ΑΠΟΨΕΙΣ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΝΤΑΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Εύγε στην Κεραμέως .

Η ΥΠΟΥΡΓΟΣ Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως τόλμησε πριν από λίγες ημέρες να αναφέρει το προφανές: πώς το κρίσιμο μάθημα της ιστορίας (σ.σ. πρέπει) να πάψει να είναι κοινωνικού χαρακτήρα αλλά να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση. . H παραπάνω δήλωση θα έπρεπε να είναι τυπικού χαρακτήρα σε οποιαδήποτε χώρα αναγνώριζε τα βασικό της σχολικής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Δυστυχώς στην Ελλάδα τα προφανή αποδεικνύονται συχνά δύσκολα και ουδόλως παραλείπονται. Επομένως, δεν άργησε να σηκωθεί μία εξέγερση για την απαράδεκτη δήλωση της υπουργού.

Σκοταδισμός, Μεσαίωνας, κράτος της Δεξιάς, οπισθοδρομικές αντιλήψεις, αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις, ήταν λίγες από τις φράσεις πού χρησιμοποιήθηκαν από τούς διαπρυσίους υπερασπιστές της κοινωνικής Ιστορίας. Ό λόγος είναι εικότως αντιληπτός: τουλάχιστον δύο γενεές ακαδημαϊκών γαλουχήθηκαν με τα προστάγματα και τις διδαχές της Αριστεράς, ειδικά όσον αφορά τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Πρόκειται για εκείνη την περίφημη ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στον χώρο των Τεχνών και των Γραμμάτων. "Έτσι ή προηγούμενη Κυβέρνηση προσπάθησε να εφαρμόσει αυτές τις επιταγές εκφυλίζοντας τη μέθοδο διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, της 'Έκθεσης και των Θρησκευτικών και καταργώντας τα παρεξηγημένα Λατινικά για να τα αντικαταστήσει με τη ν Κοινωνιολογία διότι μάλλον οι υποψήφιοι των Φιλοσοφικών Σχολών δεν χρειάζεται να γνωρίζουν μία κλασική γλώσσα αλλά τα διάφορα κοινωνιολογικά μοντέλα.

Ό Ελληνικός Λαός, όμως, αποφάσισε την αλλαγή της Κυβέρνησης πριν από δύο μήνες. Και ή νέα πολιτική ηγεσία τού ' Υπουργείου Παιδείας πρέπει φευ να αρχίσει με τα βασικά. Εις έτι μία φορά. Κατά πρώτον και  κύριον  με την εφαρμογή των κανόνων του Συντάγματος, το οποίο στο 'Άρθρο 16, παρ. 2., ορίζει πώς: Ή παιδεία ... έχει σκοπό ... την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης. . Τίποτε περισσότερο, λοιπόν, από απλή εφαρμογή των κανόνων του κείμενου ελληνικού Συντάγματος.

Διότι, τελικά, αυτός ακριβώς είναι ό ρόλος της σχολικής Ιστορίας. Και αυτό το υπόδειγμα ακολουθούν όλα τα Κράτη τού Δυτικού Κόσμου. Τα παιδιά στο σχολείο, στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια βαθμίδα του, πρέπει να αντιληφθούν ένα συγκεκριμένο εθνικό αφήγημα, μία εξιστόρηση της πορείας του Ελληνισμού ώστε να αναπτύξουν εθνική συνείδηση. Επομένως, δεν σχετίζεται και δεν πρέπει να συγχέεται ή σχολική με την ακαδημαϊκή Ιστορία, όπου διαφορετικές απόψεις, προσεγγίσεις και μεθοδολογίες είναι παραπάνω από θεμιτές στο πλαίσιο της πανεπιστημιακής διδασκαλίας. Εκεί δεν αποκλείεται και ή κοινωνική μαρξιστική επί της ουσίας ερμηνεία της Ιστορίας.

 Ίσως για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση έχει αλλάξει ό συσχετισμός των ιδεολογικών και πνευματικών δυνάμεων. Ίσως για πρώτη φορά να είναι έτοιμη ή ελληνική κοινωνία να αποδεχτεί τα προφανή στα θέματα της Παιδείας μας, πού τόσο ταλαιπωρήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Οψόμεθα. Τα πρώτα σημάδια πάντως διαφαίνονται θετικά και ενθαρρυντικά.