Δεν έχουμε ανοσία στην ανοησία...

Αυτές τις ημέρες με τα όσα συμβαίνουν με αφορμή τον κορωνοϊό και την εξάπλωσή του σ' όλη τη χώρα, θλίβομαι, αν και η θλίψη δεν είναι χρήσιμη, ωστόσο πολλές φορές δεν μπορείς να την αποφύγεις, γιατί πνίγεσαι με όσα συμβαίνουν μέσα σου και γύρω σου.

Θλίβομαι με μένα και τους άλλους, γιατί δεν έχουμε ανοσία στην ανοησία.

Θλίβομαι, που δεν έχει όρια ο παραλογισμός μας. Γύρω μας άνθρωποι απειλούνται και ταλαιπωρούνται από τον κορωνοϊὀ και εμείς τη ζωούλα μας, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.

Θλίβομαι, για το πόσο ανώριμοι είμαστε, και δεν λέμε να καταλάβουμε τι πάει να πει προσωπική και συλλογική ευθύνη.

Θλίβομαι, γιατί χάσαμε την λογική μας, χάσαμε το συναίσθημά μας, χάσαμε την ανθρωπιά μας.

Φουσκώσαμε με άχυρα την καρδιά μας και όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτούλη μας και τη βόλεψή μας.

Ας κολλήσει κορωνοϊό ο διπλανός μας, αρκεί να μην κολλήσουμε εμείς. Δεν σκεπτόμαστε ότι αν κολλήσει κορωνοϊό ο διπλανός μας, είμαστε άμεσα υποψήφια θύματα και εμείς...

Πολλοί έλεγαν ότι ο κορωνοϊός θα μας αλλάξει, θα μας κάνει καλύτερους.
Τελικά αποδείχθηκε ότι μας έκανε χειρότερους, μας έκανε, πολλούς από μας, παλιάνθρωπους, γιατί αντί να περιορίσουμε τις αδυναμίες μας, αντιλαμβανόμενοι το προσωρινό και τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της ζωής, τις διογκώσαμε, διαλέγοντας όχι τη συνύπαρξή μας, αλλά την ύπαρξή μας.

Θλίβομαι, γιατί από άνθρωποι καταντάμε πολλές φορές ανθρωπάκια και ενώ δεν τηρούμε κανένα προστατευτικό μέτρο, δείχνουμε με το δάχτυλο τους ασθενείς, τους στιγματίζουμε ως χολεριασμένους, λες και ήθελαν να... συναντηθούν τον κορωνοϊό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα σε μια περιοχή ατόμων να πηγαίνουν έξω από το σπίτι οικογένειας, που νόσησαν μέλη της, και να φωνασκούν άγρια..

Θλίβομαι, με φουλ "ευσεβείς" κάθε μορφής, που παροτρύνουν πιστούς να μη φοράνε μάσκες, να μη φοβούνται τον κορωνοϊό, γιατί δεν υπάρχει, αλλά, και να υπάρχει, δεν μεταδίδεται, λένε, στους ιερούς ναούς. Οι ναοί σαφώς είναι ιεροί, εμείς είμαστε ανίεροι και το σώμα μας "ανοικτό" στις αρρώστιες.

Θλίβομαι, γιατί ενώ οι σωματικές αποστάσεις είναι αναγκαίες, λόγω του κορωνοϊού, δεν θέλουμε να κατανοήσουμε ότι οι ψυχικές αποστάσεις είναι καταστροφικές.

Θλίβομαι, γιατί μετατοπίζουμε την ευθύνη για όλα τα λάθη και μένουμε στη δική μας ψευδαίσθηση και σε μερικούς μαραμένους τυπικισμούς.

Θλίβομαι, γιατί σε πολλές περιπτώσεις φανερώνουμε ότι δεν έχουμε μέσα μας τίποτε μεγάλο, τίποτα γενναίο και υψηλό, αλλά είμαστε σκάρτοι και προπαντός υποκριτές.

Θλίβομαι, γιατί αλλοιώσαμε την προσωπικότητά μας και μας χρειάζονται για να την επιβάλλουμε μάσκες, όχι βέβαια, αυτές για την προστασία της υγείας, που είναι απαραίτητες, αλλά αυτές των μασκαράδων, που το πρόσωπο το κάνουν προσωπείο.

Ήρθε η ώρα, αν το λέει η ψυχή μας, να αναταράξουμε τα λιμνασμένα νερά του ίδιου του εαυτού μας και με το δυνατό παράδειγμα μας να σταθούμε σοβαρά μπροστά στη ζωή.

Χωρίς να περιμένουμε πότε θα αλλάξει η αρρωστημένη νοοτροπία του συνόλου, ας κάνουμε εμείς την αλλαγή, με ισχυρό, δραστικό και ακαταμάχητο όπλο την αλήθεια, και όταν μας βολεύει και όταν φαίνεται ότι δεν μας εξυπηρετεί.

Ας αγωνιστούμε μαζί με την αλήθεια και για την αλήθεια.

π. Ηλίας Μάκος
 protothema.gr