Ψυχραιμία, παιδιά!

Το να ζεις στην Ελλάδα είναι σαν να περπατάς συνέχεια σε μοκέτα με παπούτσια που έχουν πλαστική σόλα. Πας να ακουμπήσεις κάτι και ζζζζααααάπ!!! Αποφορτίζεται ο στατικός ηλεκτρισμός που έχεις μαζέψει και αισθάνεσαι κεραυνοβολημένος. Από το ένα ηλεκτροσόκ στο άλλο. Σε καφετέρια πάει ο σερβιτόρος να ζητήσει παραγγελία από τους πελάτες και εισπράττει καντίλια. Οι άνθρωποι πίσω από τα γκισέ ΔΕΚΟ και δημοσίων υπηρεσιών ακούν τα εξ αμάξης. Οταν δεν τα ακούν, μερικοί επιμένουν να σε αγριοκοιτάζουν μέχρι να τα ακούσουν. Στα

κανάλια βρίζονται. Το ίδιο και στα ραδιόφωνα. Οι άνθρωποι «γαβγίζουν», τα αυτοκίνητα μαρσάρουν, τα σκυλιά δαγκώνουν, τα καλάσνικοφ ξερνάνε φωτιά κι ατσάλι. Η πατρίδα μας χαρακτηρίστηκε «απέραντο φρενοκομείο» πριν καν καταντήσει έτσι. Αλλόφρονες και παραζαλισμένοι, είμαστε όλοι αγκαζέ και σπρωχνόμαστε στην άκρη του γκρεμού. Η παράκρουση κορυφώνεται, ενώ την ίδια ώρα εκείνοι που την προκαλούν χαμογελούν ανακουφισμένοι για τη «σωτηρία» μας. Με τούτα και μ' εκείνα, θέλοντας και μη, σου δημιουργείται η πεποίθηση ότι θα ηρεμήσουμε όταν καταλάβουμε ότι μας περισσεύουν οι φαινομενικά «απαραίτητοι». Μέχρι τότε, να θυμόμαστε να παίρνουμε τα χάπια μας.

Παναγιώτης Λιάκος