Είναι πολύ ανθρώπινο να θεωρούμε ότι αυτό που σοκάρει εμάς σοκάρει το ίδιο και τους άλλους και, έτσι, να γενικεύουμε προσωπικές εντυπώσεις. Ομως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Τσίπρας όχι μόνον αδιαφορούσε για τη φρίκη των «ευπρεπών», αλλά την επεδίωκε κιόλας. Επεδίωκε να δείξει σε όλους το μάγκικο, καφενειακό πνεύμα του· ήταν σκοπός του να δείξει πόσο διαφορετικός είναι αυτός, εν σχέσει με τους θεωρούμενους σοβαρότερούς του. Απευθυνόταν σε αυτόν τον κόσμο ειδικών αναγκών, τον οποίο, είτε με πολιτικές και διορισμούς είτε με επικοινωνιακά τεχνάσματα, προσπαθεί να τον κρατήσει ως εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί τον ενδιέφεραν και τους έδειχνε πόσο «κουλ» είναι με την άγνοιά του, δηλαδή, πόσο σαν αυτούς είναι και ο ίδιος: ένα λαϊκό παιδί. Το έκανε, δε, με τη μέθοδο Πολάκη: άσε τον πρωτογονισμό σου να εκδηλώνεται με αυτοπεποίθηση. Τους άλλους που καταλαβαίνουν και αηδιάζουν τους έχει χάσει, ούτως ή άλλως. (Τίθεται ζήτημα εάν τους είχε και ποτέ...)
Εχει ενδιαφέρον, εντούτοις, ότι ενώ ο Τσίπρας φιγουράρει την υποτιθέμενη λαϊκότητά του (υποτιθέμενη, διότι είναι απλώς τα αποτελέσματα της αμάθειας – ευκαιρίες είχε και γονείς ευκατάστατους), την ίδια ώρα κρύβει τα καθέκαστα των καλοκαιρινών διακοπών του, επειδή έτσι προστατεύει την ιδιωτικότητά του. Στις δημοκρατίες, του είδους που ποτέ δεν συμπαθούσε (που είναι και το μοναδικό), είθισται οι ηγέτες να αποκαλύπτουν αυτά τα στοιχεία της ζωής τους. Ολοι το κάνουν, δημοσιεύοντας π.χ. επιλεγμένες φωτογραφίες, επειδή το επιβάλλει η δημοκρατική διαφάνεια, που υπερτερεί της ιδιωτικότητας του ηγέτη. Υπό αυτή τη γωνία, είναι φυσιολογικό για τα μέτρα του να προτιμά ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως αυτό της Κούβας. Σε τέτοια καθεστώτα αναγνωρίζουν και σέβονται την ιδιωτικότητα του ηγέτη, ακριβώς επειδή δεν ισχύει για όλους τους άλλους...
Ο δικός μου
Εδώ, ναι, θα ταίριαζε πολύ ωραία το ερώτημα του Τσίπρα: Μήπως μας δουλεύει; Αλλά, όχι, ο Οδυσσέας ο Κωνσταντινόπουλος δεν μας δουλεύει. Οπως πολύ σωστά προέβλεψα (ο Οδυσσέας είναι το πουλέν – νιώθω τους καημούς και τα οράματά του...), θα διεκδικήσει και αυτός την προεδρία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης! Ανακράζω τρις την ιαχή «μπανζάι» και συνεχίζω. Τι να συνεχίσω όμως; Κωνσταντινόπουλος για πρόεδρος μου φαίνεται τόσο αστείο και μάταιο όσο αν μου έλεγαν ότι ο Θανάσης Μπούρας θα διεκδικήσει την προεδρία της Ν.Δ. Αλλά, αφού του αρέσει, η γνώμη μου περισσεύει. Η επιδίωξη της ευτυχίας είναι προσωπική υπόθεση. Κατόπιν αυτού, πάντως, διερωτώμαι γιατί να μη θέσει υποψηφιότητα και ο Γ. Μανιάτης, ο οποίος είναι απείρως σοβαρότερος του Κωνσταντινόπουλου.
Μιζέρια
Η κ. Κόλλια–Τσαρουχά έδωσε συνέντευξη για τη μέχρι τώρα πορεία της συμβολικής υπουργίας της. Οπως διαβάζω, «είπε ότι αισθάνεται τυχερή γιατί έχει μείνει στη θέση του υφυπουργού Μακεδονίας - Θράκης περισσότερο από τους προκατόχους της και αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψει σε όλη τη Βόρειο Ελλάδα και να έρθει σε επαφή με τους κατοίκους. Το συμπέρασμά της από αυτές τις επαφές είναι ότι οι κάτοικοι θέλουν το υφυπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, έστω και αν γνωρίζουν πως δεν έχει καθ’ ύλην αρμοδιότητες, καθώς είναι ένα χωρικό υπουργείο». (Εχει πάντα ενδιαφέρον πώς ανακαλύπτουμε πάντα όρους που εξωραΐζουν την πραγματικότητα: όχι συμβολικό, ούτε ανύπαρκτο το υφυπουργείο· απλώς, χωρικό...)
Το ερώτημα αν ντρέπεται καθόλου να λέει τέτοιες ανοησίες η υφυπουργός δεν στέκεται. Εδώ δεν ντρέπεται για την πράξη, ότι δηλαδή είναι υφυπουργός σε ανύπαρκτο υπουργείο· γιατί να ντρέπεται για λόγια του αέρα;
Δεν έχει δίκιο
Υπερβάλλει ο υπουργός Δικαιοσύνης της Εσθονίας όταν υποστηρίζει, στην επιστολή του προς Κοντονή, ότι ο κομμουνισμός δεν έχει θετικές πλευρές. Εχει θετικές πλευρές· πώς δεν έχει; Το πρόβλημα είναι ότι τις έχει μόνο για όσους δεν τον έζησαν. Θα έπρεπε να το έχει καταλάβει αυτό ο Εσθονός υπουργός, αφού έμπλεξε με τους Ελληνες, που φημίζονται ως ο εξυπνότερος λαός του κόσμου και, γι’ αυτό, ψήφισαν δύο φορές τους νεοκομμουνιστές στην κυβέρνηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου