Ότι κι αν πιάνουν στα χέρια του, το κάνουν (μπιπ).
Κατάφεραν να εγκλωβιστούν εδώ τουλάχιστον 50.000
μετανάστες, οι οποίοι προστέθηκαν στους εκατοντάδες χιλιάδες που
προϋπήρχαν, και μετά το Brexit η Τουρκία δεν έχει κανένα λόγο να μη μας
στείλει μερικά εκατομμύρια ακόμη.
Η περήφανη διαπραγμάτευσή τους μας στοίχισε-κατά Ρέγκλινγκ-τουλάχιστον 100 δις συνδυαστικά, ενώ φέτος φαίνεται πως θα έχουμε ύφεση και μπόλια κανόνια για όλο το δωδεκάμηνο.
Κατέθεσαν ένα βλακώδες προκρούστειο ασφαλιστικό, άδικο για φτωχούς χαμηλοσυνταξιούχους και αντικίνητρο για νυν ασφαλισμένους.
Έχουν κολλήσει σε συμφωνημένες από το Σαμαρά ιδιωτικοποιήσεις, κι όποτε μπορούν βάζουν κουτοπόνηρες τρικλοποδιές, όπως προχθές με τον ΟΛΠ.
Παρά όμως την αναμφίβολη ανικανότητα της επιμένουν να επιδιώκουν την αέναη παραμονή τους στην εξουσία, με οποιοδήποτε τακτικιστικό ή επικοινωνιακό τρικ.
Τελευταίο κόλπο τους είναι η ταυτόχρονη ανάδειξη των ζητημάτων της άμεσης εκλογής προέδρου, της δια δημοψηφίσματος τροποποίησης του Συντάγματος, της ψήφου για τους δεκαεπτάχρονους και της «απλής κι και άδολης» αναλογικής.
Ας τα δούμε ένα ένα.
Η άμεση εκλογή προέδρου από τον λαό έχει ομολογουμένως πολλούς οπαδούς. Θεωρούν πως έτσι θα είχαμε καλύτερο διαχωρισμό εξουσιών και ίσως αυξημένη κυβερνητική σταθερότητα.
Κατά πρώτον, η αλλαγή αυτή προϋποθέτει από μόνη της συνταγματική τροποποίηση, δεδομένου πως το πολίτευμα μας περιγράφεται ως «Προεδρευόμενη Δημοκρατία».
Κατά δεύτερον, μια κομματικοποίηση της εκλογής ΠτΔ θα προσέθετε ακόμη μια εστία εσωτερικής φιλονικίας, απαξιώνοντας το απολιτικό κύρος του εκάστοτε ανώτατου πολιτειακού άρχοντα.
Πάμε μετά στην πρόταση συνταγματικής αλλαγής, ώστε να θωρακιστεί η πατρίδα από την παγκόσμια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.
Αν είναι να καταντήσουμε ένα γραφικό και περιθωριοποιημένο κρατίδιο, επειδή αυτό είναι το φοιτητικό απωθημένο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ευχαριστώ πολύ αλλά να μου λείπει. Πέρα του ότι μια συνταγματική αλλαγή χωρίς την τήρηση της προβλεπόμενης διαδικασίας ισοδυναμεί με κατάλυση του πολιτεύματος, ακόμη και οι ίδιες οι προτάσεις που διαρρέουν από το Μαξίμου είναι αστείες.
Η χώρα πράγματι χρειάζεται μια αναθεώρηση του βασικού της χάρτη, όχι όμως προς την κατεύθυνση του Μαρξισμού, μα προς την σαφήνεια, τη λιτότητα, και την εναρμόνιση με τα σύγχρονα δυτικά ιδεώδη.
Έχουμε ένα φλύαρο νομικίστικο Σύνταγμα, με διατάξεις απαρχαιωμένες (όπως για τη σχέση Κράτους-Εκκλησίας και για τα κρατικά ΑΕΙ), με άλλες δυσλειτουργικά λεπτομερείς (πχ για την προστασία των δασών) ή τέλος με κάποιες που προκαλούν το κοινό αίσθημα δικαίου ( οι περί ευθύνης υπουργών και οι περί μονιμότητας όλων των ΔΥ).
Αυτά όντως χρειάζονται αλλαγές, ενώ παράλληλα απαιτείται και η θωράκιση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα πεδία της προστασίας της ατομικής ιδιοκτησίας, της ελευθερίας της οικονομικής δραστηριότητας, της ανοχής στη σεξουαλική και θρησκευτική διαφορετικότητα.
Αν όντως ο Τσίπρας θέλει να αφήσει μια πραγματικά προοδευτική παρακαταθήκη, αυτός είναι ο δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσει. Και σειρά έχει η ψήφος στα 17.
Είναι τόσο απροκάλυπτα πολιτικάντικη, που αυτό και μόνο αρκεί για την αυθωρεί απόρριψη της.
Ελπίζουν οι κυνικοί Συριζαίοι πως ίσως αποφύγουν τη συντριβή χάρη στο νεανικό παρορμητισμό και στην ελλιπή ενημέρωση της πιτσιρικαρίας μας. Και για να το πετύχουν αυτό καθιστούν συνδιαμορφωτές του κοινού μας μέλλοντος εκείνους που η νομοθεσία μας δε θεωρεί ικανούς ούτε για αγοραπωλησίες, ούτε για οδήγηση, ούτε για στρατιωτική υπηρεσία, ούτε καν για να πιουν μια μπυρίτσα.
Αν αυτό δε χαρακτηρίζεται πολιτική καβάλα στ’αλογο, τότε δε ξέρω τί είναι.
Και τελευταίο άφησα το …τεράστιο θέμα της απλής αναλογικής, μόνιμη επιδίωξη της Αριστεράς από τη δεκαετία του ’70, όταν στην Ελλάδα μάχονταν ο Καραμανλής με τον Ανδρέα και στον πλανήτη οι ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ.
Ξεκινώντας θα ήθελα να θυμίσω πως το ισχύον εκλογικό σύστημα, πνευματικό τέκνο του συνταγματολόγου Πάκη Παυλόπουλου, έχει σημαντική χροιά απλής αναλογικής. Συγκεκριμένα, πέρα από το μπόνους του νικητή, το οποίο έχει ως γνωστόν οριστεί στις 50 έδρες, οι υπόλοιπες 250 μοιράζονται αναλογικά σε όσα κόμματα έχουν υπερβεί το συνετό πανελλαδικό όριο του 3%. Έτσι λοιπόν, τυχόν υιοθέτηση ενός τέτοιου συστήματος θα αύξανε ελάχιστα την εκπροσώπηση των μικρών κομμάτων στο Κοινοβούλιο, θα μπορούσε όμως να καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωτικό κυβερνητικό εταίρο (αυτό τουλάχιστον εύχονται τα ανεπάγγελτα στελέχη του).
Εκτός του ότι είναι πολύ αμφίβολο ότι θα μπορούσε ν’ αντέξει η χώρα κι άλλη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική ρευστότητα που θα προκαλούνταν θα μπορούσε να σημάνει ακόμη και το τέλος της τραυματισμένης Ελλάδας.
Ξένες επενδύσεις δε θα έρχονταν, οι στρατηγικοί μπαταχτσήδες θα αυγάτιζαν, οι εξαγωγές θα μειώνονταν λόγω country risk, η ύφεση θα σάρωνε τους εναπομείναντες, το κράτος θα οδηγούνταν σε λειτουργική κατάρρευση, η ακροδεξιά θα κυριαρχούσε στα πεζοδρόμια.
Κι όλα αυτά για να μη χαλάσουν τη ζαχαρένια τους ο Τσίπρας, ο Μιχαλολιάκος κι ο Λεβέντης!
Έλεος!
Θέλει σήμερα αντιπροσωπευτικότερο εκλογικό νόμο ο Τσίπρας? Παιχνιδάκι.
Ας μοιράσει τις έδρες ανάμεσα σε μονοεδρικές με σταυρό και σε λίγες πολυεδρικές με λίστα, ώστε να έχουμε αρμονικό συνδυασμό τοπικής και υπερκομματικής εκπροσώπησης.
Ή ας βελτιώσει το υπάρχον σύστημα, τεμαχίζοντας δραστικά τις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, συνδέοντας το μέγεθος του μπόνους με την εκλογική επίδοση του πρώτου κόμματος και φυσικά προσφέροντας δικαίωμα ψήφου στους απόδημους.
Τέτοιες επιλογές θα μπορούσαν να υποστηριχθούν από διακόσιους βουλευτές, και να αναβαθμίσουν άμεσα το πολιτικό μας σύστημα.
Η περήφανη διαπραγμάτευσή τους μας στοίχισε-κατά Ρέγκλινγκ-τουλάχιστον 100 δις συνδυαστικά, ενώ φέτος φαίνεται πως θα έχουμε ύφεση και μπόλια κανόνια για όλο το δωδεκάμηνο.
Κατέθεσαν ένα βλακώδες προκρούστειο ασφαλιστικό, άδικο για φτωχούς χαμηλοσυνταξιούχους και αντικίνητρο για νυν ασφαλισμένους.
Έχουν κολλήσει σε συμφωνημένες από το Σαμαρά ιδιωτικοποιήσεις, κι όποτε μπορούν βάζουν κουτοπόνηρες τρικλοποδιές, όπως προχθές με τον ΟΛΠ.
Παρά όμως την αναμφίβολη ανικανότητα της επιμένουν να επιδιώκουν την αέναη παραμονή τους στην εξουσία, με οποιοδήποτε τακτικιστικό ή επικοινωνιακό τρικ.
Τελευταίο κόλπο τους είναι η ταυτόχρονη ανάδειξη των ζητημάτων της άμεσης εκλογής προέδρου, της δια δημοψηφίσματος τροποποίησης του Συντάγματος, της ψήφου για τους δεκαεπτάχρονους και της «απλής κι και άδολης» αναλογικής.
Ας τα δούμε ένα ένα.
Η άμεση εκλογή προέδρου από τον λαό έχει ομολογουμένως πολλούς οπαδούς. Θεωρούν πως έτσι θα είχαμε καλύτερο διαχωρισμό εξουσιών και ίσως αυξημένη κυβερνητική σταθερότητα.
Κατά πρώτον, η αλλαγή αυτή προϋποθέτει από μόνη της συνταγματική τροποποίηση, δεδομένου πως το πολίτευμα μας περιγράφεται ως «Προεδρευόμενη Δημοκρατία».
Κατά δεύτερον, μια κομματικοποίηση της εκλογής ΠτΔ θα προσέθετε ακόμη μια εστία εσωτερικής φιλονικίας, απαξιώνοντας το απολιτικό κύρος του εκάστοτε ανώτατου πολιτειακού άρχοντα.
Πάμε μετά στην πρόταση συνταγματικής αλλαγής, ώστε να θωρακιστεί η πατρίδα από την παγκόσμια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.
Αν είναι να καταντήσουμε ένα γραφικό και περιθωριοποιημένο κρατίδιο, επειδή αυτό είναι το φοιτητικό απωθημένο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ευχαριστώ πολύ αλλά να μου λείπει. Πέρα του ότι μια συνταγματική αλλαγή χωρίς την τήρηση της προβλεπόμενης διαδικασίας ισοδυναμεί με κατάλυση του πολιτεύματος, ακόμη και οι ίδιες οι προτάσεις που διαρρέουν από το Μαξίμου είναι αστείες.
Η χώρα πράγματι χρειάζεται μια αναθεώρηση του βασικού της χάρτη, όχι όμως προς την κατεύθυνση του Μαρξισμού, μα προς την σαφήνεια, τη λιτότητα, και την εναρμόνιση με τα σύγχρονα δυτικά ιδεώδη.
Έχουμε ένα φλύαρο νομικίστικο Σύνταγμα, με διατάξεις απαρχαιωμένες (όπως για τη σχέση Κράτους-Εκκλησίας και για τα κρατικά ΑΕΙ), με άλλες δυσλειτουργικά λεπτομερείς (πχ για την προστασία των δασών) ή τέλος με κάποιες που προκαλούν το κοινό αίσθημα δικαίου ( οι περί ευθύνης υπουργών και οι περί μονιμότητας όλων των ΔΥ).
Αυτά όντως χρειάζονται αλλαγές, ενώ παράλληλα απαιτείται και η θωράκιση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα πεδία της προστασίας της ατομικής ιδιοκτησίας, της ελευθερίας της οικονομικής δραστηριότητας, της ανοχής στη σεξουαλική και θρησκευτική διαφορετικότητα.
Αν όντως ο Τσίπρας θέλει να αφήσει μια πραγματικά προοδευτική παρακαταθήκη, αυτός είναι ο δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσει. Και σειρά έχει η ψήφος στα 17.
Είναι τόσο απροκάλυπτα πολιτικάντικη, που αυτό και μόνο αρκεί για την αυθωρεί απόρριψη της.
Ελπίζουν οι κυνικοί Συριζαίοι πως ίσως αποφύγουν τη συντριβή χάρη στο νεανικό παρορμητισμό και στην ελλιπή ενημέρωση της πιτσιρικαρίας μας. Και για να το πετύχουν αυτό καθιστούν συνδιαμορφωτές του κοινού μας μέλλοντος εκείνους που η νομοθεσία μας δε θεωρεί ικανούς ούτε για αγοραπωλησίες, ούτε για οδήγηση, ούτε για στρατιωτική υπηρεσία, ούτε καν για να πιουν μια μπυρίτσα.
Αν αυτό δε χαρακτηρίζεται πολιτική καβάλα στ’αλογο, τότε δε ξέρω τί είναι.
Και τελευταίο άφησα το …τεράστιο θέμα της απλής αναλογικής, μόνιμη επιδίωξη της Αριστεράς από τη δεκαετία του ’70, όταν στην Ελλάδα μάχονταν ο Καραμανλής με τον Ανδρέα και στον πλανήτη οι ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ.
Ξεκινώντας θα ήθελα να θυμίσω πως το ισχύον εκλογικό σύστημα, πνευματικό τέκνο του συνταγματολόγου Πάκη Παυλόπουλου, έχει σημαντική χροιά απλής αναλογικής. Συγκεκριμένα, πέρα από το μπόνους του νικητή, το οποίο έχει ως γνωστόν οριστεί στις 50 έδρες, οι υπόλοιπες 250 μοιράζονται αναλογικά σε όσα κόμματα έχουν υπερβεί το συνετό πανελλαδικό όριο του 3%. Έτσι λοιπόν, τυχόν υιοθέτηση ενός τέτοιου συστήματος θα αύξανε ελάχιστα την εκπροσώπηση των μικρών κομμάτων στο Κοινοβούλιο, θα μπορούσε όμως να καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωτικό κυβερνητικό εταίρο (αυτό τουλάχιστον εύχονται τα ανεπάγγελτα στελέχη του).
Εκτός του ότι είναι πολύ αμφίβολο ότι θα μπορούσε ν’ αντέξει η χώρα κι άλλη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική ρευστότητα που θα προκαλούνταν θα μπορούσε να σημάνει ακόμη και το τέλος της τραυματισμένης Ελλάδας.
Ξένες επενδύσεις δε θα έρχονταν, οι στρατηγικοί μπαταχτσήδες θα αυγάτιζαν, οι εξαγωγές θα μειώνονταν λόγω country risk, η ύφεση θα σάρωνε τους εναπομείναντες, το κράτος θα οδηγούνταν σε λειτουργική κατάρρευση, η ακροδεξιά θα κυριαρχούσε στα πεζοδρόμια.
Κι όλα αυτά για να μη χαλάσουν τη ζαχαρένια τους ο Τσίπρας, ο Μιχαλολιάκος κι ο Λεβέντης!
Έλεος!
Θέλει σήμερα αντιπροσωπευτικότερο εκλογικό νόμο ο Τσίπρας? Παιχνιδάκι.
Ας μοιράσει τις έδρες ανάμεσα σε μονοεδρικές με σταυρό και σε λίγες πολυεδρικές με λίστα, ώστε να έχουμε αρμονικό συνδυασμό τοπικής και υπερκομματικής εκπροσώπησης.
Ή ας βελτιώσει το υπάρχον σύστημα, τεμαχίζοντας δραστικά τις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, συνδέοντας το μέγεθος του μπόνους με την εκλογική επίδοση του πρώτου κόμματος και φυσικά προσφέροντας δικαίωμα ψήφου στους απόδημους.
Τέτοιες επιλογές θα μπορούσαν να υποστηριχθούν από διακόσιους βουλευτές, και να αναβαθμίσουν άμεσα το πολιτικό μας σύστημα.
Η κατατεθείσα πρόταση εκλογικού νόμου αποτελεί ομολογία μελλοντικής ήττας της ακροαριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης, πειστήριο πως αυτός ο πολιτικός τραγέλαφος δε θα μακροημερεύσει.
Πριν φύγουν όμως, αντιγράφουν τον Κουτσογιωργα και εφαρμόζουν την απειλή τους, βάζοντας μπουρλότο, όπως κάποτε είχε ξεστομίσει ο Καμμένος. Ομολογώ πως ηθικά τους είχα απόλυτα ικανούς.
Ήλπιζα απλώς πως η αξιοθαύμαστη πολιτική πονηριά τους θα τους αποθάρρυνε τελικά.
Βλέπετε, σε περίπτωση απλής αναλογικής ο χώρος που κυρίως κινδυνεύει από κατακερματισμό είναι εκείνος της Αριστεράς, πράγμα που το συντηρητικό ΚΚΕ γνωρίζει καλά. Ένα φάσμα από χιλιαστικής νοοτροπίας λενινιστές, τροτσκιστές, οικολόγους, σταλινικούς, μαοϊκούς, αναρχικούς κι ένα σωρό άλλους περιμένουν μια μικρή σπίθα για ν’ ανοίξουν το ολόδικα τους μαγαζάκια. Η Ζωή, ο Λαφαζάνης, ο Καζάκης, ο Αλαβάνος, οι 53 περιμένουν να σκυλεύσουν το σώμα του-μνημονιακου πλέον-ΣΥΡΙΖΑ, συρρικνώνοντας τον. Παράλληλα, το κατώφλι του 3% πετάει και τον Καμμένο έξω (εφόσον ισχύσει).
Αντίθετα, η ενίσχυση των δυνάμεων του Κέντρου απλώς θα πολλαπλασιάσει τους δυνητικούς συμμάχους του Μητσοτάκη, ενώ στα δεξιά του η ΧΑ έχει μάλλον ταβανιάσει, οι δε νέοι παίκτες είναι απολύτως ικανοί να συμπράξουν κι αυτοί μαζί του.
Ο Τσίπρας, προτείνοντας την απλή αναλογική θα αναστατώσει σίγουρα το έθνος μα και θα βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια.
Μόλις ξεπέρασε τον εαυτό του σε επιπολαιότητα….
Φάνης Ουγγρίνης
Μεταρρύθμιση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου