Η Φώφη και… ο «Δράκος».
Σαν τον Αϊ Γιώργη
εφορμά, έφιππη, με το δόρυ της η κυρία Γεννηματά κατά του «Δράκου» και της
ουράς του. Το ερώτημα είναι ποιος είναι ο «Δράκος», ποια είναι η ουρά του και
εν τέλει σε τι είναι έφιππη η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ακούγοντας την,
κατά τα άλλα ευγενή και αξιοπρεπή, πρόεδρο του «Κινήματος» να επιτίθεται κατά
της «Νέας
Δεξιάς»/ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
και της «ισχυρότατης
Καραμανλικής συνιστώσας της»
(«ΑΛΦΑ», 3/5/19) δεν ήξερες ποια συναισθήματα πλημύριζαν την ψυχή σου. Η ιλαρότητα
που ταιριάζει με τις ημέρες που διανύουμε, η συμπάθεια που προκαλεί η «πτώση»
των άλλοτε ισχυρών ή η οργή από την επιμονή στις καταστροφικές συνήθειες του
παρελθόντος;
Αρνούμενοι, στη
Χαριλάου Τρικούπη, να αποδεχθούν την προσγείωση στις «λοιπές δυνάμεις» εμμένουν
στις πρακτικές που ναρκοθέτησαν την ομαλή πορεία της χώρας στην απαλλαγή από τα
διχαστικά σύνδρομα, στην συμφιλίωση, την οικονομική ανάπτυξη και την ουσιαστική
ένταξη της χώρας στην οικογένεια των χωρών της, πολιτικά και κοινωνικά,
Δημοκρατικής Ευρώπης. Εμμένουν σε
συνήθειες της εποχής που αποκαλούσαν τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές «λακέδες του
ιμπεριαλισμού»
-αυτούς που τώρα εκλιπαρούν να μην τους εγκαταλείψουν για χάρη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-,
της εποχής που τα στελέχη τους, αντί να «μεθύσουν τον ήλιο», «μεθυσμένοι» οι ίδιοι από την
αλαζονεία της δύναμης, εφορμούσαν με τα αμπέχονα και τις ορειβατικές αρβύλες να
καταλάβουν τα κάστρα της εξουσίας από την «Δεξιά». Την «Δεξιά»
που, το «Βατικανό» της «Αλλαγής»,
είχε αφορίσει καταδικάζοντάς την να παραμείνει έγκλειστη στο «χρονοντούλαπο της
ιστορίας».
Εμμονή στα καταστροφικά
στερεότυπα του παρελθόντος. Στο βολικό και εκλογικά προσοδοφόρο διχασμό, από
την μια μεριά η «Δεξιά»
και από την άλλη το «ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Μόνο που οι ρόλοι στην «Δημοκρατική Παράταξη» έχουν αλλάξει. Ο «κομπάρσος» έγινε
πρωταγωνιστής και ο παλιός πρωταγωνιστής «κομπάρσος». Έτσι ανασύρθηκαν τα
«ιδεολογικά καριοφίλια» και τα «γιαταγάνια» της εποχής του αείμνηστου Μένιου
και του έγκλειστου Άκη κατά της «Νέας Δεξιάς»,
του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!!! Το γεγονός ότι το 70% του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει μετακινηθεί στον
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν το συνειδητοποιούν; Το γεγονός ότι το υπουργικό συμβούλιο έχει
«πράσινο» DNA
τους αφήνει αδιάφορους;
Το γεγονός ότι καθημερινά νέες «μεταγραφές» πραγματοποιούνται, ενώ οι μισοί
εναπομείναντες, έχοντας έτοιμες τις αποσκευές τους, με το ζόρι κρατιούνται
περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία δεν το αντιλαμβάνονται; Το γεγονός ότι, ο
μόνος εναπομείνας εταίρος, ο νέος «Παλαιών Πατρών Γερμανός», που κήρυξε την
σύγχρονη «επανάσταση» από την «Μεγίστη Λαύρα του Καστελόριζου» φαίνεται να
μετράει πιθανότητες και αποτελέσματα χτίζοντας γέφυρες –με «προδρόμους» και
δηλώσεις- με την Κουμουνδούρου, γιατί το ανέχονται; Νομίζουν ότι ο κύριος
Χρυσοχοΐδης, όταν δήλωνε ότι «μόνο σε αποικία» θα μπορούσε να είναι υποψήφιος ο κύριος Παπανδρέου δεν
εξέφραζε την κοινωνία; Τότε πως εξηγούν το 2,47% του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. (εκλογές 2015);
Η επιμονή στο αφήγημα
της «Καραμανλικής
συνιστώσας» -όσο και να στηρίζεται από ύποπτα εξωθεσμικά κέντρα- όντας,
σε βαθμό γελοιότητας αστεία, δεν αγγίζει την συντριπτική πλειοψηφία των
πολιτών. Όσο και να αποσιωπάται η «μαζική μετανάστευση» του παλιού ΠΑ.ΣΟ.Κ.
στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η αλήθεια βοά. Είναι σαν να προσπάθεια να κρύψεις έναν ελέφαντα
πίσω από ένα μυρμήγκι, καταδικασμένη σε αποτυχία. Η ανενδοίαστη παρέμβαση, με αδιαφανή κίνητρα, οικονομικών κέντρων και
η, εξόφθαλμα και εξοργιστικά, μονομερής προσπάθειά τους να «αναστηλώσουν» το
παλιό ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέφτει στο κενό. Η κοινωνία δεν χειραγωγείται πλέον από τους
«εργολάβους και τους προμηθευτές» της «ενημέρωσης».
Η αλήθεια είναι ότι το
ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι υβριδικά πολιτικά μορφώματα που δεν
εναρμονίζονται με την Ευρωπαϊκή δημοκρατική παράδοση. Αποτελώντας και τα δύο
διασταυρώσεις του αριστερισμού με τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό –σε
διαφορετικές δόσεις είναι αλήθεια το κάθε ένα αφού ο εθνικισμός ήταν πολύ πιο
έντονος στο πρώιμο, Μπααθικό, ΠΑ.ΣΟ.Κ.- ακολουθούν αντίστοιχες διαδρομές. Από
την τζάμπα «επαναστατική μαγκιά» της αντιπολίτευσης και τους «άγουρους» αλλά
πανάκριβους πειραματισμούς των πρώτων χρόνων της εξουσίας στην παράδοση της
«γλυκιάς ηδονής» της εξουσίας. Από το περιθώριο στα σαλόνια και στην αγκαλιά
των «ισχυρών του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού» εναντίον των οποίων κάποτε
ξιφουλκούσαν. Ως υβρίδια, λοιπόν, γεννήθηκαν, επικράτησαν υπάρχουν αλλά δεν
δημιουργούν. Γιατί η δημιουργία προϋποθέτει γόνιμη σύνθεση στη βάση της
πραγματικής ιδεολογίας αλλά πάντα στο πλαίσιο του ρεαλισμού και της λογικής.
Εκτός πραγματικότητας σύνθεση μόνο στη χώρα της Ουτοπίας μπορεί να υπάρξει.
Είναι αυτή, η γόνιμη
σύνθεση, στην οποία στηρίζεται σε σημαντικό βαθμό η οικοδόμηση της ευημερίας
της μεταπολεμικής Δημοκρατικής Δύσης. Η συγκυβέρνηση του SPD με το CDU
στην Γερμανία είναι ένα καλό παράδειγμα για τα αποτελέσματα που έχει το
πραγματικό ενδιαφέρον για την κοινωνία και για την χώρα όταν είναι απαλλαγμένο
από φαντασιώσεις και ασύμμετρη ιδιοτέλεια. Η ανυπαρξία ενός δεύτερου, πλην της
Ν.Δ., σοβαρού μεγάλου αστικού κόμματος ευθύνεται για την δημιουργία του
«δημοκρατικού ελλείμματος» στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Η υπερφαλάγγιση της
Ε.Κ.-Ν.Δ. από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. απέτρεψε τη λειτουργία του δημοκρατικού δίπολου που
αποτέλεσε τη βάση στην οποία στηρίχτηκε η Δημοκρατία σε όλη τη Δύση. Η
μετεξέλιξη του τελευταίου ήταν αργή και, όπως μαρτυρούν η γενικότερη στάση του
ΚΙΝ.ΑΛ. αλλά και οι δηλώσεις της κυρίας Γεννηματά, ποτέ δεν υπήρξε ολοκληρωμένη
και ειλικρινής.
Ο «δράκος της Δεξιάς»,
που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους «προοδευτικούς», όπως οι «εχθροί του
λαού» χρησιμοποιούνται από τους «εμπόρους των εθνών» για να κυριαρχούν και να
εξουσιάζουν, έχει τελευτήσει τον βίο του ως αφήγημα. Είναι καιρός οι επίγονοι
του Αντρέα, οι παλιοί «σύντροφοι» του Μένιου, του Αθανασούλη, του Μαυράκη, του
Άκη, του Σμπώκου, του Τσουκάτου, του Μαντέλη και των λοιπών που κατά τον
Πάγκαλο «όλοι μαζί…», να αφιππεύσουν από το «καλάμι της αλαζονείας», να
σταματήσουν τη χορηγία πιστοποιητικών
«προοδευτικής» γνησιότητας και να εγκολπωθούν –εκτός από τα Ευρωπαϊκά
Προγράμματα- τις Ευρωπαϊκές αξίες.
Είναι καιρός να
συνειδητοποιήσουν ότι, όπως έγραφα στις 10/04/2017 («Η «Αριστερά» της Αριστεράς…»,Tribune) «Ένας
δρόμος απομένει. Αυτοί που κατάλαβαν, έστω και καθυστερημένα, ότι «ποτέ δεν
ήταν ΠΑ.ΣΟ.Κ.» να πάρουν το δρόμο της ένταξης προς την μόνη πραγματικά και
υπεύθυνα, με όλα τα λάθη της, συνεπή Δημοκρατική Φιλοευρωπαϊκή παράταξη τη Νέα
Δημοκρατία. Όσοι εξακολουθούν να είναι «ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ξερό
ψωμί» να πάρουν το δρόμο προς τη νέα «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη»,
το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Πολιτικό κενό για ασκήσεις φιλοδοξιών και νέου λαϊκισμού με την
ανασύσταση του παλιού ΠΑ.ΣΟ.Κ., με όποια
ταμπέλα και με όποιον ηγέτη, δεν υπάρχει. Ο κάθε ένας πρέπει να
αναλάβει τις ευθύνες του. Χώρος για νέες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει. Ο άμμος
στην κλεψύδρα της χώρας εξαντλείται.»
Αντώνης
Αντωνάκος 4/5/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου