Η αρχή έγινε, συνεχίζουμε

Για όσους διάβαζαν σωστά τις δημοσκοπήσεις, υπήρχε πάντα τον τελευταίο χρόνο ένας δείκτης ορόσημο. Η απευθείας μεταφορά ψηφοφόρων από Σύριζα στη ΝΔ. Και μόνο αυτόν τον δείκτη να έβλεπε κανείς, εύκολα θα καταλάβαινε ότι το βράδυ της 26ης Μαΐου, μία μεγάλη πολιτική αλλαγή θα συνέβαινε στη χώρα. 

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι παράλληλα και η πρώτη αμιγώς προσωπική πολιτική ήττα του Α. Τσίπρα.

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργός, από το μακρινό 2006 που ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων του ΣΥΝ και έλαβε το 10,5% έως και το βράδυ της 26ης Μαΐου, έβλεπε το πολιτικό του άστρο να λάμπει σταθερά. Πότε πιο έντονα, πότε πιο ετερόφωτα, πότε πιο αυτόφωτα, αλλά πάντα λαμπερά.

Ο Α. Τσίπρας δεν είναι νέος στην πολιτική πλέον. Μετρά ήδη χρόνια και η φθορά αυτονόητα έχει αρχίσει να φαίνεται μοιραία πια, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Γιατί όμως, είχαμε αυτό το αποτέλεσμα; Η κυβέρνηση των τελευταίων ετών είχε κάποια χρησιμότητα. Έδειξε, σε όσους μπορούσαν –και ήθελαν– να δουν, τι σημαίνει ιδεοληπτική αριστερά στην εξουσία. Τι σημαίνει αρτηριοσκληρωτική αριστερά στην κυβέρνηση: ανικανότητα, συστηματικά ψέματα, προπαγάνδα, μίσος για τους αντιπάλους ("ταξικούς" και ιδεολογικούς), θράσος, ασέβεια στους θεσμούς, πελατοκρατία και αυταρχισμός.  Ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε ιδιαίτερη συμπεριφορά περιφρονώντας τον διαχωρισμό των εξουσιών και τους νόμους, επιχειρώντας character assassination των αντιπάλων του. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 και μετά –ως ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αρχικά– υπήρξε κόμμα της "σχισμογέννεσης". Γεννήθηκε από τα σχίσματα και τράφηκε από τις κοινωνικές ρηγματώσεις. Μίλησε αισχρά για τους αντιπάλους του. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε σε όλα και τώρα αρχίζει να πληρώνει τα επίχειρα. Στην αδήριτη νομοτέλεια του Νόμου του Μέρφυ έχουν εγκλωβιστεί ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του.

Απέτυχε να ναρκοθετήσει την αναθεώρηση του Συντάγματος. Η κυβέρνηση βρέθηκε εγκλωβισμένη στην παγίδα που η ίδια έστησε στη ΝΔ, και αφορούσε τον αριθμό των ψήφων που θα χρειαστεί η νέα Βουλή για εκλογή ΠτΔ.

Μέσω του Σκοπιανού επεδίωξε τέσσερις στόχους. Να μείνει στην ιστορία ως ο τολμητίας πολιτικός που έλυσε μια χρονίζουσα διακρατική διαφωνία, να προσελκύει την αναγνώριση και την ευμενή συμπεριφορά του Διεθνούς παράγοντα ως ικανός συνομιλητής, να διασπάσει τη ΝΔ, και να συσπειρώσει δίπλα του μερίδα του ΚΙΝΑΛ.

Εν τέλει, προόρισται να μείνει στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός μιας –επιεικώς– προβληματικής συμφωνίας, ενώ συσπείρωσε εχθρικά το 70% του λαού (το οποίο μυκτήρισε ως ακροδεξιό και λαϊκιστικό).

Σχεδίασε να προχωρήσει στις εκλογές έχοντας στήσει στα έξι μέτρα στελέχη της αντιπολίτευσης, για την υπόθεση Novartis. Εξετέθη τραγικά με τους κουκουλοφόρους μάρτυρες, μίας "τροχήλατης βαλίτσας", που με κατηγορίες επιπέδου "νομίζω", "άκουσα", "εκτιμώ", εξευτέλισαν πολιτικούς αντιπάλους.  Και τελικώς ήρθε ο νόμος του Μέρφυ με τη μορφή του κ. Μανιαδάκη, ενός εκ των μαρτύρων, για να καταδείξει το ευτράπελο και το θεσμικά μετέωρο βήμα μίας εξελισσόμενης μεθόδευσης.

Έστυψε ανάμεσα στις μυλόπετρες της φορολογικής πρέσας τη μεσαία τάξη, με στόχο να παραγάγει υπερπλεονάσματα που θα τα μοίραζε ως επιδόματα ελεημοσύνης εν ευθέτω. Αλλά και αυτό γύρισε μπούμερανγκ, ακριβώς όπως έχει συμβεί και σε αντίστοιχες στιγμές στο παρελθόν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει πίσω του μία χώρα με αριθμούς ντροπής. Τριπλάσια ανεργία από τον μέσο όρο της Ευρώπης, διπλάσια τραπεζικά επιτόκια, 45% λιγότερες επενδύσεις, πρωταθλήτρια σε φόρους αλλά ουραγός στις κοινωνικές δαπάνες, σχεδόν τελευταίοι στον δείκτη ψηφιακών γνώσεων και δεξιοτήτων, απώλεια πέντε θέσεων μόνο σε μια χρονιά στον δείκτη DoingBusiness και αρνητικές αποκλίσεις σχεδόν παντού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε πολιτικά τα τελευταία χρόνια, σε 4 στρατηγικά διλήμματα που αρχικά του "βγήκαν", αλλά σήμερα αντιστρέφονται απόλυτα εναντίον του.

1. Νέο – Παλιό. Οι μεθοδεύσεις ελέγχου των Θεσμών, η χειραγώγηση των πολιτών μέσω επιδομάτων τελευταίας (προεκλογικής) στιγμής, η αισθητική της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, θύμισαν το παλαιότερο από το πολιτικό παλιό, που υποτίθεται ότι ήρθε να αντικαταστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

2. Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο. Μόνο ειρωνικά γέλια προκαλεί η επίκληση πλέον του βασικού διλήμματος του 2014.

3. Αριστερά – Δεξιά. Αλήθεια, μετά τα 4 χρόνια συγκυβέρνησης με τον Π. Καμμένο, υπάρχει κανείς που να πιστεύει σε αυτό τον διαχωρισμό;

4. Εσχάτως, προέκυψε ένα ακόμα δίπολο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ελίτ – Λαός. Όσο γρήγορα, όμως, ειπώθηκε, άλλο τόσο γρήγορα βυθίστηκε στα νερά του Ιονίου παραπλεύρως του πολυτελούς σκάφους...

Το αποτέλεσμα όμως ήταν και μία σημαντική νίκη για τον Κ. Μητσοτάκη και το κόμμα της ΝΔ. Ο Κ. Μητσοτάκης προχώρησε σε ριζικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα του κόμματος και αυτό επιβραβεύθηκε και από το κόμμα και από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Τίμησε την εντολή που έλαβε και έδωσε νέα δυναμική σε ένα κόμμα που μετατράπηκε εκ νέου σε παράταξη. Το αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου συνιστά μία παράλληλη αποδοκιμασία για τα πεπραγμένα της Κυβέρνησης και μία ισχυρή επιδοκιμασία για τον Κ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ. Ο μεστός αντιπολιτευτικός πολιτικός λόγος του Κ. Μητσοτάκη, μακριά από ρητορικούς μαξιμαλισμούς ανέφικτων υποσχέσεων, συσπείρωσε ευρύτερες δυνάμεις γύρω από το πρόσωπό του. Η πολιτική φάνηκε ότι μπορεί να γίνεται ξανά με ειλικρίνεια, αισθητική, συγκρουσιακή φειδώ και προγραμματική υπευθυνότητα. 

Όπως προκύπτει, λοιπόν, η χώρα περνά σε μία νέα πολιτική περίοδο. Το εκκρεμές ισορροπεί ξανά. Η κοινωνία μέσα σε 9 χρόνια κρίσης, έμαθε, ωρίμασε, ζύγισε, συνέκρινε. Πρόκειται για μία σημαντική και ελπιδοφόρα νίκη. Η αρχή έγινε μένει να γίνει και η οριστική επιστροφή στην ομαλότητα και την προοπτική.  Και σε αυτό ας προσμετρήσουμε και την εθνική επιτυχία της πτώσης της Χρυσής Αυγής. 

* Ο κ. Γιάννης Μαστρογεωργίου είναι Αναπληρωτής Εκπρόσωπος Τύπου Νέας Δημοκρατίας