O Τύπος και η «οικογένεια»!

Συνεδρίασε, λοιπόν, το πιο ψευδεπίγραφο «κομματικό» και «πολιτικό» όργανο από καταβολής του Νεοελληνικού κράτους: Το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο ποτέ δεν ήταν – και, κατά μείζονα λόγο, δεν είναι – ούτε πολιτικό, ούτε συμβούλιο, ούτε ΠΑΣΟΚ!
Και δεν είναι πολιτικό, διότι στα μέλη του δεν συγκαταλέγονται τα κορυφαία πολιτικά στελέχη αυτού του χώρου, αλλά μόνο ήσσονος εμβέλειας πρόσωπα, ικανά να επηρεάσουν, όλως επιεικώς, τους οικείους τους – και μόνο…
Και δεν είναι συμβούλιο, διότι όσες διαβουλεύσεις και να κάνει δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε για τα μείζονα ούτε για τα ελάσσονα, – αφού η «οικογένεια» (ή άλλως «φαμίλια»), αν θέλει και αν τη συμφέρει δέχεται τις παρατηρήσεις του…
Και δεν είναι ΠΑΣΟΚ – δηλαδή Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα – αλλά είναι Ανδρέας, είναι Γιώργος, είναι Νίκος, είναι Αντρίκος, – είναι πολιτική (και όχι μόνο) οικογενειακή επιχείρηση, η οποία σε άλλους πάτρωνες υπακούει…
Συνεδρίασε, λοιπόν, το ψευδεπίγραφο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ επί εννέα ώρες, και το μόνο που, τελικά, αντιλήφθηκαν τα μέλη του ήταν:
* Οτι ο Γ. Παπανδρέου θ’ ανοίξει τις διαδικασίες μέσω του Εθνικού Συμβουλίου (14–18 Ιανουαρίου), κατά τρόπο που η «οικογένεια» να εγγράψει υποθήκες στο Κίνημα και να ελέγχει την πορεία του επωφελώς για τα μέλη της – τα σημερινά και αυριανά. Και,
* Οτι ο Γ. Παπανδρέου εντόπισε και αποκάλυψε τους νέους εχθρούς που υπονόμευσαν τον ίδιο και την κυβέρνησή του – καταγγέλλοντας, ουσιαστικά, ένα ακόμη εκδοτικό συγκρότημα, – εκείνο του ΔΟΛ.
Κάποιοι, μετά ταύτα – και όχι άδικα – παρατήρησαν ότι οι «εταίροι της εξουσίας» άρχισαν τον «Εμφύλιο». Και ότι στον «Εμφύλιο» αυτόν ίσως να αποκαλυφθούν και πράγματα για τα οποία σύμπασα η ελληνική κοινωνία να τρίβει τα μάτια της.
Δεν αποκλείεται τίποτε.
Η στήλη, όμως, είναι υποχρεωμένη να παρατηρήσει ότι ούτε ο κ. Ψυχάρης, ούτε κάποιος άλλος εκδότης πορεύθηκε προς τον Λαό και ζήτησε την ψήφο του, προκειμένου να τον απαλλάξει από τη… βαρβαρότητα. Επιχειρηματίες είναι οι Εκδότες και είναι θεμιτό να χρησιμοποιούν τις προσβάσεις, τις γνωριμίες και την αναγνωρισιμότητά τους προς εξασφάλιση της βιωσιμότητας των επιχειρήσεών τους…
Αντιθέτως, ο κ. Γ. Παπανδρέου είναι εκείνος που ζήτησε την ψήφο του Λαού, ώστε, διά του σοσιαλισμού, να σώσει τη χώρα από τη βαρβαρότητα και, εν συνεχεία, άσκησε μια πολιτική που θα ωχριούσε και ο συμπατριώτης του Μίλτον Φρίντμαν μπροστά της.
Αλλωστε, από την εποχή του Πόπωτα και του Κοσκωτά είναι γνωστές οι αντιλήψεις της «οικογένειας» για τον Τύπο: Αν μπορούσαν θα τον είχαν κλείσει προ καιρού. Το πρόβλημα είναι ν’ ανοίξει τα μάτια του ο Λαός. Και οι Αρχές – όσες υπάρχουν ακόμη…