Ουκρανία: η κρίση στην Ευρώπη και η έλλειψη ηγεσίας διεθνώς

Η σφοδρή επιδείνωση της κρίσης στην Ουκρανία, για την οποία θα πρέπει να πούμε είχε γράψει και προβλέψει το ΑΝΤΙNEWS, είναι βέβαιο ότι στην περίπτωση που δεν εκτονωθεί, θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή οικονομία γενικότερα αλλά και στην πορεία της Ευρωζώνης, με δεδομένο ότι σημαντικές χώρες του μπλοκ είναι άρρηκτα συνδεδεμένες στον ενεργειακό και όχι μόνο τομέα με το Κίεβο.
Για πολλές δεκαετίες και ειδικά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το κέντρο της προσοχής του πλανήτη ήταν στραμμένο στην καυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου.
Σήμερα όπως δείχνει και η συμφωνία με το Ιράν, αλλά και ο δρόμος που φαίνεται να παίρνει η διαδικασία επίλυσης του Μεσανατολικού, η συγκεκριμένη περιοχή μπαίνει σε μια πορεία ηρεμίας και κλεισίματος των παραδοσιακών μετώπων έντασης.
Αντίθετα, την ίδια στιγμή μέτωπα που θεωρούσαμε κλειστά μετά την ολοκλήρωση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της επικράτησης του διπολισμού του Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη, αρχίζουν να φουντώνουν. Το παιχνίδι μεταφέρεται στην Ανατολική Μεσόγειο και στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η κρίση στην Ουκρανία, μια χώρα κλειδί για τη σταθερότητα της Ευρώπης, βρίσκεται στην κορυφή
αυτών των προβλημάτων. Δεν είναι όπως η μόνη περίπτωση. Η Σκωτία βρίσκεται προ των πυλών δημοψηφίσματος για ανεξαρτητοποίηση από τη Μεγάλη Βρετανία, με αποτέλεσμα να προκαλέσει σειρά απειλών από τον Πρωθυπουργό Ντέηβιντ Κάμερον, τον Αναπληρωτή Πρωθυπουργό, και τον Υπουργό Οικονομίας, ότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είναι δυνατή, η χρήση της λίρας ως νομίσματος από του Σκωτσέζους. Στην Ισπανία υπάρχει παρόμοιο πρόβλημα τάσεων ανεξαρτησίας από την Καταλονία, με την Ισπανική κυβέρνηση να δεσμεύεται ότι θα μπλοκάρει τα σχέδια για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Ακόμη και στην ίδια τη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει δέσμευση του Πρωθυπουργού για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με ερώτημα την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα έχει να κάνει με τις σκληρές πολιτικές που εφαρμόζονται στην ΕΕ για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, με μοχλό πίεσης τη Γερμανία, και οι οποίες έχουν σαν αποτέλεσμα να έχουν ενισχύσει δραματικά τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα, τις ακραίες απόψεις εθνικισμού, το κλίμα ξενοφοβίας και μια σειρά τάσεων που αρχίζουν όλο και περισσότερο να θυμίζουν την προπολεμική Ευρώπη, η οποία οδηγήθηκε στην καταστροφή.
Όλη αυτή η κατάσταση αναδεικνύει έντονα και ένα πρόβλημα το οποίο σε συνδυασμό με τα παραπάνω δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοκτέιλ το οποίο καθιστά το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου αβέβαιο και γεμάτο παγίδες.
Το πρόβλημα αυτό είναι η έλλειψη ηγεσίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Δυστυχώς σήμερα στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ηγέτες όπως ο Αντενάουερ, ο Μπράντ, ο Κώλ, ο Σμίθ, ο Μιτεράν, η Θάτσερ, που άσχετα με το εάν κάποιος συμφωνούσε ή όχι μαζί τους πολιτικά, είχαν αποδείξει ότι ήξεραν να διαχειρίζονται κρίσεις. Πόσο μάλλον ηγέτες τύπου Ουίνστον Τσόρτσιλ και Ντε Γκώλ, αυτό ούτε καν το συζητάμε.
Η ίδια μετριότητα επικρατεί σήμερα και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Πρόεδροι των ΗΠΑ, παραδοσιακά έχουν τεράστια επιρροή στη σταθερότητα, την πρόοδο, και τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Δυστυχώς δεν υπάρχει ένας Ρόναλντ Ρέιγκαν, ένας Τζόρτζ Μπούς (πατέρας), και γιατί όχι ένας μαέστρος Μπίλ Κλίντον.
Σήμερα στο Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο, και στην Ουάσινγκτον, δυστυχώς για την Ευρώπη, έχουμε κατώτερους του μετρίου ηγέτες που πειραματίζονται μέσα στην ανικανότητα τους να διαχειριστούν την έντονη οικονομική, πολιτική, και κοινωνική κρίση σε όλη την Ευρώπη. Και με έναν Μπαράκ Ομπάμα, να είναι κάτι παραπάνω από ελλιπής να παίξει το ρόλο του ηγέτη του ελεύθερου κόσμου, όπως παραδοσιακά έκαναν στη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή, οι Πρόεδροι των ΗΠΑ.
Η κατάσταση αυτή βέβαια, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν σημαίνει ότι αποτελεί απάντηση η στροφή σε πολιτικές δυνάμεις και πολιτικούς που ίνδαλμά τους αποτελεί ο Ούγκο Τσάβες και ο ακραίος εθνικισμός – ναζισμός.
Η ενδεδειγμένη στις παρούσες συνθήκες επιλογή είναι η στήριξη δυνάμεων και ηγετών οι οποίοι, στα μέτρα του δυνατού, και ο καθένας ανάλογα με το μέγεθος και την επιρροή της χώρας του, μπορούν να δώσουν τη μάχη για τη διατήρηση της σταθερότητας και της σταδιακής και με προσεκτικά βήματα εξόδου από την κρίση.
Στο πλαίσιο αυτό και έχοντας στο μυαλό του αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, θα πρέπει κάθε σώφρων έλληνας πολίτης να κινηθεί όταν θα βρεθεί πάνω από την κάλπη των επερχόμενων Ευρωεκλογών, οι οποίες πέρα από κάθε αμφιβολία αποτελούν τη σοβαρότερη εκλογική αναμέτρηση για το μέλλον σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την ίδρυση της ενωμένης Ευρώπης.