Συκοφάντης η μπαχαλάκης;

Ναούμης Νικόλαος

Πολιτικός επιστήμονας

Γίνεται πάρα πολύς λόγος τώρα τελευταία για την ποιότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθώς και για την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών στην πατρίδα μας. Πολλοί την κρίνουν αρνητικά και δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των νέων σε ηλικία ανθρώπων, τα κρίνουν πάρα πολύ αυστηρά έως και εντελώς απαξιωτικά, θα μπορούσα να πω.

Με όλα όσα όμως συμβαίνουν γύρω μας και πιο συγκεκριμένα στην κεντρική πολιτική σκηνή, κάτι τέτοιο, φαντάζει φυσικό επακόλουθο και δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί καμία απολύτως εντύπωση.

Αφορμή για να εκφράσω τις παραπάνω σκέψεις, στάθηκε η συμπεριφορά του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης, κ. Θ. Πάγκαλου....
χθες το βράδυ στη βουλή, κατά την διάρκεια της συζήτησης στην ολομέλεια, για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από το σώμα της, στην προσφάτως ανασχηματισμένη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη κομματικού σωβινισμού, ο κ. Πάγκαλος, θεώρησε σκόπιμο, την στιγμή που η κυβέρνησή του επιζητούσε εναγωνίως την συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, να παραδώσει μαθήματα ιστορίας, παραχαράσσοντας την αλήθεια και προκαλώντας το κοινό αίσθημα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο κ. Πάγκαλος, υποστήριξε, βλακωδώς, ότι η εδραίωση της δημοκρατίας στην χώρα μας, επήλθε, με την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, το 1981! Το να σχολιάσω παραπάνω αυτή την ιστορική ανακρίβεια, θεωρώ, πως θα ήταν μάταιο και χωρίς ιδιαίτερη ουσία. Άλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν, ότι η θεμελίωση της δημοκρατίας στην σύγχρονή ελληνική ιστορία, μετά την μαύρη σελίδα της επταετίας της κατάλυσης των θεσμών, εδραιώθηκε και σηματοδοτήθηκε, από τον Εθνάρχη, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το ζήτημα όμως για εμένα προσωπικά, βρίσκεται αλλού. Αλήθεια, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του κ. Πάγκαλου στο πολιτικό μας σύστημα; Τι είδους ακριβώς σκοπιμότητες εξυπηρετούν οι δηλώσεις που κάνει κατά καιρούς, την στιγμή που τις κάνει; Αν δεν στοχεύουν στην αποσταθεροποίηση καταστάσεων, ποια ακριβώς συμφέροντα εξυπηρετούν; Κρίνω, ότι τα ερωτήματα αυτά, πρέπει κάποια στιγμή να απαντηθούν, σε διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύει ο κ. Πάγκαλος, να θεωρηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, ως μια φαιδρή προσωπικότητα, ή ένας κοινός μπαχαλάκης.

Τα προσχήματα προσπάθησε να σώσει, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ο πρωθυπουργός. Ωστόσο, δεν μπόρεσε, επηρεασμένος κι αυτός, από τον άκρατο κομματικό σωβινισμό που διακατέχει την παράταξή που ηγείται, να προβεί κι εκείνος, σ’ ένα μεγάλο ατόπημα. Στην προσπάθειά του να κατευνάσει τα πνεύματα και να πείσει να επιστρέψουν στα έδρανα οι βουλευτές της Ν.Δ., κατηγόρησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι διαπράττει ύβρη προς την δοκιμαζόμενη δημοκρατία, όταν αποχωρεί από την αίθουσα της ολομέλειας, μια τόσο σημαντική στιγμή του κοινοβουλευτισμού. Ξεχνάει όμως ο κ. Γ. Παπανδρέου, ότι την μεγαλύτερη ύβρη προς τον κοινοβουλευτισμό, προκάλεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο ιδρυτής του, πατέρας του πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, όταν στην πιο σημαντική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, κατά την διάρκεια δηλαδή της συζήτησης στη βουλή, για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1979, αποχώρησαν εκείνος και το δικό του κόμμα, κάτι που αποτελεί την μέγιστη των ύβρεων στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού στην πατρίδα μας.

Τέλος, όσο περνάνε οι μέρες, γίνεται κοινή πλέον πεποίθηση κ. Πάγκαλε, ότι το 1981, δεν εδραιώθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα. Αντίθετα μάλιστα. Όπως όλο και περισσότεροι παραδέχονται, το 1981, ήταν το σημείο ορόσημο κατά το οποίο αργά και μεθοδικά, κάποιοι σοσιαλιστές του γλυκού νερού όπως εσείς, άρχισαν να σπρώχνουν την πατρίδα μας στον γκρεμό, με αποτέλεσμα σήμερα, να βρισκόμαστε στο σημείο, να παραδίδουμε την εθνική μας κυριαρχία, στα χέρια των τοκογλύφων και των golden boys, της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που ο πρόεδρός σας οραματίζεται.