H Ελλάδα στην ρωγμή του χρόνου (ο θρίαμβος της ανευθυνότητας και της αμετροέπειας)

Για πρώτη φορά θα συμφωνήσουμε με την Αλέκα Παπαρήγα. Η υπόθεση των διερευνητικών εντολών ήταν ένα σόου και μια κοροϊδία. Με μια διαφορά: Χορηγός αυτής της κοροϊδίας είναι ένας: Ο Αλέξης Τσίπρας. Το 16% του ελληνικού λαού βάζει τη χώρα στην κόψη του ξυραφιού και την οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς.

Και δεν εννοούμε την εμμονή του να καταργήσει το Μνημόνιο. Έτσι κι αλλιώς κι εμείς είμαστε υπέρ της αποικιοκρατικής αυτής σύμβασης.

Εννοούμε την αλαζονική συμπεριφορά του και τον μικρομεγαλισμό του που έβαλε βόμβα στις προσπάθειες κυρίως του Αντώνη Σαμαρά, να βρεθεί μια λύση, να αποκτήσει η χώρα κυβέρνηση προτού να είναι αργά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί την Ελλάδα σε επαναληπτικές εκλογές με αβέβαιο αποτέλεσμα. Διότι ακόμη και αν

επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και πάρει την πρώτη θέση, και πάλι δε θα μπορέσει να σχηματίσει την αριστερή κυβέρνηση που ονειρεύεται.

Ακόμη κι αν υπάρχουν πολλοί οπαδοί της ιδέας μιας αριστερής κυβέρνησης που θα μπορούσε να φέρει τη μεγάλη ανατροπή στην Ελλάδα, ένα είναι σίγουρο: Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι αυτός που θα το κάνει. Έχασε την ευκαιρία να αποδείξει ότι πάνω από όλους κι από όλα είναι η πατρίδα.

Εκτός κι αν ο κ. Τσίπρας έχει άλλο όραμα. Να ηγηθεί μιας αλβανοποιημένης Ελλάδας, μιας χρεοκοπημένης χώρας με πολίτες δούλους. Αν θέλει να βάλει την υπογραφή του σε μια τέτοια χώρα, τότε έκανε ένα βήμα πιο κοντά.

Αν θα θέλαμε να κάνουμε μια αποτίμηση όλων αυτών που έγιναν χθες, θα λέγαμε ότι ο τίτλος είναι ένας: Ο θρίαμβος της ανευθυνότητας και της αμετροέπειας.

Οι πολιτικοί αρχηγοί πήγαν στο Προεδρικό Μέγαρο κάνοντας δραματική έκκληση στον Αλ. Τσίπρα να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση σωτηρίας της χώρας. Ο Αντώνης Σαμαράς, έχοντας ξεκάθαρα ηγετικό ρόλο ζήτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει στην κυβέρνηση έστω και δίνοντας ψήφο ανοχής. Ο αρχηγός του πρώτου κόμματος προσπάθησε να ηγηθεί μιας πανεθνικής προσπάθειας η οποία θα είχε ένα και μόνο στόχο: Να πάει η Ελλάδα ενωμένη στην Ευρώπη και να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για το μέλλον της. Να αλλάξει το Μνημόνιο

Στην Ευρώπη η αλλαγή είναι εμφανής. Όχι μόνο γιατί η νίκη Ολάντ δημιουργεί νέα δεδομένα αλλά και γιατί η Ισπανία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού αλλά και διότι η Μέρκελ δεν είναι πια τόσο ισχυρή στη χώρα της. Έρχεται κι αυτής η σειρά της. Ήδη έχουν φτάσει τα μηνύματα για αλλαγές στο Μνημόνιο αρκεί να υπάρξει σταθερή κυβέρνησης.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, με πρώτη τη ΝΔ προσπάθησε αγωνιωδώς να βάλει τις βάσεις για μια συλλογική προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Είναι η μόνη ελπίδα για την Ελλάδα και η μόνη επιλογή.

Η άλλη είναι η χρεοκοπία της χώρας και η επιστροφή στη δραχμή. Κάποιοι λένε «ε, και τι έγινε. Έτσι κι αλλιώς έχω καταστραφεί με τα Μνημόνια». Ίσως έχουν δίκιο αλλά ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει έξοδος από την ευρωζώνη. Οι επιπτώσεις θα είναι τόσο οδυνηρές που τα σημερινά βάσανα θα είναι πολύ λίγα μπροστά στο νέο τοπίο.

Η Ελλάδα ήταν και είναι ευρωπαϊκή χώρα. Κάποιοι θέλουν να την κάνουν χώρα του τρίτου κόσμου. Ίσως ονειρεύονται ένα νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Όμως, σχεδόν 8 στους 10 Έλληνες ζητούν να μείνουμε στο ευρώ. Είναι οι ίδιοι πολίτες που αποδοκίμασαν το δικομματισμό. Αυτό καταψήφισαν στις 6 Μαΐου, κι όχι την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Ο Τσίπρας και οι σκληροπυρηνικοί που τον περιτριγυρίζουν δεν κατάλαβαν καλά το μήνυμα, θαμπώθηκαν από τα μεγάλα ποσοστά. Δεν ακούνε ούτε τον Αλαβάνο, ούτε τον Δραγασάκη, ούτε κι άλλα στελέχη που τονίζουν ότι η καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει και έξοδο από το ευρώ.

Αν αυτό θέλουν ας μας το πουν ξεκάθαρα κι όχι να είναι λιοντάρια όταν μιλάνε στην Ελλάδα και «κότες» όταν στέλνουν επιστολές στην Ευρώπη.

Δυστυχώς, αυτά που έγιναν χθες επιβεβαιώνουν το γνωστό: Εκεί που κρεμάγαν οι κλέφτες τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια. Από την Ελλάδα πέρασαν ηγέτες, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, με λάθη και με κακές στιγμές.

Πάνω απ’ όλα όμως στις δύσκολες στιγμές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και έκαναν το καλύτερο για τον πατρίδα.

Ο Αντώνης Σαμαράς, παρά τις Συμπληγάδες της ευρωπαϊκής πίεσης και παρά τα κακά εκλογικά αποτελέσματα (όπου εκεί πλήρωσε την οργή του κόσμου και την αγανάκτησή του για το δικομματικό μεταπολιτευτικό σύστημα), έκανε ότι μπορούσε για να μην πάει η χώρα σε νέες εκλογές και για ένα μήνα να μείνει ακυβέρνητη.

Τώρα, όμως, ξεκινά μια άλλη ημέρα, μια άλλη μάχη. Κάθε πολίτης πρέπει κι αυτός να σταθεί στο ύψος των ευθυνών του. Ούτε μια ψήφος δεν πρέπει να πάει χαμένη.

Βρισκόμαστε στη ρωγμή του χρόνου. Ας το καταλάβουμε όλοι.