Και όμως αλλάζει

Το ακούω γενικώς να διατυπώνεται από διάφορες μεριές και, ειλικρινά, δεν συμφωνώ καθόλου – παρότι θα όφειλα ως φύσει απαισιόδοξος και γκρινιάρης. 

Και όμως, η απόδειξη βρίσκεται στον ίδιο τον Τσίπρα και στην ιστορική του kolotoumba ενώπιον του διλήμματος Ευρώπη ή αλλιώς χαίρετε και καλή τύχη.

Σήμερα, εκτός από κουτό, είναι και υποκριτικό να κατηγορεί ο Τσίπρας τον Μάνφρεντ Βέμπερ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ως «ανθέλληνα».

Ας δεχθούμε, για χάρη της συζήτησης, τον ηλίθιο και παιδαριώδη όρο «ανθέλληνας» και ας αναρωτηθούμε τι καθιστά ανθέλληνα τον Βέμπερ, σύμφωνα με τη λογική του Τσίπρα.


Μήπως ότι υποστήριζε την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αν η χώρα δεν συμμορφωνόταν με τους κανόνες;

Αν είναι έτσι, τότε η κατηγορία εκτείνεται και στον κατήγορο. Διότι αυτό ακριβώς δεν ήταν που έπεισε τον Τσίπρα να κάνει αλλαγή πορείας 180 μοιρών; Ναι.

Και μάλιστα το αναγνωρίζει ο ίδιος, όταν παραδίδει μαθήματα ρεαλισμού προς τους Βρετανούς, μέσω της συνέντευξής του στους Financial Times:

«Η Ελλάδα ανακάλυψε τα πλεονεκτήματα της Ευρώπης με τον σκληρό τρόπο», λέει ο θυμόσοφος.

Εφόσον έτσι είναι τα πράγματα, τότε ο υποτιθέμενος ανθελληνισμός του Βέμπερ ήταν παιδαγωγικός και ευεργετικός. Βοήθησε τον Τσίπρα (και το 61,3%, που τον ακολούθησε στο δημοψήφισμα) να ανακαλύψει τα πλεονεκτήματα της Ευρώπης.

Οχι ότι πείθομαι για τη γνησιότητα της μεταστροφής του Τσίπρα – κάθε άλλο.

Ωστόσο, η προσαρμογή των ιδεών του με την πραγματικότητα, επειδή έτσι συνεχίζει να νέμεται την εξουσία, αποδεικνύει τη δυνατότητα αλλαγής.

Αρκεί εμείς οι ψηφοφόροι να κάνουμε ό,τι και ο Τσίπρας: να ακολουθήσουμε και εμείς το δικό μας συμφέρον, που συμβαίνει να είναι διαφορετικό από το δικό του.

Το συμφέρον μας δεν είναι στον κομματικά ελεγχόμενο κρατισμό, που αναστηλώνουν ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι περιστασιακοί σύμμαχοί τους.

Δεν μπορεί, θέλω να πω, ο ΣΥΡΙΖΑ να παραλαμβάνει τη ΔΕΗ με 90 εκατομμύρια κέρδη, μέσα σε πέντε χρόνια να καταφέρνει με την κακοδιαχείρισή του να δεκαπλασιάσει το ποσόν ως ζημία και μετά να προτείνει περισσότερες προσλήψεις.

Κάποτε θα πρέπει να δοκιμάσουμε ίσως λίγο περισσότερη ελευθερία. Ας το σκεφθούμε καθώς πλησιάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821.

Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό και αφηρημένο, αλλά απολύτως πρακτικό.

Σε συγκεκριμένους τομείς το κράτος πρέπει να γίνει μικρότερο, σε άλλους όμως πρέπει να γίνει καλύτερο. Τέτοια είναι η περίπτωση των Εξαρχείων, για την οποία ο Νάσος Ηλιόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ, με την τόλμη που τον κάνει αμέσως να ξεχωρίζει, διαπιστώνει ότι, ναι, εκεί στα Εξάρχεια «υπάρχουν ζητήματα». Αλλά δεν φταίει άλλος από τον δήμο, ο οποίος έχει αποσυρθεί από την περιοχή (τι μου λες!) και δεν επενδύει στις υποδομές της – ώστε να τις καταστρέφουν αναρχικοί και αληταρία.

Είτε πρόκειται, δηλαδή, για τη ζημιογόνο λειτουργία της ΔΕΗ είτε για τα Εξάρχεια, η λύση για την Αριστερά είναι πάντα η ίδια: να πετάξει το κράτος λεφτά στον πίθο των Δαναΐδων. 

Εστω, που λέει ο λόγος, αλλά, σε συνθήκες ασφυξίας για την ιδιωτική πρωτοβουλία, για πόσο ακόμη θα αντέχει ο κόσμος την υπερφορολόγηση του Τσαλακώτου;

(Μην απατώμεθα με το προεκλογικό πακέτο του Τσίπρα. Τυχόν περικοπές θα είναι περιστασιακές, περιορισμένες και προεκλογικού χαρακτήρα, διότι το σύστημα Τσίπρα βασίζεται στην υπερφορολόγηση.)

Ο Τσίπρας αλλάζει τις ιδέες του για χάρη της πραγματικότητας, εμείς πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις δικές μας για να βελτιώσουμε αυτή την πραγματικότητα και ο μόνος τρόπος που έχουμε, νομίζω, είναι ψηφίζοντας τη Ν.Δ.

Δεν εξιδανικεύω, προς Θεού, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Με την παρούσα ηγεσία της, όμως, εκεί βλέπω να συγκεντρώνονται οι περισσότερες πιθανότητες για την αλλαγή. Δεν εννοώ τίποτε μεγαλεπήβολα σχέδια, διότι ούτως ή άλλως οι πόροι στην πολιτική είναι πάντα πεπερασμένοι, ενώ οι στόχοι και οι απαιτήσεις ατελεύτητοι.

Εφόσον όμως ο Μητσοτάκης διαδεχθεί τον Τσίπρα, θα έχουν μεγάλη σημασία η ιεράρχηση των στόχων και η ανάλογη κατανομή πόρων και προσπάθειας.

Αρκεί να πετύχει μια φιλελεύθερη μεταρρύθμιση, αρκεί τα αποτελέσματα της επιτυχίας αυτής να τα νιώσουν όλοι και θα αρχίσει η αλλαγή του υποδείγματος σε αυτή τη χώρα. 

Δεν είναι απλό, ούτε εύκολο και απαιτεί χρόνο.

Τι να κάνουμε; Δεν είπε κανείς ότι η δημοκρατία είναι εύκολη υπόθεση.


ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
kathimerini.gr