοχή δεν μπορεί παρά να ανησυχεί την Αθήνα, καθώς ευνοεί εξ ορισμού τις χώρες που διαθέτουν αναθεωρητική ατζέντα»., Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 5/1/2020 

Ο, υπαρκτός, κίνδυνος τρομοκρατικής ενέργειας στην χώρα μας -στο πλαίσιο εκδήλωσης αντιποίνων για την δολοφονία του Σουλεϊμανί- θα έχει ασφαλώς σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία καθώς θα επηρεάσει, φυσικά, τον τουρισμό. Έστω και αν ισχύει η, καθησυχαστική, εκτίμηση ότι η Ελλάδα δεν θα συμπεριληφθεί στις χώρες-στόχους δεν παύει το ενδεχόμενο να προκαλεί ανησυχίες και να επιβάλει τα αυξημένα μέτρα επαγρύπνησης τα οποία ήδη έλαβε η κυβέρνηση. Επιπλέον, βέβαια υφίσταται –διαρκώς επαυξανόμενος μάλιστα λόγω των εντεινόμενων ροών λαθρομεταναστών και προσφύγων- η πιθανότητα ανεξέλεγκτης τρομοκρατικής ενέργειας, -ενός «τυφλού» κτυπήματος-, η οποία λόγω ακριβώς αυτού του χαρακτήρα της μπορεί να είναι περισσότερο επώδυνη.

Όμως, αν μπορούμε να είμαστε, συγκρατημένα, αισιόδοξοι ότι τελικά η χώρα μας θα αποφύγει να εξελιχθεί σε πεδίο εκδήλωσης της εκδίκησης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και των «πιστών» της, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο και για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα πρόσφατα γεγονότα στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς της ευρύτερης περιοχής που μας αφορούν. Όπως επισημαίνει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο σημερινό(5/1^ου) πρωτοσέλιδό της οι εξελίξεις αυτές ευνοούν τις αναθεωρητικές δυνάμεις της περιοχής. Δηλαδή ενισχύεται η σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και για την ΔΥΣΗ γενικότερα. Το γεγονός αυτό αναμένεται να την αποθρασύνει ακόμα περισσότερο εντείνοντας την επεκτατική βουλιμία της.

Η κατάσταση, ακήρυχτου, πολέμου στην οποία περιήλθαν οι σχέσεις ΗΠΑ-Ιράν μετά την δολοφονία του Σουλεϊμανί είναι το τελευταίο επεισόδιο της εξελισσόμενης έντασης η οποία φαίνεται να αποτελεί στρατηγική επιλογή του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μονομερής αποχώρηση(5^ος/2018) των ΗΠΑ από την συμφωνία -για τον περιορισμό του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν- που είχαν συνάψει(7^ος/2015) οι έξι χώρες(ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία) άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Οι αντιρρήσεις των άλλων συμβαλλομένων, -καθώς δεν υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις, πολλώ δε μάλλον αποδείξεις, ότι παραβιαζόταν η συμφωνία και η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας διαβεβαίωνε ότι: «ουδεμία αξιόπιστη ένδειξη έχει για δραστηριότητες στο Ιράν που έχουν σχέση με την ανάπτυξη πυρηνικού όπλου μετά το 2009»-, δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν από τον Τραμπ, αποτελώντας ένα ακόμα δείγμα μιας πολιτικής αντίληψης που μάλλον σε επιχειρηματία ταιριάζει παρά στον Πρόεδρο της –μέχρι πρότινος τουλάχιστον- ηγέτιδας δύναμης του Ελεύθερου Κόσμου.

Αποτιμώντας τα αποτελέσματα της πολιτικής Τραμπ στην περιοχή, στον ακήρυχτο πόλεμο με το Ιράν,  προστίθενται η απώλεια για την Δύση της Συρίας και του Ιράκ. Εκ των πραγμάτων προκύπτει η αναβάθμιση της σημασίας της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή. Όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και λόγω των επιρροών που μπορεί να ασκεί στις εν λόγω χώρες. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουν την πολυτέλεια να απολέσουν και την Τουρκία. Όσο και αν η πολιτική της είναι αναθεωρητική, όσο κι’ επιχειρεί να «χορεύει ταγκό» και με άλλους, η Δύση η οποία μέχρι πρότινος δεν είχε την βούληση φαίνεται να χάνει και την δυνατότητα συνετισμού του «κακομαθημένου παιδιού». Εκ των πραγμάτων η πολιτική Τραμπ εκτός των άλλων έχει παγιδεύσει και την Ε.Ε. υποχρεώνοντάς την να υποκύπτει στα εκβιαστικά «θέλω» της νέο-Οθωμανικής Τουρκίας. Το 2020 θα αποδειχθεί εξαιρετικά κρίσιμο και οι εξελίξεις καθοριστικές  για την Ανατολική Μεσόγειο και την Ελλάδα.

Αντωνάκος Αντώνης

05-01-2020

antonakosantonis@gmail.com           http://www.antonakos.edu.gr