Γιατί δεν του βγαίνει τίποτα;

«Αν το μόνο εργαλείο που έχεις είναι ένα σφυρί, υποκύπτεις στον πειρασμό να τα βλέπεις όλα σαν καρφιά» λέει η διάσημη ρήση του αμερικανού ψυχολόγου Αμπρααμ Μάσλοου, η οποία χρησιμοποιείται συχνά από τους αναλυτές στις ΗΠΑ για τους πολιτικούς που επιμένουν στις ίδιες μεθόδους παρότι οι συνθήκες αλλάζουν.

Μοιραία, με αυτό τον τρόπο τούς ξεπερνούν οι εξελίξεις. Και μένουν πίσω να σφυροκοπούν επίμονα το ίδιο καρφί…

Εντάξει, ο Μάσλοου δεν είχε στο μυαλό του τον Αλέξη Τσίπρα —o εμβληματικός ψυχολόγος άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο όταν ερχόταν σε αυτόν ο μικρός Αλέξης.


Ο κ. Τσίπρας όμως πήρε στα χέρια του το «σφυρί» του Μάσλοου και με αυτό έκανε τη δουλειά του την ταραγμένη αυτή δεκαετία.

Ηταν το μόνο που ήξερε να κάνει: ακόμη και όταν πήρε την κυβέρνηση συνέχισε την αντιπολίτευση στην… αντιπολίτευση που απεργάζεται υποχθόνια τον εγκλεισμό του λαού στα κάτεργα του μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού, όπως κάνει «40 χρόνια» τώρα, και από κοντά ολίγον Νοvartis και Siemens.

Και προσοχή, μην ξανασυμβούν όλα αυτά γιατί υπάρχει πάντα και ο κίνδυνος της Ακροδεξιάς (όχι αυτής των ΑΝΕΛ, της άλλης της κακιάς).

Η στρατηγική του κ. Τσίπρα εμφανίζεται με διαφορετικές παραλλαγές τις τελευταίες μέρες γιατί ο σχεδιασμός του Μαξίμου για μια διαχειρίσιμη ήττα ευρωεκλογές (λέγε με Βερναρδάκη), με την προσδοκία της μεγάλης αποχής και της χαλαρής ψήφου, αποδείχθηκε λανθασμένος. Μπούμερανγκ.

Ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας (να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ) μοιάζει να κινητοποιεί τη συμμετοχή. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι τελευταίες ενδείξεις των δημοσκοπήσεων. Ακόμη και στον Alpha…

Στο μέτωπο της Novartis η τροχήλατη βαλίτσα που ανέβαινε περήφανα τα σκαλιά του Μαξίμου επί κυβέρνησης Σαμαρά, σκάλωσε και δεν περπατάει πια ως αφήγημα.

Ακόμη και όσοι πίστευαν ότι η Δικαιοσύνη και το κράτος δεν δέχτηκαν ποτέ την παραμικρή παρέμβαση από την Συριζαική κυβέρνηση, κανείς δεν αμφιβάλλει πια ότι το Μαξίμου έστησε ένα απίθανο σόου κατασυκοφάντησης των πολιτικών του αντιπάλων.

Και ότι όλο αυτό γύρισε μπούμερανγκ.

Τι μένει; Η προσπάθεια ταύτισης του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Φώφης Γεννηματά με τα Μνημόνια.

Από τον μακροβιότερο μνημονιακό πρωθυπουργό.

Απελπισία. Ιδίως όταν ο «ΣΥΡΙΖΑ – προοδευτική συμμαχία» έχει κορώνα στο κεφάλι του όχι μόνον βασικούς υπουργούς του πρώτου μνημονίου, αλλά και δύο πρώην γραμματείς του ΠΑΣΟΚ.

Τι να σου κάνει ένας Τζουμάκας με τη διάσημη ομπρέλα του;

Μέσα σε όλα αυτά η επίκληση του κινδύνου της Ακροδεξιάς, όσο κι αν τουϊτάρει ο Παπαδημούλης, δεν φαίνεται να κόβει εισιτήρια.

Είναι και τα τέσσερα χρόνια συμπόρευσης με τον Καμμένο.

Οσο για το photo-op της Μπέτυς Μπαζιάνα με τη Μάγδα Φύσσα και το όψιμο ενδιαφέρον για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, μάλλον δεν αρκεί για να ξεχαστεί η συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με το μόρφωμα του κ. Μιχαλολιάκου:

από τις πλατείες των Αγανακτισμένων με τις κρεμάλες, ως την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, τα μιλιτέρ ταξίδια στο Καστελόριζο, το φλερτ του Νίκου —«δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι»— Βούτση για τον εκλογικό νόμο και εσχάτως τη σύμπνοια για τον διορισμό της Βασιλικής Θάνου στην Επιτροπή Ανταγωνισμού.

Κάπως έτσι η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να φτιάξει άλλο φαγητό με την ίδια συνταγή καίγεται πριν καν μπει το ταψί στο φούρνο.

Αυτό εξηγεί και την ηττοπάθεια που παρατηρείται εσχάτως στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Και τις ατάκες που ξεφεύγουν από τον Τσακαλώτο και τον Δραγασάκη που -lapsus linguae- ισχυρίζονται (δημοσίως) ότι αυτό που θα παραδώσουν στη ΝΔ δεν είναι τελικά και τόσο χάλια.

Και έχει μείνει μόνος ο κ. Τσίπρας σε ρόλο μαραγκού να χτυπάει με το «σφυρί» την ίδια πρόκα.

Και ο Νίκος Παππάς από δίπλα, να φοβάται μην φύγει προς το μέρος του καμιά… αδέσποτη.


Αλέκος Παπαναστασίου
protagon