Ένα διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα

Πολύ κουβέντα γίνεται το τελευταίο διάστημα για το αν κάποιοι καθηγητές που θα διοριστούν, ορισμένων ειδικοτήτων, θα έχουν βγάλει ΑΕΙ ή Κολέγιο-παράρτημα ξένου Πανεπιστημίου. Αντιλαμβάνομαι ότι η αναμονή για διορισμούς πάνω από μια δεκαετία, η προσμονή αυτής της επίλυσης του επαγγελματικού αδιεξόδου, που για χρόνια βιωνόταν με ανεργία ή το πολύ ωρομίσθια απασχόληση, καθώς και ο κόπος, ο μόχθος και το χρήμα που απαιτήθηκε για να μπει ένα νέο παιδί στο πανεπιστήμιο, δεν αφήνουν περιθώρια ψύχραιμης σκέψης και αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Έτσι αρνούμαστε να δούμε ότι η εκπαίδευση όπως την αντιλαμβανόμαστε και όπως την είχαμε γνωρίσει έχει τελειώσει
παγκοσμίως. Πλέον η γνώση δεν κλείνεται ούτε σε τέσσερις τοίχους ούτε αποτυπώνεται μόνον σε ένα χαρτί πανεπιστημίου, όσο εξαιρετικό και να είναι αυτό το πνευματικό ίδρυμα. Χρειάζεται εξειδίκευση, χρειάζονται ανοιχτοί ορίζοντες, ταξίδια, εμπειρίες, χρήση της τεχνολογίας που αλλάζει τα πάντα. Ακούμε συνεχώς για σπουδές εξ αποστάσεως, μέσω του διαδικτύου ένας φημισμένος επιστήμονας κάνει διάλεξη, μεταφέρει γνώση σε ενδιαφερόμενους φοιτητές σε όλο τον πλανήτη και αυτό γίνεται επί πληρωμή ή υποτροφίες ή άλλους τρόπους. Δίδονται εξετάσεις από το σπίτι σε καθηγητές μέσω των τεστ από υπολογιστή και παρέχονται με αυτόν τον τρόπο πτυχία διδακτορικά, τίτλοι σπουδών, πιστοποιητικά γνώσης και επάρκειας. Μπορεί το κράτος το δικό μας όλα αυτά να μην τα αναγνωρίζει και να μην θέλει να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα, όμως η αγορά εργασίας διεθνώς κινείται σε άλλους ρυθμούς και σε άλλη διάσταση. Ακόμη και στη χώρα μας με άλλα κριτήρια προσλαμβάνει το κράτος, με άλλα ο ιδιωτικός τομέας. Πάμπολλες φορές οι πτυχιούχοι των ελληνικών πανεπιστημίων βρίσκουν δουλειά στη χώρα μας ή το εξωτερικό και έχουν μεγάλη αποδοχή και εξαιρετική εξέλιξη γιατί και τα πανεπιστήμια μας είναι εξαιρετικά, όμως να μην γελιόμαστε, δεν συμβαίνει με όλα και δεν ισχύει για όλους τους πτυχιούχους. Όμως στους διορισμούς στο δημόσιο τα βάλαμε όλα στο ίδιο καζάνι και το μόνο που θέλουμε να μετράει τελικά είναι το πότε πήραμε πτυχίο, άντε και κανένα οικογενειακό προνόμια όπως η πολυτεκνία, η παροχή υπηρεσιών σε δύσβατες ορεινές ή παραμεθόριες περιοχές. Ευτυχώς ο πανδαμάτωρ χρόνος μας τελείωσε και τα πιστοποιητικά εθνικής αντίστασης. Ωραία όλα αυτά και κοινωνικώς δίκαια, εκτός όμως κάθε σύγχρονης λογικής και πραγματικότητας. Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε το μέλλον της εκπαίδευσης, των παιδιών μας, εν τέλει το μέλλον του τόπου μας, με σύγχρονα μάτια, χωρίς παρωπίδες και ξεπερασμένες ιδεολογικές προσεγγίσεις. Ας κρατηθεί τώρα μια ισορροπία και ας γίνει το δίκαιο, μιας και καθυστέρησε μια δεκαετία και βάλε ο διορισμός κάποιων ανθρώπων. Όμως πρέπει να είναι η τελευταία φορά που γίνεται έτσι και να προχωρήσει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με πυξίδα το τι γίνεται σε όλο τον κόσμο, στην Αμερική, χρόνια στην Αγγλία, στην Κίνα, στις Ινδίες, στην Κύπρο και στην Αλβανία ακόμη και όχι με το τι συνηθίσαμε εδώ και τώρα πεισματικά αρνούμαστε να το αλλάξουμε.

imerazante.gr