Μία «κόκκινη γραμμή»

Κάποτε μας έλεγαν ότι η κατάργηση των μνημονίων είναι κόκκινη γραμμή.

Και υπόσχονταν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια μεγαλοπρεπώς, ότι θα τα καταργήσουν σε ένα νόμο με ένα άρθρο. Και κατηγορούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ότι διαπραγματεύονται... στα τέσσερα.

Τελικά, μας έφεραν το 4ο μνημόνιο, το αέναο και διαρκές.

Παλιά μας έλεγαν ότι θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ. Αλλά τον διατήρησαν. Πάει κι αυτή η κόκκινη γραμμή.

Μια φορά κι ένα καιρό μας έλεγαν ότι θα φτιάξουν νέες συμμαχίες, ότι θα αλλάξουν τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρώπη και χλεύαζαν την Άνγκελα Μέρκελ. Στο τέλος έγιναν οι καλύτεροι συνεργάτες της, έφτασαν να την αποθεώνουν ότι είναι η πιο σοβαρή πολιτικός στην Ευρώπη.

Κάποτε μας υπόσχονταν αξιοπρέπεια και δεσμεύονταν ότι οι συνταξιούχοι θα ξαναπάρουν τις κομμένες συντάξεις και οι μισθοί θα ξανανέβουν στα προ κρίσης επίπεδα. Και θεμελίωσαν την εθνική σύνταξη των 384 ευρώ δημουργώντας παράλληλα θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης με αμοιβή που δεν ξεπερνά τα 300 ευρώ.

Μας έλεγαν ότι ξέρουν τι κάνουν, ότι έχουν σχέδιο και στρατηγική. Και μετά άλλαξαν το τροπάρι... Τώρα λένε ότι είχαν αυταπάτες, πως δεν ήξεραν, ότι είχαν κάνει προβλέψεις που δεν επαληθεύτηκαν, δεν είχαν υπολογίσει καλά τον συσχετισμό δυνάμεων.
Αυτά όμως είναι λόγια ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους...

Παλιά μας έλεγαν ότι είναι δίπλα στους φτωχούς και στους μη έχοντες. Ότι στηρίζουν εκείνους που χτύπησε η κρίση, ότι καταλαβαίνουν τους ανέργους και πως θα σταματήσουν τη μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό.
Και τους βλέπουμε να τζογάρουν στα καζίνο και να ψωνίζουν στα ακριβότερα πολυκαταστήματα.

Αλλά και πάλι έχουν μια δικαιολογία: Δεν ξοδεύουν -λένε- τα λεφτά του Δημοσίου. Παίζουν βλέπετε με τα δικά τους χρήματα, αυτά που εισπράττουν από τη βουλευτική αποζημίωση και τον μισθό του υπουργού.

Και παραδέχονται απλώς ότι δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση του κόσμου που δοκιμάζεται.

Κάποτε ζητούσαν παραιτήσεις υπουργών... Των άλλων κομμάτων. Αλλά τώρα κραυγάζουν ότι δεν παραιτούνται, ό,τι και να γίνεται, λες κι έχουν αγοράσει τις υπουργικές καρέκλες.

Όσα λάθη τους κι αν αποκαλύπτονται, όσες, αβλεψίες, παραλείψεις κι αστοχίες, πάντα φταίει κάποιος άλλος.

Λες και πρόκειται για συμμορία -με την πολιτική έννοια του όρου- που ο ένας καλύπτει τον άλλο, που επικρατεί μια ιδιότυπη ομερτά -πολιτικά πάντα- που κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ δεν θα βρει το παραμικρό λάθος για τους υπουργούς και τους βουλευτές της συμπολίτευσης.

Λες και αν φύγει κάποιος θα αποκαλύψει τα ανομολόγητα μυστικά που τους ενώνουν, σαν να βγάζεις μια κλωστή που μπορεί να προκαλέσει το ξήλωμα του πουλόβερ...

Οι απόψεις τους για όλα τα θέματα αλλάζουν ανά λεπτό, αναλόγως του πώς τους δουλεύει. Τη μία θέλουν επενδύσεις, την άλλη τις στέλνουν στα τσακίδια. Για μια στιγμή λένε όχι στην αλλαγή φύλου, μετά συναινούν.

Αρκεί να κρατήσουν τις θέσεις τους. Τέτοιος κυνισμός.

Αλλά βλέπετε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ κατήργησε τις κόκκινες γραμμές. 

Τώρα κόκκινη γραμμή είναι μία: Τα καλά και συμφέροντα. 

Κι όλοι οι άλλοι είναι εχθροί.


Μάκης Πολλάτος
protothema