Θα έκαναν τα ίδια με τον Μαδούρο. Aπλά δεν μπορούν...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο διαβρωτικό στην ανθρώπινη φύση από το ηθικό πλεονέκτημα. 

Και όσο πιο πολύ διαποτίζει τις συνειδήσεις των «πλεονεκτούντων πιστών», τόσο περισσότερο ενισχύει τα ολοκληρωτικά τους ένστικτα. 

Είτε πρόκειται για θρησκευόμενους δογμάτων είτε για οπαδούς ιδεολογιών είτε απλά για ψηφοφόρους πολιτικών μορφωμάτων.

Στην περίπτωσή μας, προκαλεί εντύπωση η εμμονή των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν την κυβέρνηση Μαδούρο στην Βενεζουέλα.

Όπως και η τεράστια ευκολία με την οποία οικειοποιούνται την νίκη Σάντσεθ στην Ισπανία ενώ ταυτόχρονα, κάποιοι εξ αυτών, δηλώνουν δημόσια ότι οι Podemos δεν είναι αριστερό κόμμα...

Μόνο από τις τελευταίες αυτές διαπιστώσεις καταλαβαίνει κανείς τον ολοκληρωτισμό των διαθέσεων.

Ολοκληρωτισμός που συνίσταται στο τυχοδιωκτικό δόγμα "είμαστε με όποιον κερδίζει" και "στηρίζουμε κάθε καθεστώς με αντιδυτικές θέσεις".

Το ερώτημα όμως είναι τι θα έκαναν στην δική τους χώρα, αυτοί που στηρίζουν ή κατανοούν την πολιτική Μαδούρο στην Βενεζουέλα.

Πως θα διαχειρίζονταν την εξουσία οι άνθρωποι οι οποίοι είναι απολύτως βέβαιοι για τις επιλογές τους, ακόμα και αν αποδεικνύονται αναποτελεσματικές για την κοινωνία;

Θα έκαναν ακριβώς τα ίδια με τον Μαδούρο.

Όχι;

Αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ και οι συμμαχικές δεσμεύσεις με τις ΗΠΑ, η χώρα θα κατέληγε μία Βενεζουέλα της Μεσογείου. 

Και όλοι αυτοί που τώρα φαίνονται γοητευτικά απλοϊκοί, αφελείς ή εμμονικοί εκ του ασφαλούς, θα μεταμορφώνονταν σε αυστηρούς τιμητές των υπόλοιπων.

Kαι στη συνέχεια, κάποιοι εξ αυτών- ονόματα δεν λέμε- στυγνοί και αδίστακτοι δικτάτορες, καλυμμένοι πίσω από την ηθική του εκδικητή των αμαρτωλών "προηγούμενων"...

Αλλά εδώ υπάρχει κι ένα επιπλέον ζήτημα:

ο σεβασμός προς την αστική δημοκρατία και των θεσμών της ως απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετέχει κανείς στο πολιτικό σύστημα και να διεκδικεί την εξουσία.

Δυστυχώς όμως, ούτε συνολικά το πολίτευμα ούτε η Δικαιοσύνη λειτουργούν προληπτικά, ως προς αυτή την κατεύθυνση.

Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, νομιμοποιούνται ως εκπρόσωποι του "λαού" - όχι της κοινωνίας των πολιτών- δεξιοί (Χρυσή Αυγή) και αριστεροί (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) κρυπτοδικτατορίσκοι. Οι οποίοι δηλώνουν μεν αφοσίωση στο Σύνταγμα αλλά είναι πάντα έτοιμοι για την "επανάσταση", αν χρειαστεί...

Κατά συνέπεια, ο μόνος που θα μπορούσε να "ξεσκεπάσει" τις ολοκληρωτικές διαθέσεις τους είναι ο "λαός".

Αλλά κι εδώ δεν είναι απλά τα πράγματα.

Η γενικότερη άρνησή προς την δημοκρατία, απεικονίζεται στην πολιτική και κοινωνική μας συμπεριφορά.

Στην κοινωνική αγωγή μας, στη βία της καθημερινότητας, στις απόλυτες απόψεις μας, στις κραυγές, στην αδιαφορία μας, στον θαυμασμό προς την βαναυσότητα και στην βεβαιότητα ότι η ιδεολογία μας είναι αυτή που πρέπει να προσδιορίζει τις αποφάσεις μας.

Πρέπει δυστυχώς, να ομολογήσουμε ότι αν δεν υπήρχαν οι «κακόβουλοι» και «συμφεροντολόγοι» ξένοι, δύσκολα θα είχαμε δημοκρατία και ίσως πιο δύσκολα θα υπήρχαμε και ως κράτος.

Γιατί τίποτα δεν αποδεικνύει ότι η μεγάλη μας επιθυμία για ανεξαρτησία προϋπέθετε ότι την φανταζόμασταν ως δημοκρατικό εθνικό σχήμα με ενιαίο Σύνταγμα, ευνομούμενο κράτος και θεσμικά κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα.

Άλλωστε, πολύ γρήγορα φροντίσαμε να φυλακίσουμε ή να εξοντώσουμε τους λίγους, ελάχιστους που ήθελαν όλα τα παραπάνω...

Όσο για τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, λυπάμαι που το λέω αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν δεν υπήρχαν οι έξωθεν δεσμεύσεις, θα έστηναν μια ωραιότατη σοσιαλιστική λαική "δημοκρατία" που θα ήταν όλη δική μας.

Δεν το κάνουν επειδή δεν μπορούν, όχι επειδή δεν θέλουν...


Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr