Πώς είναι δυνατόν να ψηφίσεις κάτι που, όταν θα πας σπίτι σου, οι
επόμενοι θα το καταργήσουν; Τι θέλεις τελικά να συμβεί; Γιατί το κάνεις;
Μόνο και μόνο για να εκτονώσεις την ιδεοληψία των συντρόφων σου;
Ο χρόνος είναι αυτός που κάνει τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις. Στην
αρχή, είπαμε, «εντάξει ρε παιδί μου, είναι η γνωστή παρέα του ΣΥΡΙΖΑ
αλλά να κι ένας σοβαρός άνθρωπος». Και λίγο αργότερα «Από όλους τους
απίθανους τύπους που πέρασαν από το υπουργείο Παιδείας, φαίνεται
καλύτερος»…
Αφέλεια. Σκέτη αφέλεια! Μια εσωτερική παρόρμηση που εξυπηρετεί την
ανάγκη της αναζήτησης μια ελπίδας μπροστά στην μαυρίλα της ιδεοληψίας.
Καλή αλλά καταχρηστική διάθεση για έναν άνθρωπο που δέχεται να
συνεργαστεί με τον «καλλιτέχνη» Ζουράρι -«άλλο εννοούσε ο Κώστας»- και
με τον πιο «διαστημικό» Πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από τη χώρα.
Ο κ. Γαβρόγλου -φτυστός και απαράλλαχτος με τους προηγούμενους, σε
γλαφυρή έκδοση- θέλει να αλλάξει τα πάντα στα πανεπιστήμια αλλά στην
ουσία γκρεμίζοντάς τα. Ολο το νομοσχέδιο είναι σαν να το έφτιαξαν οι
μειοψηφικοί συνδικαλιστές των σχολών σε συνεργασία με τους, επίσης
μειοψηφικούς, φοιτητές των αριστερών παρατάξεων.
Εν τω μεταξύ, το ένα μετά το άλλο, εμφανίζονται τα μέρη της
ακαδημαϊκής κοινότητας που στέκονται απέναντι και εκφράζουν τις
αντιρρήσεις τους. Όπως επίσης και τα υπόλοιπα κόμματα της
αντιπολίτευσης. Και ακολουθούν οι επιστημονικοί φορείς, τα ερευνητικά
κέντρα, η Ακαδημία Αθηνών και η αγορά που συνδέεται στοιχειωδώς, με τα
πανεπιστήμια.
Κανείς δεν θέλει να καταργήσει τα Συμβούλια, να απομακρύνει τους
επιστήμονες, να καταργήσει το άσυλο, να θέσει τις αποφάσεις υπό την
ομηρία των φοιτητών. Κανείς δεν θέλει να απομονώσει τα ελληνικά ιδρύματα
από τον υπόλοιπο κόσμο. Μόνο ο κ. Γαβρόγλου και οι κομματικοί του
φίλοι!
Εκείνο βέβαια, που δεν μπορεί να αντιληφθεί είναι ότι παραμένει πολύ
μόνος έναντι όλων. Ότι κάθε αλλαγή δεν είναι αποδεκτή παρά μόνο από την
ισχνή μειοψηφία των λιγοστών ανθρώπων που οραματίζονται ένα «σοβιετικό»
πανεπιστήμιο το οποίο δεν υπήρξε ποτέ. Είναι στην πραγματικότητα μία και
μοναδική δική τους σύλληψη, που πηγάζει από τον ιδιότυπο ιδεοληπτικό
κρατισμό τους. Αντίθετα, ο νόμος της Διαμαντοπούλου που τόσο πολύ
πολέμησε, πάλι, η ίδια ισχνή μειοψηφία, έχαιρε της αποδοχής όλων. Όχι
μόνο στο Κοινοβούλιο αλλά και στην ακαδημαϊκή κοινότητα, όπως
αποδείχθηκε από τις εκλογές των Πρυτάνεων αλλά και των φοιτητών.
Και απορεί κανείς για λογαριασμό του «ταλαντούχου» κ. Γαβρόγλου: Πώς
είναι δυνατόν να ψηφίσεις κάτι που, όταν θα πας σπίτι σου, οι επόμενοι
θα το καταργήσουν; Τι θέλεις τελικά να συμβεί; Γιατί το κάνεις; Μόνο και
μόνο για να εκτονώσεις την ιδεοληψία των συντρόφων σου;
Ισως η πιο καταστροφική πνευματική «αναπηρία» είναι η τύφλωση των
υπουργών. Αυτών που δεν μπορούν να δουν πιο πέρα από τα ερείπια των
πνευματικών τους οχυρών. Και πάντα, τα θύματα είναι οι γενιές των
Ελλήνων. Αυτών που σε λίγα χρόνια, ενώ οι άλλοι θα χτίζουν σπίτια στο
φεγγάρι, αυτοί θα ορκίζονται ότι η Γη είναι επίπεδη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου