Το ένα συν ένα …ποτέ στην πολιτική δεν κάνει δύο!

Οι ώρες που περνά η χώρα είναι πραγματικά κρίσιμες. Τα γεγονότα τρέχουν , ο χρόνος πιέζει και οι περιστάσεις απαιτούν γρήγορες αποτελεσματικές ακόμα και αιφνιδιαστικές κινήσεις.  Είναι σαφές ότι οι ηγέτες των κομμάτων δεν έχουν την πολυτέλεια να μπουν σε μία διαδικασία διαβουλεύσεων με κομματικά στελέχη την βάση του κόμματος κλπ. Το πολύ πολύ να συζητήσουν με μια μικρή ομάδα στενών συμβούλων και επιλεγμένων στελεχών.  Φαντάζομαι ότι καθένας το αντιλαμβάνεται αλλά και το αποδέχεται. Η πρωτοβουλία ανήκει τώρα στους επικεφαλής οι οποίοι τώρα πράττουν και μετά εξηγούν. Τούτο όμως δεν αποτελεί λευκή επιταγή. Υπάρχουν όρια, τα οποία όρια  τέθηκαν πολύ πρόσφατα. Την Κυριακή των εκλογών. Θα ήταν μεγάλο σφάλμα για τους επικεφαλής και τις ηγεσίες  όλων των κομμάτων στην βιασύνη τους  να παραβλέψουν ή και να αγνοήσουν το μήνυμα του εκλογικού αποτελέσματος και της αποχής. Αν όπως ισχυρίζονται όλοι, σέβονται την λαϊκή βούληση όπως εκδηλώθηκε, οφείλουν να κινηθούν στα όριά της.

Εκτός όμως από αυτό και ανεξάρτητα από τις  συνθήκες δεν έχει νόημα να κινηθούν με λογιστική αντίληψη ούτε με μπακαλίστικη αριθμητική.    Οφείλουν να ξέρουν ότι στην πολιτική το ένα συν ένα ενίοτε έχει αποτέλεσμα το τρία, ενίοτε το μηδέν,  και  σπανίως το δύο. Ας μείνουν λοιπόν στην άκρη τα κομπιουτεράκια γιατί δεν πρόκειται να  αθροίσουμε νούμερα. Στην πολιτική εξετάζεται η πολιτική. Τα νούμερα είναι απλώς το μέτρο της επιτυχίας ή της αποτυχίας μιας κίνησης. Και είναι κοινός τόπος ότι επιτυχημένες πολιτικές κινήσεις,  που φέρνουν και τα νούμερα, είναι εκείνες που συμβαδίζουν με το αίσθημα...

της κοινωνίας και τις επιθυμίες της. Αυτά πρέπει να σταθμίσουν και αυτό είναι το κριτήριο.

Όταν λοιπόν κάποιος απευθύνεται για συνεργασία σε ηγεσίες κομμάτων οι οποίες  για οποιοδήποτε  λόγο αποδοκιμάστηκαν από τη λαϊκή βούληση  μάλλον υποπίπτει σε σειρά λαθών. Πρώτο λάθος είναι ότι  νομίζει πως τα κουκιά, βλέπε ψηφοφόροι,  είναι  πρόβατα και θα ακολουθήσουν τον τσοπάνη.   Δεύτερο λάθος είναι ότι  παραγνωρίζει το γεγονός πως  η κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της, αν δεν αποδοκιμάζει, τουλάχιστον δεν συμφωνεί με την ιδεολογία, την πολιτική, το πρόσωπο ή οτιδήποτε άλλο του μη επιτυχόντος ηγέτη ή της συλλογικής ηγεσίας.  Τούτο δεν είναι ασήμαντο διότι ενέχει και τον κίνδυνο το άτομο ή τα άτομα να είναι ανθρωποδιώκτες με δυσάρεστες επιπτώσεις για το δικό του κόμμα. Τρίτο λάθος είναι πως δεν υπολογίζει ότι  κάποιος ή κάποιοι που δεν κατάφεραν να εμπνεύσουν τον λαό να τους εμπιστευθεί  δεν έχουν και πολλά πράγματα να προσφέρουν στην κοινή προσπάθεια.  Η ενδεδειγμένη κίνηση λοιπόν είναι να απευθυνθεί στον λαό. Να εξηγήσει καλύτερα το πρόγραμμά του, να αλλάξει ή να βελτιώσει τον τρόπο επικοινωνίας ώστε αυτά που πιστεύει και επαγγέλεται να γίνουν κτήμα και αντιληπτά σε περισσότερους, ειδικά στους ιδεολογικά συγγενείς. Αν το πρόγραμμα είναι καλό, αν ο ίδιος  εμπνέει , αν θεωρείται  αξιόπιστος, τότε δεν χρειάζεται κανέναν που δεν κατάφερε τίποτα από όλα αυτά.     

Νίκος  Παπαματθαίου