Ο κόσμος στις πλατείες, τα κόμματα στη Βουλή

Λαϊκή Συνέλευση στο Σύνταγμα

Θυμάμαι, και  έχω πετύχει, ουκ ολίγες «μεγαλειώδεις» συγκεντρώσεις λαού.
Τις δεκαετίες του `70 και του `80, έχω δει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να κατακλύζουν τη πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, για ψύλλου πήδημα, ή επειδή θα μιλούσε ο … Μητσοτάκης!
Μεσογειακός λαός γαρ οι Έλληνες, κάθε λίγο και λιγάκι έβγαιναν στους δρόμους. Είτε προεκλογικά, είτε έτσι απλά για να εκτονωθούν.
Δεν είμαστε ούτε Αμερικανοί, ούτε Καναδοί, που για να πάρεις χαμπάρι ότι έχουν εκλογές, θα πρέπει να προσέξεις τις διακριτικές … προεκλογικές ταμπελίτσες που στήνουν στα προσεγμένα και καλοκουρεμένα τους γκαζόν.
Ο Έλληνας, κάθε λίγο και λιγάκι, και με διάφορες αφορμές, βγαίνει στις πλατείες και «πάλλεται» πολιτικά. Τι «114», τι «έξω ο βασιλιάς», τι το ένα τι το άλλο. Έχω πετύχει μέχρι μαζική φοιτητική πορεία με αίτημα το … «δικαίωμα στην αντιγραφή»!
Και έτσι πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία. Με παλμό και ζωντάνια, όχι μόνο στο Κοινοβούλιο, αλλά και στους δρόμους. Φωνή λαού-οργή Θεού λένε, και έχουν δίκιο.
Το μόνο κακό είναι ότι οι περισσότερες αν όχι όλες οι συγκεντρώσεις και πορείες, έχουν ένα κομματικό καπέλωμα. Είτε είναι για την επέτειο του Πολυτεχνείου, είτε ως αντίδραση στη δολοφονία κάποιου μαθητή, είτε για τη πώληση του ΟΤΕ, τα κυρίαρχα στοιχεία που τις χαρακτηρίζουν είναι η κομματική ή συνδικαλιστική  (κομματική και αυτή) καθοδήγηση. (Χώρια τα συνηθισμένα στημένα ή μη βίαια επεισόδια).
Τα τελευταία χρόνια, η τεχνητή ευμάρεια της κοινωνίας μας, και η ανάδυση μιας νέας, ηλεκτρονικά δικτυωμένης, και  πιο απολιτικής γενιάς, δημιούργησαν μια άλλη πολιτική πραγματικότητα, λιγότερο παλλόμενη , και με περισσότερη έμφαση στον ζαμανφουτισμό. Και το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι.
Οι μαζώξεις για τον Παναθηναϊκό, ή τον υποβιβασμό του  Ηρακλή, συγκεντρώνουν πλέον περισσότερο κόσμο, απ ότι συγκεντρώνει ο τάδε πολιτικός ηγέτης.
Με αποκορύφωμα το γενικό μούδιασμα που μας έπιασε εδώ και δυο χρόνια. Μια περίεργη απάθεια, που δεν συνάδει με τη παράδοσή μας. Η επέλαση της παρέας του ΓΑΠ, και  η υποδούλωσή μας στη τρόικα,  θα έπρεπε κανονικά να φέρουν τα πάνω κάτω, και απαξάπαντες να είμαστε 24 ώρες το 24ωρο στους δρόμους. Κι όμως!
Μέχρι και οι Ισπανοί μας λοιδόρησαν για την απραξία μας.

Ώσπου πήραν φωτιά τα «κοινωνικά δίκτυα», δουλέψανε υπερωρίες τα facebook και τα twitter, και ο Έλληνας βρέθηκε και πάλι στη φυσική του θέση: Στο δρόμο διαμαρτυρόμενος. Με πρωτοπόρα την «απολιτική» νεολαία μας. Που επιτέλους απέδειξε ότι …το έχει!
Μόνο που αυτές οι τελευταίες συγκεντρώσεις είναι διαφορετικές. Πιο πολύ  λαϊκή γιορτή θυμίζουν, παρά πολιτικές διαμαρτυρίες. Κάτι σαν τα παλιά καλά φεστιβάλ της ΚΝΕ, χωρίς όμως το… ΚΚΕ.
Οικογένειες με παιδάκια, μεσήλικες και υπερήλικες, έφηβοι,  μουσική, έξυπνα συνθήματα, αυτοοργάνωση, και άλλα παρόμοια. Μέχρι και ΜΑΤατζήδες είδαμε να παίζουν με μωρά! Κάτι σαν χάπενινγκ δηλαδή. Με παντελή όμως την απουσία πολιτικών πανό, και κομματικών λαβάρων
Όμως το μήνυμα περνάει. Δυνατό και ευκρινές: Είμαστε εδώ! Και σας προειδοποιούμε!

Και ποιο είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό των τελευταίων αυθόρμητων αυτών συγκεντρώσεων; Εκτός από το μούντζωμα σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, το βασικό τους στοιχείο είναι ο φόβος που κατέλαβε το σύστημα.
Τόσο οι πολιτικοί μας ταγοί, όσο και τα «αδιάβλητα» ΜΜΕ, έκαναν το… παγώνι.
Κάποιοι μεγαλόσχημοι μάλιστα ψέλλισαν διάφορες ασυναρτησίες. Κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να απαξιώσουν τη λαϊκή συμμετοχή, μιλώντας για απολιτίκ καταστάσεις, new age διαμαρτυρίες, και πιασάρικα μοδάτα συνθήματα, που δεν οδηγούν πουθενά. Λες και οι άλλου είδους πολιτικές εκδηλώσεις με τα γνωστά καπελώματα, μας οδήγησαν κάπου. Λες και θα έπρεπε ντε και καλά να οργανωθούν σοβιέτ με μπροστάρη τον Πάγκαλο στο ρόλο του Τρότσκι, και τον Πρωτόπαπα στο ρόλο του Μπογδάνοφ.
Αφήστε μας ρε σύντροφοι. Δώσαμε, δώσαμε…

Και όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο του φάκτορα, «ο κόσμος στις πλατείες – τα κόμματα κλεισμένα στην Βουλή».

Είναι κάτι, που νομίζω πως είπε και ο Σαμαράς. Όποιος όμως και να το είπε, είναι εκπληκτικό.
Γιατί αυτό  ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Ο λαός είναι στο δρόμο, και οι πολιτικές μας ελίτ είναι κλεισμένες στη σύγχρονη Βαστίλη. Απομονωμένες από τη πραγματικότητα, και αποκομμένες από τις εξελίξεις.
Το καραβάνι πέρασε, κι αυτοί έμειναν πίσω κοιτώντας το φεγγάρι.
Οι πολιτικοί στη Βουλή, και οι μεγαλοδημοσιογράφοι opinion makers (τρομάρα τους) ψηλά στους γυάλινους πύργους τους. Αμφότεροι επικοινωνούν με τις μάζες μέσω διαγγελμάτων και τσιτάτων. Ας τολμήσουν όμως να κατέβουν στις πλατείες.
Έντρομες, και φοβισμένες οι ελίτ μας, όχι μόνο δεν τολμούν να εμφανιστούν στα μπαλκόνια της Βουλής, όχι μόνο δεν περνά απ το μυαλό τους να κατέβουν στη πλατεία, αλλά διεξάγουν και ανταρτοπόλεμο φθοράς, με στοχευμένες δηλώσεις, και με διάφορες εξυπνάδες του στυλ «επανάσταση σημαίνει να ζητάς απόδειξη από την καντίνα στη πλατεία», και άλλα παρόμοια.
Δεν ξέρω που θα καταλήξουν όλα αυτά. Αυτό που ξέρω είναι ότι, ότι και να γίνει, κάτι καλύτερο θα προκύψει.
Και μόνο που είδαν τις δεκάδες χιλιάδες μούντζες και τα φασκελώματα οι αρχηγοί μας, κάτι ταρακουνήθηκε. Το αν θα το εκμεταλλευτούν προς όφελος της χώρας, ή απλά θα κάνουν και πάλι τα στραβά μάτια, ελπίζοντας πως όλα αυτά θα ξεθυμάνουν, και συνεχίζοντας το αντεθνικό τους έργο, απομένει να το δούμε.
Οι μάσκες όμως έπεσαν, και έδειξαν πως το θηρίο φοβάται. Και μάλιστα δεν έχει και δόντια. Ο βασιλιάς ήταν και είναι γυμνός.
Έτσι λοιπόν,  ο κόσμος στις πλατείες, τα κόμματα κλεισμένα στη Βουλή.
Και ας μη ξεχνάνε κάποιοι, πως τόσο η Βαστίλη, όσο και τα χειμερινά ανάκτορα, δεν ήθελε πολύ για να πέσουν, και να καταντήσουν στο τέλος μουσεία του λαού.
Ας προσέχουν λοιπόν. Και όπως πολύ σωστά είπε ο Σαμαράς, ας αφουγκραστούν τους αγανακτισμένους (για να μην έχουμε άλλα, συμπληρώνω εγώ).