Υπάρχει κάτι χειρότερο από τις μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται: όσες εφαρμόζονται και ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα καταργούνται.
Παράδειγμα, η αξιολόγηση σχολικών μονάδων και
εκπαιδευτικών, η οποία σταμάτησε το 2015. Το επισήμανε πρόσφατα και η
Κομισιόν στην «Εκθεση παρακολούθησης της εκπαίδευσης και της κατάρτισης
του 2016». Κακώς σταμάτησε, τονίζουν.
Αναφέρεται και σε άλλα θέματα η έκθεση, στις απογοητευτικές επιδόσεις των νέων στους διεθνείς διαγωνισμούς PISA, στην αποτυχία του σχεδίου αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στην
υστέρησή μας στη χρήση νέων τεχνολογιών –ονομάζεται και «ψηφιακός αναλφαβητισμός»– και σε
άλλα πολλά.
Η κατάργηση μιας μεταρρύθμισης που ξεκινάει με θετικό πρόσημο και δυναμική βελτίωσης, επειδή ξεβολεύει κάποιους ή περιορίζει την ηγεμονία και τα προνόμια κάποιων άλλων ή προσμετρείται σε αρνητικές ψήφους και υψηλό κόστος για το πολιτικό σύστημα, κάνει διπλό κακό.
Δηλώνει ότι η αδυναμία της πολιτείας μπροστά στα πάσης φύσεως συμφέροντα είναι ανυπέρβλητη· δηλώνει ακόμη ότι μια χώρα με ανθρώπους ταλαντούχους και με δεξιότητες αρνείται να τους αξιοποιήσει όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει.
Ετσι, η συζήτηση καταλήγει και πάλι στο γιατί δεν έγινε η μεταρρύθμιση και όχι πώς θα μπορούσε να εδραιωθεί, εξυπηρετώντας καλύτερα το δημόσιο συμφέρον.
Από κάθε άποψη, η ανάκληση μιας απόφασης που επιδιώκει την πρόοδο, το επόμενο βήμα, την αριστεία, προκαλεί μεγαλύτερο κακό από τη μη εφαρμογή της.
Αλλο να ψηφιστεί και να μην εφαρμοστεί ποτέ και άλλο να έχει καταβληθεί προσπάθεια να δώσει ένα δείγμα λειτουργίας και να κλαδεύεται αφού πρώτα απαξιώνεται.
Οταν ο διασκελισμός έχει ξεκινήσει και μένει μετέωρος, σαν εικόνα που «παγώνει», συμβάλλει στην ανέγερση ενός, μεγάλων διαστάσεων, μνημείου Ανικανότητας, ώστε να είναι ορατό και εκτός Ελλάδος.
Η διαρκής αναστολή τού κάτι καλύτερου και η διαρκής επιστροφή στο δοκιμασμένα χειρότερο, το εφικτό που σε σύντομο χρονικό διάστημα μετατρέπεται σε ανέφικτο, στέλνει μόνο μηνύματα ματαίωσης στην κοινωνία, ενισχύει την αλλεργία στις αλλαγές, πριμοδοτεί την ήσσονα προσπάθεια.
Μ.Κατσουνάκη
kathimerini
Αναφέρεται και σε άλλα θέματα η έκθεση, στις απογοητευτικές επιδόσεις των νέων στους διεθνείς διαγωνισμούς PISA, στην αποτυχία του σχεδίου αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στην
υστέρησή μας στη χρήση νέων τεχνολογιών –ονομάζεται και «ψηφιακός αναλφαβητισμός»– και σε
άλλα πολλά.
Η κατάργηση μιας μεταρρύθμισης που ξεκινάει με θετικό πρόσημο και δυναμική βελτίωσης, επειδή ξεβολεύει κάποιους ή περιορίζει την ηγεμονία και τα προνόμια κάποιων άλλων ή προσμετρείται σε αρνητικές ψήφους και υψηλό κόστος για το πολιτικό σύστημα, κάνει διπλό κακό.
Δηλώνει ότι η αδυναμία της πολιτείας μπροστά στα πάσης φύσεως συμφέροντα είναι ανυπέρβλητη· δηλώνει ακόμη ότι μια χώρα με ανθρώπους ταλαντούχους και με δεξιότητες αρνείται να τους αξιοποιήσει όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει.
Ετσι, η συζήτηση καταλήγει και πάλι στο γιατί δεν έγινε η μεταρρύθμιση και όχι πώς θα μπορούσε να εδραιωθεί, εξυπηρετώντας καλύτερα το δημόσιο συμφέρον.
Από κάθε άποψη, η ανάκληση μιας απόφασης που επιδιώκει την πρόοδο, το επόμενο βήμα, την αριστεία, προκαλεί μεγαλύτερο κακό από τη μη εφαρμογή της.
Αλλο να ψηφιστεί και να μην εφαρμοστεί ποτέ και άλλο να έχει καταβληθεί προσπάθεια να δώσει ένα δείγμα λειτουργίας και να κλαδεύεται αφού πρώτα απαξιώνεται.
Οταν ο διασκελισμός έχει ξεκινήσει και μένει μετέωρος, σαν εικόνα που «παγώνει», συμβάλλει στην ανέγερση ενός, μεγάλων διαστάσεων, μνημείου Ανικανότητας, ώστε να είναι ορατό και εκτός Ελλάδος.
Η διαρκής αναστολή τού κάτι καλύτερου και η διαρκής επιστροφή στο δοκιμασμένα χειρότερο, το εφικτό που σε σύντομο χρονικό διάστημα μετατρέπεται σε ανέφικτο, στέλνει μόνο μηνύματα ματαίωσης στην κοινωνία, ενισχύει την αλλεργία στις αλλαγές, πριμοδοτεί την ήσσονα προσπάθεια.
Ο νέος υπουργός Παιδείας απάντησε στις επικρίσεις της Κομισιόν ότι «οι ευθύνες αφορούν τα πρώτα πέντε χρόνια των μνημονίων», προσθέτοντας έτσι, κι αυτός, τη δική του πινελιά στο μνημείο Ανικανότητας.
Μ.Κατσουνάκη
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου