Χαμένες ευκαιρίες του Αντώνη Αντωνάκου.. .

Χαμένες ευκαιρίες.

Η Νέα Δημοκρατία χαρακτήριζε την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. «χαμένη δεκαετία». Θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν την είχε χαρακτηρίσει «καταστροφική δεκαετία». Όποιος αναζητήσει τις αιτίες της καταστροφής της χώρας κατ’ εξοχήν σε εκείνη τη δεκαετία θα τις εντοπίσει. Ανεξάρτητα, πάντως, από τις ευθύνες του «Κινήματος» για τον κοινωνικό εκμαυλισμό και τον οικονομικό και θεσμικό εκτροχιασμό, ευθύνες πρέπει να καταλογιστούν και στις τότε ηγεσίες της Ν.Δ. για την «χαμένη ευκαιρία», ή οποία κόστισε και κοστίζει στην παράταξη, αλλά κυρίως κοστίζει στη χώρα.

Η Μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από την κυριαρχία των ιδεολογημάτων της Αριστεράς, η οποία έστρωσε –μέσω του άκρατου και αμοραλιστικού λαϊκισμού- το έδαφος για την δημιουργία χύδην «Αριστερών» στερεότυπων στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.  Αυτό το κύμα της «βλαχομπαρόκ» εθνικοσοσιαλιστικής «Αριστεράς» έφερε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία το 1981. Τα καταστροφικά αποτελέσματα της περιόδου 81-89 αλλά και η ιστορική συγκυρία με την κατάρρευση του μεγάλου μύθου των «Σοσιαλιστικών παραδείσων» το 1989,  δημιουργούσαν μια χρυσή ευκαιρία για την ανατροπή των ουτοπικών και δήθεν προοδευτικών αυτών στερεότυπων.

Η ευκαιρία αυτή χάθηκε και λόγω λαθών κατά την περίοδο που η Ν.Δ. ήταν αντιπολίτευση, αλλά κυρίως από τους χειρισμούς της κρίσιμης διετίας 1989-1990. Στην πρώτη περίπτωση ανάγεται η αμέλεια ή η ανεπάρκεια  να προβληθεί ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα και να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια, αποκρούοντας την συστηματικά παραχάραξη που γινόταν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», ενώ στη δεύτερη εντάσσεται η «αυτοπαγίδευση» στο σκάνδαλο Κοσκωτά, που οδήγησε κατ’ αρχήν στην σύμπραξη με την Αριστερά και στη συνέχεια στην οικουμενική.

Τρείς δεκαετίες μετά τα ίδια ανησυχητικά σημάδια, με άλλους πρωταγωνιστές, εμφανίζονται. Παρά τις κυβιστήσεις του Πρωθυπουργού και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., παρά τα δεκάδες δισεκατομμύρια που κόστισε στη χώρα η αναρρίχησή του στην εξουσία, παρά τις εξοντωτικές περικοπές και τους φόρους, η Ν.Δ. σε όλες τις δημοσκοπήσεις.  αδυνατεί να ξεπεράσει τα εκλογικά της ποσοστά (πρόθεση ψήφου δίχως αναγωγές) των τελευταίων εκλογών. Μάλιστα, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός της σχεδόν εκκωφαντικής στήριξης από τα κυριότερα Μ.Μ.Ε.. Οι αιτίες για μια ακόμα φορά είναι ίδιες. Η αδυναμία ή η απροθυμία να υποστηριχθεί το ιστορικό παρελθόν της παράταξης και το ασαφές, αν όχι λανθασμένο ιδεολογικό στίγμα που εκπέμπεται από υπερσυντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους.

Ιστορικά η παράταξη υπήρξε πάντοτε λαϊκή εκφράζοντας κυρίως τους εργαζόμενους και τους αγρότες. Ποτέ δεν υπήρξε «εκπρόσωπος» της, ούτως ή άλλως, «αναιμικής» μεγαλοαστικής τάξης. Αλλά παράλληλα απέφυγε να «μοιράζει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς», έχοντας στρατηγικό στόχο την ανάπτυξη μέσω της αύξησης της παραγωγής και της παραγωγικότητας. Επένδυσε στις υποδομές και στήριξε τον πρωτογενή τομέα και την παραγωγική επιχειρηματικότητα. Δεν ανήγαγε την ανάπτυξη σε αυτοσκοπό. Την έθεσε στην υπηρεσία της χώρας, της κοινωνίας και των πολιτών. Η απομυθοποίηση της «αγοράς», η απόκρυψη των τεράστιων ευθυνών της, η αποσιώπηση του «μεταπρατικού» μη παραγωγικού χαρακτήρα της, η απόλυτη και άμεση ανάγκη διαρθρωτικής αναδόμησης της σε παραγωγική κατεύθυνση είναι αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν, έστω και αν είναι δυσάρεστες. Σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγηθούμε σε ακόμα μια «χαμένη ευκαιρία».