Με την αμφισημία της, η αξιωματική αντιπολίτευση παίζει εν ου παικτοίς

Αυτό το σημείωμα γράφεται επίτηδες τώρα που έχει κάπως καθίσει ο κουρνιαχτός σχετικά με την σύλληψη των ιδεολόγων ενόπλων ληστών. Διότι αφορά ένα ζήτημα που κατά την γνώμη μας αξίζει περισσότερη νηφαλιότητα από αυτήν που θα του δινόταν στο μάτι του κυκλώνα.

Πολλές δεκάδες φίλων και γνωστών, όχι παλαβών της Αριστεράς με κλειστό σύστημα σκέψης αλλά συγκροτημένων και ευφυών νέων ανθρώπων, αντιμετώπισε το ζήτημα της σύλληψης των ιδεολόγων ενόπλων ληστών με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα αντιμετώπιζε την αστυνομική βία στην περίπτωση ενός απλού διαδηλωτή ή του «φοιτητή της ζαρντινιέρας». Αποκλειστικά σαν ένα περιστατικό κρατικής βίας, αστυνομικής βίας κατ’ αυτούς άδικης και αδιανόητης. Υπονοείται η ουσιαστική, αν όχι νομική, αθωότητα. Εξισώνονται η κακομεταχείριση του διαδηλωτή και οι μώλωπες του καλασνικοφόρου τρομοκράτη που μόλις προ

ολίγου κρατούσε όμηρο σε κλεμμένο αυτοκίνητο: χέρι χέρι με αυτήν την εξίσωση έρχεται η αντίληψη, ενδεχομένως ανεπίγνωστα, ότι «τελικά δεν έκαναν και κάτι κακό τα παιδιά». «Γιατί να είναι κακό να κλέψεις μια τράπεζα;» -  «άλλωστε και η μητέρα αναγνωρίζει το δίκιο των αγώνων του γιού της» – ο εχθρός είναι το κράτος και «η βία των Μνημονίων», ο αστυνομικός τελικά γίνεται «γουρούνι» χωρίς ανθρώπινη υπόσταση (χωρίς μάνα), που χαιρόμαστε να τον βλέπουμε φλεγόμενο – πολὺ σύντομα, η παραθεώρηση της διαφοράς του φοιτητή-διαδηλωτή και των τεσσάρων της Κοζάνης καταλήγει στην συνειδησιακή νομιμοποίηση του να κυκλοφορείς με ένα καλάσνικωφ, να κρατάς ομήρους και να κλέβεις αυτοκίνητα και τράπεζες. Από νέους ανθρώπους που μέχρι χθες-προχθές σκεφτόντουσαν τελείως διαφορετικά. Το κοινωνικό κλίμα διαχέεται και μεταλλάσσει.

Παράλληλα, όσοι επιχαίρουν με την σύλληψη των ενόπλων τρομοκρατών βαφτίζονται ακροδεξιοί που «θα ήθελαν τον Γρηγορόπουλο νεκρό» ή οσφυοκάμπτες νοικοκυραίοι: γι’ αυτούς είναι, αν όχι συνειδητοί εχθροί, τουλάχιστον οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του καθεστώτος.

Οι συνειδήσεις διαμορφώνονται διαρκώς, και ειδικά στην πυκνότητα της κρίσης: αυτό το εκτεταμένο φαινόμενο της συμπάθειας στους τρομοκράτες, ειδικά στις νεώτερες ηλικίες, δεν δημιουργήθηκε από μόνο του, αλλά από ένα νεύμα που δημιούργησε κλίμα: η αξιωματική αντιπολίτευση, παρά τα σχετικά προσεγμένα της ανακοινωθέντα, διάχυσε –όχι τόσο με αυτά, αλλά με την δράση ολόκληρου του μηχανισμού της, ειδικά του δημοσιογραφικού μηχανισμού- αυτήν την αντίληψη στην κοινωνία,  ότι το μείζον σε όλην την ιστορία των «τεσσάρων της Κοζάνης», σχεδόν το αποκλειστικού ενδιαφέροντος, είναι το ξύλο που έφαγαν τα «παιδιά» και ότι το ζήτημα πρέπει να προσεγγιστεί με τον γνωστό τρόπο της προσέγγισης του ζητήματος «αστυνομική βία», δηλαδή όπως το προσεγγίζουμε στους δαρμένους διαδηλωτές και στην περίπτωση του φοιτητή της ζαρντινιέρας. Δημιουργείται λοιπόν κοινωνικό κλίμα, ζυμώνονται συνειδήσεις, και ζυμώνονται προς μία ριζοσπαστική κατεύθυνση που δίδει πλήρη άφεση αμαρτιών στην «κοινωνική αντίσταση με τα καλάσνικωφ».

Πρόκειται περί συνειδητής επιλογής ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας; Όχι, δεν νομίζω. Απλώς, πρόκειται περί της ενεργοποίησης των αντανακλαστικών ενός κόμματος του 4%, ενός μικρού σχηματισμού που οφείλει να συσπειρώνει διαρκώς τους πιστούς του επί τη βάσει των διαφορών τους με τους άλλους χώρους, και ειδικά των πιο ακραίων διαφορών τους, ώστε να συνεχίσει να υπάρχει. Στην μετάβαση από το 4% στο 27% επιχειρήθηκε ένα «ρετουσάρισμα» του πολιτικού λόγου, μάλλον ένα μακιγιάζ ώστε να αποφεύγονται λεκτικές γκάφες που δίνουν λαβή για δικαιολογημένο ανελέητο επικοινωνιακό πόλεμο. Όμως, ο πυρήνας της λογικής των αντιδράσεων του ΣΥΡΙΖΑ (είπαμε: πρωτίστως των αντιδράσεων του μηχανισμού ως συνόλου, όχι της ανακοινώνουσας κορυφής) παραμένει ο ίδιος, και πάντως… κεντροαριστερόν δεν τον λές: συσπείρωση ακριβώς επί τη βάσει της ακρότητας.

Όταν όμως έτσι λειτουργεί η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, και δη στην πυκνότητα της κρίσης, τα πράγματα γίνονται πραγματικά επικίνδυνα, παίζουν εν ου παικτοίς: όταν η μισή κοινωνία οδηγείται στο να θεωρήσει περίπου θύματα τους ένοπλους με πολυβόλα όπλα τρομοκράτες, με τους οποίους ταυτίζεται απέναντι στον κοινό εχθρό που είναι η κρατική βία και το κράτος, τότε ξημερώνουν οσονούπω μέρες που θα κάνουν την Χρυσή Αυγή να μοιάζει απλώς με γραφικούς περίεργους.

Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν δίνει τόνο μόνο με τις αναφορές της, αλλά και με τις παραλείψεις της  και κυρίως, κυριώτατα με τις αμφισημίες της. Αμφισημίες που «καταδικάζουν την βία», αλλά ταυτόχρονα κλείνουν το μάτι στους οικείους ότι ο καλασνικωφόρος ληστής τραπεζών δεν είναι απολύτως ξένος προς τις ιδέες μας, τα πιστεύω μας και τις αρχές μας. Δεν είναι εκείνος ο «κακός»: ο «κακός» είναι η αστυνομία και το κράτος, και αυτό δεν αλλάζει όσα καλάσνικωφ κι αν κραδαίνεις.

Ας έχει λοιπόν υπ’ όψιν του ο Αλέξης Τσίπρας πως επείγει η μετεξέλιξη του κόμματός του σε έναν φορέα που δεν θα βάζει φωτιά και βόμβα σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή στο κομμάτι που έμμεσα ή άμεσα επηρεάζει. Διότι δημιουργούνται οι βάσεις για πολύ, πολύ άσχημες καταστάσεις. Πρέπει να φερθεί σαν αξιωματική αντιπολίτευση – δηλαδή, σαν αυτό που ήδη είναι.

Πέρα από τις σημερινές ευθύνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ριζοσπαστικοποίηση των νέων στην κατεύθυνση της συμπάθειας στον ένοπλο βίαιο αγώνα, υφίστανται βέβαια και πολύ συγκεκριμένες, καθώς και πολύ εκτεταμένες, ευθύνες της διακυβερνήσεως της χώρας το 2008. Ο Δεκέμβρης του 2008 και η υψηλή πολιτική του «να αφήσουμε τα παιδιά να ξεσπάσουν» δημιούργησαν τις βάσεις για μια ριζοσπαστικοποίηση που τώρα βγάζει τους πρώτους πραγματικούς καρπούς. Έκπληξη: τα παιδιά μεγάλωσαν. Οι τότε δεκαεξάχρονοι που πετούσαν τα νεράτζια στα αστυνομικά τμήματα άρχισαν να γυρεύουν τα καλάσνικωφ. Κινδυνεύουμε να επαληθευτεί ο Τζίμης Πανούσης, με μάγειρα την κάποτε Δεξιά και σερβιτόρο την σημερινή Αριστερά: «Μικροαστοί / θα σας φάνε τα παιδιά σας / κανίβαλοι, κανίβαλοι θα γίνουνε».

Ξέρετε, δεν έχουμε δει ακόμα πραγματικό διχασμό και «εμφυλιακό κλίμα». Όμως, μερικοί κάνουν τα πάντα για να δούμε λίαν συντόμως…

Αστυάναξ  Καυσοκαλυβίτης

ΥΓ: Σε όσους παραμυθιάζονται για την επικέντρωση των αναρχικών στην «απαλλοτρίωση τραπεζών», ότι δήθεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή και απλώς αντιστέκονται στον καπιταλισμό, αφιερώνουμε την φράση με την οποία ξεμπέρδεψε ο «τοξοβόλος» σε παλαιότερο άρθρο του με τον δολοφονηθέντα αθώο ταξιτζή της Πάρου: γι’ αυτόν είναι απλώς η «δολοφονία ενός ρουφιάνου».