Θυμάται κανείς το ‘60;

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αυτό ορίζει, στο 1ο άρθρο και την 1η παράγραφό του, το Σύνταγμα των Ελλήνων.

Ένας από τους κανόνες εκείνους, οι οποίοι είναι απολύτως απαραίτητοι για την ύπαρξη και την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας, είναι η ισχύς και απαρέγκλιτη εφαρμογή της διάκρισης των εξουσιών. Όπως αυτές ορίζονται (και πάλι) από το Σύνταγμα, στο άρθρο 26.

Οι εξουσίες αυτές είναι τρεις:

1. Η νομοθετική

2. Η εκτελεστική και

3. Η δικαστική.

Η πρώτη, υλοποιούμενη από το Κοινοβούλιο, συντάσσει, διαμορφώνει και ψηφίζει τους νόμους του
κράτους.

Η δεύτερη, υλοποιούμενη στα πρόσωπα του Προέδρου της Δημοκρατίας και των μελών της κυβέρνησης, έχει την ευθύνη της σωστής και πλήρους εφαρμογής των νόμων.

Η τρίτη, υλοποιούμενη από τον Θεσμό της Δικαιοσύνης (της οποίας οι αποφάσεις εκτελούνται στο όνομα του ελληνικού λαού), είναι εκείνη η οποία οφείλει να ελέγχει εάν και κατά πόσον ασκούν ορθά τις αρμοδιότητές τους οι άλλες δύο. Αποτελεί, για να το πούμε απλοϊκά, τη βαλβίδα ελέγχου για την καλή και αποτελεσματική λειτουργία του πολιτεύματος.

"Και η τέταρτη εξουσία;" 

Αυτή, αν και δεν αναγνωρίζεται ως εξουσία από το Σύνταγμα, διέπεται από τις προβλέψεις του άρθρου 14, περί "Ελευθερίας του Τύπου". Το οποίο, στην 1η παράγραφό του ορίζει ότι:

"Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους".

Η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες, την περασμένη Πέμπτη, απετέλεσε μία ακόμη ήττα για την κυβέρνηση γενικά αλλά και ειδικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Δεν είναι δα και επτασφράγιστο μυστικό τίνος επιθυμία ήταν "να έχουν κλείσει τα κανάλια της διαπλοκής, μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου".

Για το πόσο δε μεγάλη ήταν αυτή η επιθυμία, αρκεί να θυμηθεί κανείς την αποστροφή στη ΔΕΘ "... Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!".

Έλα όμως που, όπως λέει και η παροιμία, μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται σε αυτόν τον κόσμο...

Αποτέλεσμα;

Ο γενικός εκνευρισμός και η πλήρης απώλεια ψυχραιμίας που εμφανίστηκαν τις επόμενες ημέρες. Τα οποία, λίγο ως πολύ, ήταν φυσιολογικά και αναμενόμενα. Αν δε κάποιος υπολογίσει το μέγεθος των όσων είχε στηρίξει η κυβέρνηση στον διαγωνισμό-φαρσοκωμωδία, θα μπορούσαν να θεωρηθούν, μέχρις έναν λογικό βαθμό, και δικαιολογημένα...

Από του σημείου όμως, να εκνευρίζεται κάποιος επειδή τα σχέδιά του απέτυχαν, μέχρι να παραβιάζει τα όρια των συνταγματικών εξουσιών και να εκτοξεύει αβάσιμες κατηγορίες κατά του, φύσει και θέσει ελεγκτή του υπάρχει απόσταση.

Πολύ μεγάλη, τεράστια απόσταση. Η οποία, εκτός όλων των άλλων προβλημάτων τα οποία προκαλεί, δημιουργεί κενό Δημοκρατίας.

Αποτελεί προσπάθεια αλλοτρίωσης της λειτουργίας της.



Διότι τι άλλο μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι η επίσημη κυβερνητική εκπρόσωπος, με παρόντα τον πρωθυπουργό, εξαπολύει ανοίκεια και (εν πολλοίς) αθέμιτη επίθεση στην Δικαιοσύνη;

"Μα δεν έχει δικαίωμα να κρίνει την απόφαση της Δικαιοσύνης;".

Σαφώς και έχει.

Σαν απλός πολίτης αλλά και σαν κυβερνητική εκπρόσωπος. Με την ευπρέπεια και τον σεβασμό που αρμόζουν στο ανώτατο επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας και στο ανώτατο ακυρωτικό της δικαστήριο.

Πάντα "...τηρώντας τους νόμους του Κράτους.", όπως απαιτεί το Σύνταγμα.

Σε καμία περίπτωση με τον τόνο και τον τρόπο που επέλεξε να το κάνει. Δηλαδή με ακραία επιθετικότητα, χρησιμοποιώντας συναισθηματικούς τόνους και στηριζόμενη σε επιχειρήματα τα οποία δεν ευσταθούν (π.χ. κατάληξη των χρημάτων από το τίμημα των αδειών, συνταγματικότητα Μνημονίων κ.λπ.).

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν σημειωθεί ιδιαίτερα πολλά περιστατικά, όπου η κυβέρνηση εκδηλώνει (εμμέσως ή αμέσως) διαθέσεις να παρέμβει βαθιά και ωμά στο έργο και τις διαδικασίες απονομής της Δικαιοσύνης.

Ή, γενικότερα, να παρακάμψει θεσμικές ή/και δημοκρατικές διαδικασίες (τρανταχτά παραδείγματα σε πολλαπλό επίπεδο η πρόσκληση της ηγεσίας του Θεσμού στο Μαξίμου, η περίπτωση της χρήσης των παράνομα αποκτηθέντων προσωπικών δεδομένων του αντιπροέδρου ΣτΕ, η μεθόδευση για παύση Ντογιάκου κ.ο.κ.).

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά επικίνδυνο παιχνίδι.

Παιχνίδι το οποίο βάζει σε πολύ μεγάλο κίνδυνο την Δημοκρατία και την σωστή λειτουργία της, στην χώρα.

Παιχνίδι το οποίο αποτελεί ξεκάθαρο δείγμα για το πώς βλέπει η κυβέρνηση την λειτουργία του πολιτεύματος.

Είναι δε βέβαιο ότι, αν συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς για λίγο καιρό ακόμη, η κατάληξη δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου, καλή.

Όχι απαραίτητα, μόνο για τους απλούς πολίτες…

Σ.Σ. Αγορές από Super Market, στην Βενεζουέλα! Στην Βενεζουέλα! Μάλιστα! Αυτό τώρα πρέπει να θεωρηθεί επίσημη κυβερνητική θέση! Μήπως να το πούμε καλύτερα, νέο ρεκόρ τρολλαρίσματος;


Πέτρος Λάζος
capital.gr